|
| |
| |
| |
Ter bruilofte van den heere Joan de Ruusscher, en jongkvrouwe Maria Teyler.
Zou de Min niet triomfeeren,
In zo schoon een lentetyd,
En de jeugd het minnen leeren,
Daar zelfs Aarde en Hemel vryd;
Yder binden, yder leiden,
Aan een aangenaamen band,
Niet te scheuren, noch te scheiden;
Hart in hart, en hand aan hand
Zaamen smelten, zaamen voegen,
Met een onbepaald genoegen?
Recht: zy is 't alleen, ja zy,
Die de Waereld, door het paaren,
Door zo lief een slaaverny,
In het Menschdom moet bewaaren;
Zy, die 't zegenryke vuur,
Dat eer de ongewyde handen
Van Prometheus stond zo duur,
Onöphoudelyk doet branden,
Van Natuur haar toevertrouwd.
| |
| |
Heer de Ruusscher voelt zyn zinnen,
Eindelyk door deezen gloed
Meê ontsteeken en verwinnen,
Zweevende door al zyn bloed,
Klaarder straalende door de oogen
En zyn wezen, als de dag,
Als het licht aan 's hemels boogen;
Eerende, met diep ontzagh,
Het vermoogen van de liefde,
Die zyn hart gevoelig griefde.
Dat nu zyn gedachten strekken,
In haar oorsprongk klaar te ontdekken,
Die eerst, met het Vrouwebeeld,
In een nis van goude straalen,
Daar een hemelgloed in speelt,
Kwam op 't aardryk nederdaalen:
Opent zyn verliefd gezicht.
Laat Narcissus zyn gepreezen,
Om zyn schoonheid, als de zon,
Spieg'len in een waterbron,
Van Nimf Echo niet te grieven;
Laat hy, zonder hoop, en roem,
Op zich zelven dwaas verlieven,
En verand'ren in een Bloem,
Die, by bronnen, en by beeken,
Noch schynt eige min te kweeken:
| |
| |
Heer de Ruusscher, wiens verstand,
Deugd en gaaven elk bekooren,
Schoon in zo volmaakt een stand,
Als Narcissus was, gebooren,
Kwynt, van eed'ler drift gedreeven,
Teder, om 't geliefd genot
Van een Beeld, alom verheeven.
Maar, wie is die schoone Maagd,
Die hem boven elk behaagt?
Teyler, is 't die hem doet blaaken;
Teyler, die zyn ziel alleen
Kan bekooren en vermaaken;
Teyler, vol bevalligheên,
Ryp van oordeel, ryk van zeden,
Van vernuft, van deugd en geest,
Vast gegrondvest op de reden,
Schoon van leeden, schoon van leest,
Heusch, en, boven haare jaaren,
Reeds in huisbewind ervaaren.
Zulk een Schoonheid, alles waard,
Met geen schatten op te weegen,
Noch te wiss'len met al de aard',
Krygt zyn min met zo veel zegen;
Daar zy, meê in 't hart gewond,
't Lang gebeden Ja laat slippen
Van haar minnelyken mond,
't Ja, dat als een hemeldouw
Vloeit, en vestigt zyne trouw.
| |
| |
Nu kan niets uw min weêrstreeven,
Noch uw vreugd, ô heilryk Paar!
In de lente van uw leeven,
In de Lente van het Jaar;
Die uw Bruiloft in komt wyën,
Met haar eerste jeugd en groen,
Dat alle oogen kan verblyën,
Waar in Venus wierd gebooren,
Die uw liefde noopt met spooren.
Blyde Bruidegom en Bruid,
Mild met 's Hemels gunst belaaden,
Voor uw voeten groent het kruid,
Mirthe- palm- en roozebladen.
Alles schynt een Paradys.
Hoor den Leeurik kwinkeleeren,
Zingende, op een minnewys,
Uw gezegende Echt ter eeren;
En de blonde Mei verscheen
Nooit zo vroeg, noch schoon voorheen.
Ziet de Zon meê bruiloft houwen,
Die het teelzieke aardryk kust.
Plukt de vrucht dan van uw trouwen;
Leeft in eindelooze lust;
Wilt uw braaven Stam vergrooten,
(Stam, om zyne deugd vermaard,
Daar gy beide uit zyt gesprooten;)
Met een Zoon, van eed'len aart,
Eer de Zon, met vruchtb're straalen,
Weêr in 't Lentekleed zal praalen.
Verëend den XIden van Grasmaand, MDCC.
|
|
Auteursrechtvrij