|
| |
| |
| |
Ter bruilofte van den heere Jacobus de Vos, en mejuffrouwe Catharina vande Ryp.
De Vos, begaafd met oversnel vernuft,
Wiens wys beleid hem alles doet gelukken,
Die nergens voor verzet staat noch versuft,
Tracht voor zyn min een schoone vrucht te plukken.
Hy zoekt alom een voorwerp naar zyn zin.
Wat Goelykeên aan zyn gezicht verschynen,
Niets smaakt zyn keur, noch prikkelt zyne min;
Terwyl hy om een Weêrgaâ schynt te kwynen,
Te zuchten om zyn uitverkooren Deel,
Een Schat althans verborgen voor zyn oogen;
En zoekende in het Spaarens Lustpriëel,
Getrokken door een bovenäardsch vermoogen,
Ziet hy en vind het Denkbeeld van zyn hart:
De aanvallige Katryn kan hem behaagen:
Zo komt zyn Zon, die allen luister tart,
Als 't Lentelicht, voor zyne min te daagen;
| |
| |
Die schoone Telg, uit onbesprooken Stam
Gebooren, en gekweekt in braave zeden,
Naar 't eerlyk bloed geäard, van waar zy kwam,
In 't bloeijen van haar jeugd, reeds Ryp van reden.
Nu trekt de Vos al zyn vernuft by een,
Om deeze Maagd, zo schoon, voor zich te winnen;
Of 't moogyk waar, met zyn gedienstigheên,
Tot zyne gunst te neigen haare zinnen.
Hy 's onvermoeid; terwyl hy, dag op dag,
Zyn hoop trekt uit de aanbiddelyke lonken
Van haar gezicht, haar vriendelyken lagch,
En heusch onthaal, zo gunstig hem geschonken:
't Zy dat haar hand zo gunstig 't Speeltuig roert,
Of zyne ziel, door haare schelle zangen,
En 't orgel van haar keel om hoog gevoerd,
Aan 't schoon muzyk blyft van haar snaaren hangen.
Maar dit verstrekt tot voedsel van zyn gloed;
Die zuiv're gloed, gelouterd aan de reden,
Gekweekt in een oprecht en trouw gemoed,
En duizenden van haar aanvalligheden.
't Lust nu zyn ziel, verrukt reeds in de vreugd,
Hem noch verboôn, te weiden zyn gedachten
In 't schoon sieraad van haare lentejeugd,
En al wat ooit een minnaar mag verwachten.
Dan ziet hy weêr hoe verre dat verscheelt
De inbeelding en de schyn van 't waare wezen,
De schaduw van 't aanbiddelyke Beeld,
't Geen maar alleen zyn smarte kan geneezen.
De Vos, hoe loos van zin, leert echter hier,
Hoe zwaar 't vaak is aan 't minnewit te raaken,
Wanneer een Maagd, van zinnen koel en fier,
Wel vlammen sticht, doch zelve is schuw voor 't blaaken.
| |
| |
Maar wat vermag oprechte en trouwe min
Doch eindlyk niet? Zy kan de minnelaagen
Niet langer van de Vos ontgaan, daar ze in
Zyn gaaven vind alleen haar welbehaagen.
Zy acht hem daar genegenheden waard,
Daar ze uit verwacht, door 's Hemels milden zegen,
Een Paradys, vol hemelvreugd, op aard',
Met geen geluk noch schatten op te weegen.
De Schoone draagt zich billyk naar den Tyd,
Die op een nieuw ontsluit zyn groene deuren:
De lieve Lente, aan Venus toegewyd,
Mag heden min en wedermin gebeuren.
Al de aard' verzacht gelyk het fiere hart
Der Bruid, die, vande Ryp lang overlaaden,
Als 't winterweêr, voor eeuwig scheen verhard.
Nu smaakt de Vos haar weêrliefde en genaaden;
Nu smelt haar ziel in zynen minnegloed,
Steeds aangestookt, en nimmer uit te dooven,
Die eeuwig haar verliefd verlangen voed.
Wat vreugd, wat heil moogt gy u niet belooven,
Volmaakte Twee, uit zulk e en Echtverbond!
Des Hemels gunst bestraale uw wenschlyk paaren,
En vloeije u toe, geduurig stond op stond,
Tot heil van u, en 't zegenryke Spaaren,
Dat, heel verheugd, om uw gewenschte min,
Wyd, met gejuich, uw blyde bruiloft in.
Verëend in Haarlem, den XIIIsten van
Grasmaand, MDCXCVIII.
|
|
Auteursrechtvrij