|
| |
| |
| |
Ter bruiflofte van den heere David van Mollem, en jongkvrouwe Jacoba van Oosterwyk.
De Min zocht lang, door een verborgen kracht,
Van Mollems Stam, aan d' Amstel hoog geächt,
Door een oprechte en eerelyken wandel,
En van 't Geluk gezegend in zyn Handel,
In naam en braaf bedryf zo wyd vermaard
Als 't zeilryk Y de waereld ommevaart,
Voor d'ondergang der tyden te bewaaren,
Gelyk 't Heelal, door vryën en door paaren.
Hy treft dan eerst Heer David in de borst,
Die, ongeveinsd, van schynschoon nooit bemorst,
De deugd bezit in onbesprooken zeden,
In ryk vernuft, gegrondvest op de reden,
Zo heusch als groot en edel van gemoed.
Maar hy, die voelt zo ongewoon een gloed,
| |
| |
Poogt dien terstond in zyn geboort' te smooren,
Schoon hy reeds half zyn vryheid acht verlooren.
Doch wie kan van de Liefde zich ontslaan?
Hy, met zyn kwaal en hartewond belaân,
Te groot om die voor yder een te ontveinzen,
Raakt, zittende in zyn eenzaamheid, aan 't peinzen,
Terwyl zyn geest gaat weiden zonder toom,
Aan 't sluimeren, en half in zoeten droom:
Het daglicht was op 't aardryk aan 't verdwynen
Als hy voor zich de Liefde zag verschynen,
Zo hagelwit van vlerken als gelaat,
Daar de avondstond geleek een dageraad
In zyn Vertrek, dat blonk van zo veel luister:
Een diamant gloeit even zo in 't duister
Als haar gezicht met zuiv'ren straal op straal;
Van haaren mond vloeide eene minnetaal,
Die hem in 't eind klonk luid genoeg in de ooren.
O Jongeling (sprak zy) tot deugd gebooren!
Ziet gy niet dat uw Stam verlooren gaat?
Daar alles leeft in weelde nooit verzaad,
En groeit, door liefde en weêrliefde aan te kweeken,
Blyft gy van zo veel heil en vreugd versteeken;
Terwyl ge uw jeugd dus buiten d'Echt verslyt.
't Is nooit te vroeg, als 't wel is dat men vryt.
| |
| |
De Tyd komt als een bliksem voort te vaaren.
De groene jeugd past allerbest het paaren,
En u het meest, als d' oudsten van uw Stam.
Wat baat het dat gy, zonder minnevlam,
Uws Vaders Huis en Koopmanschap helpt schraagen,
En reukeloos u eigenzelf durft waagen
Langs de Alphes, wit besneeuwd en grys van hair,
Wiens steilte schynt een afgrond van gevaar;
Den Tyberstroom, en Napelsche Landsdouwen
Reist om en om; zo gy 't niet schraagt door trouwen;
Verrykt en kroont met duurzaam Kroost op Kroost,
Dat Grootvaârs spoor opvolgt, en zyt ten troost?
Schoone Oosterwyk, een Roem der fiere Maagden,
Die aan uw oog en hart zo lang behaagden,
Uit achting voor haar deugd en geest alleen,
En waardig om te worden aangebeên,
Is u, van 't Lot, tot eene Bruid beschooren:
Gy zult haar hart verzachten en bekooren.
Gy, gy alleen uit veele waard gekeurd,
Zult haar wel haast doen zuchten op haar beurt.
Wil my en 't Lot niet langer wederstreeven.
Hier zweeg zy stil, en schiep een ander leeven
In zyne ziel, die nu veel sterker blaakt.
Terwyl hy van zyn sluimering ontwaakt,
| |
| |
En vind de Liefde, als zynen droom, verdweenen,
Volgt hy het Licht, dat klaar hem is verscheenen,
't Geen hem reeds ging in Paradyslucht voor,
En baande naar Jacoba 't minnespoor:
Die staat verbaasd, zo dra zy hoort ontdekken
De reden die hem derwaarts komt te trekken,
Met zyne min, zo teêr, zo trouw als groot,
En wat het Lot reeds over hen besloot.
Jacoba, die, als Pallas, koel van zinnen,
Te lang veracht het huwelyk en 't minnen,
Haar tyd verslyt in eed'le bezigheên,
Die 's Moeders vlyt zorgvuldig na komt treên,
En haare deugd inzuigt met zo veel voordeel;
In snel vernuft, in wakkerheid van oordeel
Uitmuntende, en, met aangenaamen zwier,
In mannelyk bedryf; zo schoon als fier;
Kan kwaalyk zich tot minnen overgeeven:
Maar, wordende van hooger magt gedreeven,
Die niemand hier beneên kan wederstaan,
Hoort zy zyn klagt en teed're zuchten aan.
Welspreekens kunst, die alles kan bekooren,
En van natuur den Minnaar aangebooren,
Komt nu te pas, en dringt door haar gemoed.
De Vogelaar fluit vaak zo zacht, zo zoet,
| |
| |
Om 't Vogeltje, tot zyn vermaak, te vangen.
Zo blyft ze ook in zyn minnestrikken hangen,
Daar hy ze in 't eind, door zyne deugd, verwint,
En door al wat een wyze Maagd bemint.
Ze erkent althans het onbepaald vermoogen
Der Liefde, heel verrukt en teêr bewoogen,
Met 's Minnaars kwaal tot in haar hart begaan;
En, kunnende niet meer hem wederstaan,
Valt zy, door een beminnelyk ontfarmen,
Van Mollem, van verlangen moê, in de armen;
En hy verkrygt zo aangenaam een Bruid,
Die hem verkwikt, gelyk de daauw het kruid.
Nu mag hy vry zich onbepaald vermaaken,
De zoete vrucht van zyn gezegend blaaken
Afplukken, en zyn Bruiloft wyden in.
Zo moet ge eerlang het oogwit van de Min,
Roemwaarde Twee, in rechtgeäarde Looten,
Bevestigen, en uwen Stam vergrooten.
Zo blyve uw naam, uw roem en deugd bekend.
Zo zy uw liefde een Bruiloft zonder end.
Verëend den XXVIIIsten van Wintermaand, MDCXCVIII.
|
|
Auteursrechtvrij