|
| |
| |
| |
Op het huwelyk van den Heere Abraham Verhamme, en jongkvrouwe Katharina de Neufville.
De Min, die door zyn vuur de waereld houd in stand,
Verwekte zelden een bekoorelyker brand,
Om aangenaam van liefde en zoete hoop te kwynen,
Noch deed ooit Huw'lykszon met grooter glory schynen,
Als in uw harten, ô Gelieven! die zo bly
Uw min hoort toegejuicht van 't Spaaren en het Y;
Die beide best hun stand en handel onderhouwen,
Als ze onderling hun Zoons en Dochters zaamen trouwen.
Gy, Huw'lyksgoden, die de onnozele Natuur
Beschermt, en de eed'le drift van haar voortteelend vuur
Met zegen overstroomt; gy, die de braave Stammen
Van dit roemwaardig Paar, door zuiv're minnevlammen,
Zo heilryk onderhield, dat ze, op een dankb're wys,
Hun Zilv're Bruiloften reeds vierden, u ten prys;
Vergunt dat ik, op 't spoor van uwe zegegalmen,
In blyde schaduwen van groene maagdepalmen,
Lauwier en mirtheblaân, by 't blaakend bruiloftslicht,
Met u, haar liefde mag inwyden door myn Dicht.
Verhamme, in d' eêlsten bloei van zyne lentejaaren,
In minnekwellingen en zuchten onërvaaren,
| |
| |
Die zynen tyd versleet in nutte bezigheên,
En leerde al vroeg, tot heil van Haarlem en 't gemeen,
De waarde Koopfortuin omhelzen; voelt zyn zinnen
Nu van de Min, die hy braveerde, meê verwinnen.
Maar 't is geen wonder dat zyn hart van liefde kwynt,
En zuchten leert, zo dra voor zyn gezicht verschynt
De schoone Katharyne, aan d' Amstel aangebeden,
Om haar bevalligheid, haar zuiv're ziel en zeden,
Haar minlyke ommegang, die alle harten trekt,
Haar leevendig verstand, dat zich van pas ontdekt,
En blinkt, met vriendelyk ontzagh, in 't geestig wezen,
Daar ze, als een dageraad, is vrolyk opgereezen
In 's leevens blyde lente en lieve morgenjeugd.
Zo pronkt een nucht're roos, die zelfs den dag verheugt,
En, door haar geur en blos, ver boven elk te roemen,
Den prys der schoonheid strykt als koningin der bloemen.
Zy, die de Zedigheid en Wysheid volgt op 't spoor
Met yver, leende nooit aan minneklagten 't oor:
Haar onverschillend hart bemint, noch haat het vryën;
Terwyl dat hy verteert aan zyn verborgen lyën
En vuur, dat, smeulende in zyn borst, breekt eind'lyk uit,
Van heusche bloosheid en ontzagh niet meer gestuit,
Den teugel vierende aan zyn vlam en minnekwaalen.
Zo barst een snelle stroom, die binnen zyne paalen
Om aâmtocht zwoegde, met een onverwacht geweld
Ten kerker uit, en bruischt al schuimende door 't veld.
Vermaaklyk Spaaren, gy, die met uw groene dreeven,
Geruste schaduwen en geuren, voed het leeven
| |
| |
Der droeve en kwynenden van liefde, moê gezucht,
Hen speelevoerende in een lieffelyke lucht;
Gy zyt getuige van Verhammes minneklagten,
Als een die graag zyn leed en lyden woud verzachten:
Maar al het heilzaam nat van uwen zilv'ren vloed
Heeft geen vermoogen tot verkoeling van zyn gloed.
Gy moogt uw Voedsterzoon, aan uwe borst gezoogen,
Gekoesterd en gekweekt, uit hart'lyk mededoogen,
Een echo strekken op zyn zuchten; maar zyn vlam
Verwacht van d' Amstelstroom, waar aan zy oorsprongk nam,
Alleen verkoeling, daar de Liefde op haar wieken,
Zo dra de dag begint te bloozen en te krieken,
Hem heene voert, om in zyn lieve Katharyn
Zyn dag, zyn licht, zyn vreugd en leevenszonneschyn,
Met veel verkwikkender en aangenaamer straalen,
Te zien verryzen voor zyn liefde, zonder daalen.
De Beurs van 't koopryk Y, die noch zo onlangs scheen
Al zyn vermaak, en hem trok dikwils derwaarts heen,
Om 's Vaders voorbeeld, met zyn yver te onderschraagen,
Vergeet hy nu aan 't Y. Geen dierb're schat op aard',
Noch Koopfortuin is iets hem by haar weêrmin waard.
Haar tegenwoordigheid alleen kan hem vermaaken.
De Aanminnige verkwikt ter goeder uur zyn blaaken;
Daar zyn oprechte liefde en zyn gedienstigheid,
Reeds plaats wint in haar hart, en voor den Minnaar pleit.
Gelukkige Verhamme, uw Lief, van u verkooren,
Streeft, by de gaaven van natuur haar aangebooren,
| |
| |
Haar Kunne in oordeel en verhevenheid voorby,
Zich niet vergaapende aan een laffe vleyery;
Terwyl uw Trouw aan haar verdiensten opgedraagen,
Met een standvastig hart, haar zinnen kan behaagen.
Wat kan uw hoop, uw wensch en min meer tegenstaan,
Nu haar sneeuwitte hand u kroont met mirtheblaân,
En 't u gelukt om in triomf met haar te paaren?
Nu speelt zy, bly van geest, op haare schelle snaaren,
Voor uw verliefde ziel; voor u, terwyl uw zin,
Heel opgetoogen, door haar trouwe wedermin,
Aan 't zielvervoerende geluid blyft lief'lyk hangen;
Gelyk Ulysses aan zyn Circes toverzangen.
Haar schoon muzyk heeft nooit zo zoet, zo zacht gestreelt,
Hoe zeer geroemd, als nu ze uw min ter eere speelt.
Gelieven, welk een vreugd mag u voortaan gebeuren!
Wat lot, wat zaligheên zoud gy voor de uwe keuren?
Gy ziet uw Bruiloftsdag verwelkomt en onthaald,
Met zegenwensch op wensch: uw weelde is onbepaald.
Plukt, plukt de vruchten van uw hoop en zuiv're liefde,
Tot glory van de Min, die u zo teder griefde,
Om aan te kweeken uw bekoorelykde vlam,
Tot heil van Haarlem en 't vermoogend Amsteldam;
Die, zaamensmeltende hun vreugden en gedachgten,
Met open armen, uit zo waard een Echt verwachten
Gewenschte Telgen, die van uw bevalligheên,
Verstand en deugden nooit verbasterd, voor 't gemeen,
Op hun Grootvaad'ren spoor, grootmoedig moogen leeven.
Zo moet de Liefde, noch 't Geluck u ooit begeeven.
Verëend den XXIVsten van Louwmaand, MDCC.
|
|
Auteursrechtvrij