|
| |
| |
| |
Op het huwelyk van den heere Abraham Verhamme, den jongen, en jongkvrouwe Johanna Maria Slachregen.
Gezelligheid alleen is 't hoogste goed op aarde
Naast God, die aan den Man schonk eene halsvriendin.
Wie immer 't Vrouwebeeld hoog achtte, en hield in waarde,
't Was Heer Verhamme, zo standvastig in zyn min;
Hy, die zyn hart verkwynde om 't missen van zyn Gade,
't Zy dat de dagtoorts scheen, of 't starrelicht by nacht,
Ging met verstand, met deugd, en God alleen te raade;
En zoekende naar troost, vond hy die onverwacht.
't Was nanacht, en 't Heelal in diepe rust begraaven,
De wisselbaare maan had flauw haar licht verspreid;
De slaap verkwikte alom natuur van 't moeilyk slaaven,
Van 't rustloos daggewoel, in zachte zorgloosheid;
Als Heer Verhamme, alleen op 't eenzaam bed, van binnen
Zuchtte om zyn huwlykswond in 't beste van zyn jeugd;
Op 't eenzaam bed, dat het de vruchten van 't beminnen
Erinnerde, en met een al zyn verlooren vreugd.
| |
| |
Maar, als de lieve hoop in 't harte schynt verlooren,
Herleeft en blinkt ze met een troost'lyk aangezicht:
Gelyk de dag, die, na een droeven nacht, herbooren,
Al 't menschdom zegent, en verkwikt met vrolyk licht.
Dit ondervond hy klaar: want voelende zyn oogen,
In 't morgenschemerlicht, met eene sluimering
Van zorgverzachtb'ren slaap bevangen en omtoogen,
Valt hy in zoeten droom. Hem dacht hy zag een kring
Van schitterenden glans verspreiden haare straalen,
Die 't stille slaapvertrek verlichtte door en door,
En in een luchte wolk de Liefde nederdaalen:
Een rei van hemelliên bereidde haar het spoor:
Een kleed van wit satyn plooide om haar zuiv're leden:
Zy muntte boven elk in leest en schoonheid uit:
Een zoete hemelgeur verzelde haare schreeden,
En van haar lippen kwam dit aangenaam geluid:
Op, op, Verhamme! ik zal u, in uw lustloos kwynen,
Verlichten; op! verlaat het treurig ledekant:
Een nieuwe Huw'lykshulp zal voor uw oog verschynen,
En baaren in uw borst een aangenaamen brand.
Uw trouw, uw deugd verdient, dat ik u koom ontdekken
't Gelukkig Bruiloftslot, dat u te wachten staat;
Een Schoone, die uw huis, uw kroost tot heil zal strekken,
Bekoorlyk blinkende van zeden en gelaat;
Een Maagd (om haar verstand en gaaven hoog gepreezen,
Om haar welleevendheid, haar vriend'lykheid en deugd,
Om 't zuiver blank en blos van haar bevallig wezen,
Waar in zo klaar, zo schoon blinkt, door haar lentejeugd,
| |
| |
Al 't geen de opvoeding en natuur te zaamen bragten,
Om een volmaakte Vrouw te vormen,) zal op aard'
Al uw geleede leed en hartewond verzachten:
Zo schoon een Echtgenoot acht u de Hemel waard.
Maar gy moet, om dien schat te winnen, gaan aan 't Spaaren.
Uw eige Voedsterwieg heeft haar voor u alleen
Gekweekt en opgevoed: ik zal haar met u paaren:
Schuw geen Slachtregen, noch geen storm:spoed derwaarts heen.
't Is een Slachtregen, die u moet gelukkig maaken.
Door een Slachtregen moogt ge uw zielzon zien te moet.
Door een Slachtregen zal uw boezem hevig blaaken,
Die weder, op haar beurt, zal blusschen uwen gloed.
Hier zweeg zy, als hy haar dacht, met een dankbaar poogen,
Te omhelzen voor haar zorg, nu vergenoegd en bly.
Doch zy was hem, gelyk zyn sluimering, ontvloogen;
Maar niet het denkbeeld van zyn harssenschildery.
Hy staat verbaasd, en kan zich zelven pas gelooven:
En schoon de reden zich aan geene droomen bind,
Hy vind iets in zich dat de reden streeft te boven;
En al de kracht van zyn gedachten overwint.
Hy mint de Schoone dan, die Liefde aan zyne zinnen
Afmaalde; en hy, die trok weleer naar Amsteldam
Van Haarlem, om een Bruid, gaat om 'er een te winnen,
Nu weêr aan 't Spaaren, en zoekt de oorsprong van zyn vlam.
Hy vind ze, als hem de Liefde, en 't nachtgezicht voorspelde.
De Lentzon is nooit zo waardig, door haar licht,
Aan 't oog der blonde Mei, aan akkers, bosch en velden,
Als haar volmaakte glans voor zyn verliefd gezicht.
| |
| |
Hy leid de Aanvallige door hofwaranderyën,
In koele schaduw van het bladerryk geboomt'.
De Liefde helpt hem, en begunstigt steeds zyn vryën,
Ontdekkende zyn hart en wenschen onbeschroomd.
Johanna, koel van zin en aart, poogt hem te ontvluchten,
Gelyk nimf Dafne voor Apolloos minnevuur.
Hy wederhoud haar met gebeên en teed're zuchten;
Terwyl de Liefde haar de grondwet der Natuur
Leert kennen, en al 't zoet van een gezellig leeven.
Zy poogt vergeefs den band van 't huwelyk te ontgaan.
Niets kan op aard' den wil des Hemels wederstreeven.
Ze is in den minnestrik, eer dat zy 't denkt, gevaân.
Zy laat Verhamme van haar vryheid zegepraalen;
En hy, beseffende zyn heerlyk huw'lykslot,
Niet kunnende zyn min, noch blydschap meer bepaalen,
Erkent zo aangenaam een Bruid alleen van God.
Nu smoort hy zyne zorg in haar verliefde lonken,
Aan haaren blanken hals en zachten schoot gerust;
Daar duizend kusjes, van Maria hem geschonken,
Hem speelen voeren in een beemd van zoete lust.
Zo moet nooit tegenspoed, noch nyd zyn rust verstooren.
Zyn liefde blaak' tot eer en glory van zyn Stam.
Zo worden Zoonen uit zyn trouwe min gebooren,
Die Haarlem zeeg'nen in het koopryk Amsteldam.
En waar kan huw'lyksmin met meerder voorspoed bloeijen,
Die alle heil in een Slachtregen toe komt vloeijen?
Verëend in Haarlem den XXVIIsten van Herfstmaand, MDCCV.
|
|
Auteursrechtvrij