|
| |
| |
| |
Op het huwelyk van den heere Christaan van Heule, en mejuffrouwe Maria van Kuyk.
Zo moet het alles voor de magt der Liefde wyken,
En de allersterkste zelfs, wanneer 't haar lust, bezwyken.
De Leeuwentemmer zwicht voor haar geducht geweld,
Die, triomfeerende op het Askalonsche veld,
Word een triomf der Min, en offert zyn vermoogen
En krachten tevens op aan twee bekoorlyke oogen.
De bliksem treft zo snel geen boschëik, op zyn stam
Hoogmoedig, als de Min de yskoude met haar vlam.
Wie wys is tart haar nooit. Narcissus mag elk leeren,
Dat zy zich nimmermeer laat ongestraft braveeren:
| |
| |
En fiere Anaxareet, die, vrucht'loos trots van zin,
Haar haatende, haar wraak gevoelt, en sterft van min.
Natuur volgt met ontzagh de prikkels van haar spooren;
En zonder haar was al het menschdom haast verlooren.
Dit wist van Heule, en stelt zyn borst en boezem bloot
Ten doelwit van de Liefde; en om een Echtgenoot
Geduurig wenschende, met hoopen en verlangen,
Laat hy vrywillig zich in minneboeijens prangen;
Geliefde boeijens, die hy welkoom heet en kust,
In zyn gevangenis gelukkig en gerust.
Hy laat zyn hart niet om zyn veege vryheid zuchten,
Maar weiden in een beemd van allerlei genuchten,
Verbeeldende zich 't zoet der wellust onverzaad,
Die uit zo lieve een vlam voor hem te wachten staat.
Zo ziet de Lente, in 't schoon der bloesem opgetoogen,
De rype Zomervrucht te moet met mond en oogen.
Elk keurt Maria zulk een zuiv're liefde waard;
Maria, die volmaakt zyn wenschen evenaart;
Maria, die zyn min toetst met een schrander oordeel,
Daar alles pleit en dingt in 's braaven Minnaars voordeel,
Gepreezen om zyn trouw, zyn wakkerheid, zyn deugd
En edelmoedig hart, in 't blaakenst van zyn jeugd.
't Gaat wel; zy overpeinst, reeds van de Min gedreeven,
Hoe veel gezelligheid verschilt van 't eenzaam leeven;
| |
| |
De Schoone kent ze beide, en weet op welk een wys
't Gewyde huw'lyk maakt van de aarde een Paradys.
Het smeulend vuur begint in haare borst te ontvonken,
Van Heulen niet meer schuuw, noch van hem toe te lonken;
Van Heule, daar ze alleen haar heul en heil van wacht,
En, Heulende ongeveinsd, haar weêrmin waardig acht,
Ziende in zyn liefde op nieuw haar bruiloftsvreugd verreezen,
En hy, in 't blank en blos van haar bevallig wezen,
En vrolyke oogen, een betoverenden gloed
Van minne uitblinken, die zyn vlam onlesbaar voed.
Vernoegde Bruidegom, terwyl 't u mag gelukken
De zoete vruchten van uw hoop, met lust, te plukken,
Volg gy, verrukt van vreugde, en dankbaar, 't hoog besluit,
En val in de armen van uw vriendelyke Bruid.
Gelieven, zo moet uw geluk geduurig groeijen;
Uw gaaven, u ten prys, in Zoons en Dochters bloeijen;
Tot dat uw leevenszon, op de avondkim gedaald,
Verryze in schoonder dag en bruiloft onbepaald.
Verëend den XXIXsten van Slagtmaand, MDCCIII.
|
|
Auteursrechtvrij