|
| |
| |
| |
Ter bruilofte van den heere Abraham Hoorens, en jongkvrouwe Katharina Linnich.
De braave Hoorens, die in vryheid sleet zyn jeugd
Aan de aangenaame Vecht, daar ze aan haar groene boorden,
Bewaakt van Uitrechts Dom, de harten noopt tot vreugd;
Of schoon als noch de Min en Echt hem niet bekoorden,
Voelt in zyn ziel, door een verborgen kracht, verwekt
Een minnezucht, die hem tot vryën noopt en paaren;
Terwyl hy kwynende zyn minnekwaal bedekt,
Niet weetende waar hy die veilig zal verklaaren,
En klaagen daar hy mag verwachten hulp en troost.
Niets geeft vernoegen aan zyn rustelooze zinnen;
't Zy hem de stille nacht, die yders zorg verpoost,
Geen rust gunne, of de dag doorbreeke aan 's hemels tinnen,
Hy te Uitrecht zoekt vergeefs na d'oorspongk van zyn vlam:
Want haar, die voor zyn liefde, en Echt is uitgekooren
Ter goeder uure, moet hy vinden te Amsteldam;
Ze is van het Noodlot hem tot eene Bruid beschooren.
Een hooger magt trekt hem dan derwaarts; en de Vecht,
Die zilverklaare Vecht, wiens schoonheid meenig griefde,
Volgt Hoorens tot aan het Gebuurstroom, om zyn Echt
Van ver te zien, als een Getuige van zyn liefde;
| |
| |
En hem waardeerende, hem, die eerst aan haar boord
Kreeg 't leeven, met zo veel verdiensten hoog gepreezen,
Wenscht zy dat hem aan 't Y een schoone Maagd bekoort,
Nu 't haar mislukt is om zyn wonden te geneezen.
Dit eischt de Liefde van de heusche Katharyn,
Wiens schoonheid is gepaard met noch veel schooner zeden;
Wiens morgenjeugd blinkt als een lentezonneschyn,
Zo vrolyk van natuur als vol aanvalligheden.
Hy ziet de Schoone pas, of voelt door al zyn bloed,
Dat zy, dat zy het is die hem de ziel doet blaaken;
En blusschen kan alleen zyn zuiv'ren minnegloed,
En door haar weêrmin hem op aard' gelukkig maaken.
Hy vryt de Maagd: en zy, die onlangs, even fier
De Min braveerende, het ongehuwde leeven
Ter eere kranssen vlocht beloovende zo dier
Dat zy zou nimmermeer haar vryheid overgeeven,
Vind dit besluit wel haast verydeld, daar de Min
Haar te Uitrecht lokt, en maakt bewoogen met de klagten
Des Minnaars, wiens verstand en deugd hy in haar zin
Afmaalt, en 't heil dat ze uit zyn liefde en trouw mag wachten.
Hier worstelt zy vergeefs: haar weêrstand is om niet:
Zy kan geenszins zich voor die magt der Min beschermen;
Terwyl hy over haar gemoed reeds voert 't gebied,
En leert de Fiere in 't eind zich over hem erbarmen,
Om zyn getrouwe min, die zo lang stand behiel.
Hier krygt hy 't heilryk Ja, en op een nieuw het leeven
Met zyn beschooren Deel, zyn Bruid, zyn tweede Ziel,
Die, van een zelfden trek en kuische drift gedreeven,
Hem, door haar vriendlykheid en deugden, ruim zo waard,
Goedaardigheid, verstand, en huiszorg, naar de reden,
Geduurig wezen zal een Paradys op aard',
Dat bloeijen zal in vreugd, in voorspoed, heil en vreden.
| |
| |
Zie nu, heer Hoorens, wat geluk u valt te beurt:
Het vloeit u toe, als uit een overstroomende ader.
Uw lieve Linnich, die u tot een Weêrhelft keurt,
Verlaat, uit liefde, om u haar Vaderstad en Vader.
Zo blyft uw blydschap en genoegen onbepaald.
Zo kent gy geenen dag als 't licht der zuiv'ren lonken
Van haar schoone oogen, in uw boezem diep gedaald;
Terwyl 't u is gelukt den haaren meê te ontvonken.
Zo deelt de Lentezon haar vuur aan 't Aardryk meê,
Dat hard, en onbeweegd, niet denkende om te paaren,
Word, door het streelen van dat blaakend vuur, gedwee,
Waar voor 't onmooglyk is zich zelven te bewaaren.
Bekoorelyke Bruid, zo treed u alles voor;
De onnozele Natuur leert u van liefde bloozen.
Uw Bruidegom geleyë u langs 't geliefde spoor,
Dat van de Minnegoôn reeds is bestrooid met roozen.
't Word tyd, Gelieven, bluscht en kweekt uw kuischen gloed:
't Gelukkkig uur is van uw bruiloftsvreugd verscheenen,
Daar 't u bereid een stroom van weelde en huwlykszoet:
Gaat, smaakt de vruchten van uw wenschelyk verëenen;
Terwyl dat alles juicht om d'aangenaamen brand
En 't heilryk Huwelyk van Linnich en van Hoorens.
Onze Amstel danst nu met den Vechtstroom hand aan hand.
De Bisschoplyk Stad met haar verheven toorens
Bekroont het waardig Paar met zegengroet op groet,
Veel schoone Telgen ziende uit hunne min te moet.
Verëend den XXIsten van Zomermaand, MDCXCIX.
|
|
Auteursrechtvrij