Mengelpoezy. Deel 2

[p. 268]

Op het huwelyk van den heere Jacob van Lennep, en jongkvrouwe Suzanna Rutgers.

Heer Jacob blaakt, door't vuur van zyn Suzannaas oogen;

Die tweelingzonnen, al zyn lust en leevensvreugd,

Die, vriendlyk straalende, door haare lentejeugd,

Zyn zinnen houden in verwondring opgetoogen!

Geen zangkunst, koopfortuin, noch beurs heeft meer vermoogen

Op 't edelmoedig hart, dat zich alleen verheugt

Met zyn Pandore, in 't eind, door zyn beproefde deugd,

Standvaste liefde, en trouw, tot wedermin bewoogen.

Suzanne, een Roos in Naam en glans, wiens kunst Natuur,

In 't maalen van 't gebloemt, braveert, voed zulk een vuur,

Als 't Paradys voorheen ontvonkte, vry van vlekken.

Blaak, schoone Bruid; leef, met uw Bruigom, onbenyd:

De Liefde, aan wie ge u zelf zo vroeg hebt toegewyd,

Kroont uwe trouw, en zal u met haar vlerken dekken.

Verëend den VI^den van Bloeimaand, MDCCVI.