Mengelpoezy. Deel 2

[p. 192]

Op het huwelyk van den heere Johannes Visscher, en jongkvrouwe Kunira van Hoek.

De braave Visscher zal nu nimmer Hoek ontbeeren,

In zyne minnevangst en blydschap onverlet.

Wat wonder dat het al toevloeit naar zyn begeeren?

Een wyze Visscher vischt heel zelden achter 't net.

Geen plaats in 's waereldsrond voldeed ooit zyn verlangen,

Niets scheen aan zyne keur zo aangenaam, zo vry

Als deeze schoone Hoek, waar in hy blyft gevangen,

En Wiens bekoorlykheid, verzacht zyn slaaverny.

Van zo volmaakt een Hoek voelt hy zyn borst doorsteeken

Met wond op wond; terwyl haar lieve lentejeugd,

Versierd met zo veel glans, zyn minnedrift kan kweeken,

En voeden zyne ziel met eindelooze vreugd.

Hier vind hy nu alleen zyn eenigste behaagen.

Geen Nieuwer Hoek, waar op de Vecht roemt en al 't Land,

Zal ooit, hoe mild het bloeij', zo schoone vruchten draagen,

Als Visschers Hoek, waar in de Liefde weelig plant.

Gelukkig Visscher, om uw deugd alom verheven,

Kweek jonge Visschers en van Hoeken, door uw vlam,

Waar in, voor eeuwig, met uw gaaven, zullen leeven

Twee Stammen, lang vermaard in 't koopryk Amsteldam.

Nu juicht de Vecht en 't Y: niets stroomt hun blydschap tegen.
Zy wenschen Visscher, met zyn Hoek, een dubb'len Zegen.

Verëend den XVII^den van Sprokkelmaand, MDCXCIX.