|
| |
| |
| |
Op het huwelyk van den heere Cornelis van Meekeren, en mejuffrouwe Maria Verhamme.
De Liefde, die 't Heelal, door een verborgen kracht,
In wezen houd, gebied met onbepaalde magt.
De Vryheid mag zich zelf hoog achten en waardeeren,
Maar kan niet ongestraft dat groots gezagh braaveeren.
Wie was ooit meester van zich zelf en van zyn rust,
Terwyl haar onvermoeid het oorelogen lust,
Daar zy de harten pynt door wreede dwinglandyë,
Of schenkt hen, uit genade, een zachte slaavernyë?
Maria, fier van zin, om haar bevalligheên,
Volmaakte zeden, geest en deugden, aangebeên
Van veele Minnaars, moet nu eindlyk meê gevoelen,
Dat Liefde niet vergeefs komt op haar vryheid doelen,
Door Heer van Meekeren, die diep in 't hart gegriefd,
Op al de gaaven, die Natuur haar schonk, verlieft.
| |
| |
En schoon het Spaaren haar van d'Amstel houd gescheiden,
Min weet wel haast hem by de schoone Maagd te leiden:
En, even of zy hem haar vlerken gaf te leen,
Spoed hy, veel sneller als de wind, zich derwaarts heen,
Geen moeite, geen verdriet ontziende, noch gevaaren.
Leander zwerf en zwem, om Hero, door de baaren
Naar Sestos, daar hy vind zyn liefde wel onthaald,
En al zyn arbeid in haar zoet genot betaald:
Maar, och! van Meekeren moet zyn Maria smeeken,
Of 't hem gelukken mogt een gloed in haar te ontsteeken;
En hoe hy nader haar bekoorlykheên genaakt,
Hoe zyn ontfonkte borst te feller brand en blaakt.
Hy zucht geduurig van den avond tot den morgen,
En volgt zyn Zielzon na, genoopt van minnezorgen,
Waar zy zich wende of keer, met zyn verliefd gezicht:
Gelyk de Zonnebloem, de Zon, haar eenig licht,
Van daar zy blinkend komt in 't bloozende oosten daagen,
Den teugel van den dag bestierende op haar wagen,
Tot dat ze in 't westen, met haar luister, ondergaat,
En zy van haar te zien blyft eeuwig onverzaad.
De jonge Minnaar heeft geen rust in zyne zinnen;
(Maar zonder onrust laat de Min nooit lust gewinnen)
En, van zyn drift verrukt, beklaagt zich dat Natuur
Van ys de vrouwen, en de mannen schiep van vuur.
En, wyl zy voor zyn klagt noch zuchten heeft ontfarmen,
Bid hy de Goden, dat ze zyner zich erbarmen,
Of zy haar harte, dat veel harder is als steen,
Vermurwen mogten, op zyn wenschen en gebeên.
| |
| |
Pigmalion kan aan zyn liefde een voorbeeld geeven,
Die voor het Beeld, van hem gevormd, verkreeg het leeven;
't Yvoor wierd zacht, en blaakte om hem, verlicht van druk.
De smeekende hoopt voor zyn schoone op dit geluk,
Wiens leeven zonder min geen leeven is te noemen:
En mogt hy eenmaal op zo groot een weldaad roemen,
Hy ruilde het genot van haar bezit voor geen
Geduchte staaten, noch alle aardsche zaligheên.
Maar, eindlyk, word zyn hoop, na dat zy scheen verlooren,
Tot zyn geluk verhoort in zyn gebeên, herbooren.
't Ys van haar hart smelt, door zyn gloed, van lieverleê,
En 't marmer van haar borst word voor zyn min gedwee.
Zo zwichten, op haar beurt, de fiere noorder buijen
Voor 't zachte windeke, geteeld in 't zwoele zuijen.
Zo brengt de zomertyd, na strenge winterlucht,
Een gloed in 't Aardryk, dat terstond van liefde zucht.
Nu voelt Maria dat de Min zich niet laat tergen
Zy kan de vlam, die haar verheert, niet meer verbergen.
't Gezicht verstrekt veeltyds een spiegel van 't gemoed,
Dat geen meer meester is van d'uitgeborsten gloed.
Haar zinnen zyn steeds in zyn gaaven opgetoogen,
En niets heeft thans op haar gedachten meer vermoogen,
Als zyne deugden, trouw en edelmoedigheid,
Waar meê de Liefde heeft voor zyne min gepleit.
Wie dan nu zyn geluk en blydschap evenaaren,
Daar hy met zyne Bruid ter goeder uur mag paaren;
Zyn Bruid, verwonnen van een zoet geweld, daar zy
De banden kuscht van haar geliefde slaaverny!
| |
| |
Bekoorlyk Paar, wat goed, wat heil moogt gy niet hoopen!
Nu staat een heele zee van weelden voor u oopen,
Toevloeijende uwe trouw, oprechte en zuiv're min.
Wyd dan, van 's Hemels gunst bestraald, uw Bruilofts in,
Daar, met onlesb'ren gloed, uw minnevlammen blaaken,
En gy al 't zoet van een gezegende Echt moogt smaaken.
| |
Zang.
Toon: Als ik myn Fillis kusschen mag.
Nu juicht de blyde Bruiloftsrei;
Daar met vernoegen 't Y en 't Spaaren,
Vermoeid van 't schorre krygsgeschrei,
Van Meekeren verheugd zien paaren.
Zy vieren 't heilryk huwlyksfeest,
Daar in het licht der Bruiloftsglanssen,
De Waternimfen, bly van geest,
Op 't zoch der dart'le golven danssen.
De golven slaan, met zacht geluid,
Aan 't lieflyk ruischen, en verhaalen
Zyn liefde, dat de weêrgalm stuit,
En rolt en klinkt door bosch en daalen.
| |
| |
Pan, zittende onder 't vrolyk riet,
Bespieg'lende in den vloed zyn wezen,
Speelt een bekoorlyk Bruiloftslied
Op zyne fluit, alom gepreezen.
Hy word gevolgt van bosch en wei.
't Groen schynt, ten trots des herfsts, te groeijen.
De schoone Bruid gelykt de mei,
Daar ze alle weelde en lust doet bloeijen.
De Bruigom, onbepaald in vreugd,
Wyd zyne groene lentejaaren
Aan 't zoet van haar ontlooken jeugd,
Verstand en deugd, niet te evenaaren.
Zy reikt hem bei haar armpjes toe,
Daar hy, in wellust opgetoogen,
Nooit is van zich te spieglen moê
In 't blinkend licht van haar schoone oogen.
Genoopt van haare liefde en trouw,
Plukt hy, van mond, van hals en wangen,
De bloempjes met hun morgendouw,
Zyn liefsten wensch en zielsverlangen.
Zy kust den Halsvriend wederom.
Zo plag, in schaduwen van elzen,
Vrouw Venus haren bruidegom,
De schoone Adonis meê te omhelzen.
| |
| |
Gelieven, kweekt en bluscht uw brand.
Gaat, volgt het spoor der bruiloftsreijen,
Die u naar 't huwlyksledekant,
Uw min toejuigchende, geleijen.
Niets stoor uw weelde, vreugd, noch rust.
Schept in elkanders trouw en zeden,
En tedre min, steeds nieuwe lust.
Geniet alle aardsche Zaligheden.
Teelt Zoons, tot glory van uw Stam,
Tot heil van alle koopvaardyën,
Van Haarlem en van Amsteldam,
Die zich in uw geluk verblyën.
Verëend den XXVsten van Wynmaand, MDCCV.
|
|
Auteursrechtvrij