|
| |
| |
| |
Op het huwelyk van den heere Dionys Oortman, en jongkvrouwe Maria Noortdyk.
De groote Bouwheer, om 't Heelal in stand te houwen,
Wyde, op het schel muzyk der Eng'len 't heilig trouwen
Van 't allereerste Paar, met zegenwenschen, in;
En op den blyden galm van min en wedermin
Ging 't gantsche Paradys ten dans; en al wat leeven
Ontfing is straks gezind die bruiloft na te streeven:
Wyl 't leevenlooze zelfs van minneweelde gloeit,
De kruiden en 't geboomt', van 't zilver nat besproeid,
Daar 't vruchtbaar vloeit en spruit uit twee paar heilige aad'ren,
En Leevenwekker speelt door telgen en door blaad'ren,
Haar kruinen buigen naar de weêrgade, eens geäard.
Wat manlyke inborst wenscht dan niet te zyn gepaard,
| |
| |
Terwyl dit zuiver vuur, in eeuwigheid gepreezen,
Afstraalt van God, en noch al 't Aardryk houd in wezen?
De sterkste is krachteloos, zo dra het Vrouwebeeld,
Met haar geliefden glans, door al zyn aad'ren speelt,
En, opgetrokken door een wonderlyk vermoogen,
Een Paradys ontdekt in twee bekoorlyke oogen.
Heer Oortman, heel ontvonkt van dit gewyde vuur,
Volgt meê de wetten der alteelende Natuur,
Zyn boezem voelende, om een trouwe Weêrgaâ, blaaken.
Niets kan hem, buiten dit, verwond'ren, noch vermaaken.
Hy schuwt al wat voorheen zyn zinnen wel geviel.
Zyn min doelt op Noortdyk, de Noordstar van zyn ziel.
Niets kan zyn driften, noch zyn wenschen meer bepaalen.
Zo brengt de Lentetyd, met zyn vergode straalen,
De warmte en 't leeven in de borst der jeugdige aard'.
De oprechte Minnaar, om zyn deugden, dubbel waard
Zo schoon een Bruid, verlaat, van zyn geluk gedreeven,
De Bisschoplyke Stad, om 't Voorwerp van zyn leeven
Aan 't Y te vinden, daar ze, om haaren glans en deugd,
Vernuft en zedigheid, een voorbeeld strekt der jeugd.
Al wat Natuur ooit in een maagd schiep, met veel voordeel,
Schonk ze aan Maria, daar een schranderheid van oordeel,
Geäard naar haaren Stam, in uitblinkt door het licht
Van haar bekoorelyk en vriendelyk gezicht.
Geen wonder dan dat hy, op zo veel ryke gaaven
Verliefd, standvastig blyft om haare weêrmin slaaven,
En zucht van dat de Zon aan de Oosterkimme blinkt,
Tot dat, in 't West, haar glans en gloed in zee verzinkt.
| |
| |
Zo kwynt het lentekruid in weiden en in dalen,
Als 't, van het zomervuur gezengd, poogt aâm te haalen.
Hy smeekt den Hemel, en zyn Schoone om wedermin.
Zyn bede word verhoort: zyn lieve Zielsvrindin
Geeft hem haar hart en hand, in 't eind met hem bewoogen,
Getrokken zynde door de kracht van 't Alvermoogen.
Ze erkend zyn gaaven, trouw en diensten, liefde en vlyt;
Terwyl haar huwlyksmin word plegtig ingewyd.
Gelieven, mengt dan t'zaam uw zielen en uw zinnen,
Door een gelyken trek tot paaren en beminnen;
Door eene liefde, die, spyt afgunst, ramp en nood,
Geduurig groeijende, is veel sterker als de dood:
Zo zy uw Huw'lyksband te scheuren, noch te scheiden.
De Alzegenaar, die thans maar een maakt van u beiden,
Stort', op uw wensch'lyke Echt, zo milden hemeldouw
Van vruchtb'ren zegen, als hy gaf aan de eerste trouw.
Zo moet uw liefde in vreugd, geluk, en vrede bloeijen,
Geveiligd voor gevaar, schoon de oorlogswinden loeijen;
En gy elkaar zyn tot blydschap, hulp en troost,
En, wezende afgeleefd, herleeven in uw Kroost.
Verëend den XXIVsten van Grasmaand, MDCCIII.
|
|
Auteursrechtvrij