|
| |
| |
| |
Ter bruilofte van den heere Jacob Feitama, en jongkvrouwe Sara van Lennep.
De Liefde, van den hemel afgedaald,
Waar door al de aard' bestaat en adem haalt,
Verheugt, verkwikt, gelyk een blyde morgen,
Het Menschdom van bekommerlyke zorgen.
Wat viel de last van 't leeven zuur en zwaar,
Indien het, door een vriend'lyk Wederpaar,
Door 't lieve licht van twee aanminnige oogen,
Waar in een straal van 't goddelyk vermoogen
Blinkt door en door, met eenen hemelgloed,
Niet wierd vertroost, verlicht en bly verzoet!
Gezelligheid doet aarde en hemel bloeijen,
En, stam op stam geënt, in wasdom groeijen,
| |
| |
Daar zy de hoop bekroont met vrucht op vrucht.
Waarom toch lang in eenzaamheid gezucht,
En 't vuur, 't geen 't hart zo diep is ingebooren,
Door fierheid steeds te ontkennen en te smooren?
Dit overdacht Heer Jacob, vroeg en spaâ;
Terwyl hy vryde om eene Wedergaâ,
Een Bruid, die hem een Paradys op aarde
Verstrekken mogt, een Noodhulp groot van waarde,
Door welkers schoon en aangenaam gezicht
Hy wierd van zorg en 't beursgewoel verlicht.
Wat baat hem 't groot vertier der ryke waaren,
En de aardkloot met zyn handel om te vaaren,
Die veeltyds, met geluk, zyn arbeid kroont,
Blyft zyne min, met weêrmin, onbeloond?
Wat schat kan zyn verliefde ziel verblyën?
Wat zegen, daar 't hem tegenstroomt in 't vryën?
Schoon alles gaat op zee voor wind en stroom,
't Ontlast hem niet van harteleed noch schroom,
Zo lang zyn min blyft sukk'len op de baaren
Der minnezee, gedreigd in veel gevaaren
Met schipbreuk, vaak geslingerd heen en weer.
De oprechte Borst, waar in de deugd en eer
Gegrondvest is, begaafd met braave zeden,
Een kloek verstand, en edelmoedigheden,
Hoopt echter noch, in deez' gesteltenis,
Hoe fier, hoe schuw zyn schrand're Sare ook is,
Hoe zeer zy vliede en lagch' met zyne kwaalen,
Door trouwen dienst haar eenmaal te achterhaalen.
| |
| |
Hy volgt haar na, gelyk een Jaager 't spoor,
Die 't vluchtig hart uit zyn gezicht verloor,
En niet eer rust, verhit in zyn verlangen,
Voor hy 't op nieuw ontdekt heeft en gevangen.
Waar snelt gy heen? roept hy zyn Sara toe:
Zyt gy noch niet van my te ontvluchten moê?
Hou stand, myn Lief; en leen uw minnaar de ooren,
En weiger niet zyn minneklagt te hooren;
Daar elk gaat heen met zyn verliefde buit,
En ik zo lang moet zuchten om een Bruid.
Of meent gy steeds te blyven onbewoogen?
En dat u 't licht, die glans dier vriend'lyke oogen,
Dat blank en blos van wangen, hals en mond,
Die frissche jeugd, in 's leevens morgenstond,
Ontlooken als een bloem der lentehoven,
Waar van myn min zich eindloos mag belooven
Zo groot een vreugd als vrucht; die eed'le geest
Noch schooner in een schoone ligchaams leest
Uitblinkende, u alleenlyk is gegeeven,
Om zonder min en huwelyk te leeven?
O neen! Natuur is nimmermeer zo wreed.
Och! dat gy eens, meêlydend met myn leed,
Op 't voorbeeld mogt van and're minnen leeren.
Elk, buiten u, voelt zich van min verheeren:
En, zonder liefde, is 't leeven weinig waard.
Zie, alles blaakt in hemel en op aard'.
De Zon, de Maan en al der Starren reijen
Op haare beurt, beminnen, streelen, vleijen
| |
| |
En munten meê in liefde en teêrheid uit;
Daar Febus vaak, met zorg, om eene Bruid,
De lokken tooit en spiegelt in de baaren;
Daar 't Aardryk op verliefd, meê wenscht te paaren.
Het water blaakt; Neptuin, uit minnewee,
Belonkt en kuscht zyn Amphitrite uit zee:
En is 't somtyds met hard kristal omtoogen,
't Smelt licht, en word van teêrheid weêr bewoogen;
Terwyl uw hart, tot ys gestremd, alleen
Blyft onbeweegd en doof voor myn gebeên.
Och! of gy eens myn beê, mogt gunstig wezen!
Dus klaagt zyn min, noch tusschen hoop en vreezen.
De Aanvallige, zo schrander van beleid
Als oordeel, staat in opgetoogenheid,
En overweegt zyn trouw aan haar gebleeken,
Noch nooit in zyn standvastigheid bezweeken,
Pal staande op zyne deugd, gelyk een rots
Voor 't zeegeweld, de haat en nyd ten trots.
't Gaat wel: de Liefde in 't eind verlicht haar oogen,
Die met geen wolk van afkeer meer betoogen,
Verkwikken zyn verlangen met een licht
Van lieve hoop, daar alle glans voor zwicht.
Zo breekt het licht door duist're nevels heenen.
Zo stilt de lucht als 't onweêr is verdweenen.
En hy, die noch geen eind zag in zyn leed,
Voelt zich gered, geheeld eer dat hy 't weet.
Zo kan somtyds een Zeeman, door de winden
En baaren diep in nood, met vreugde vinden,
| |
| |
Eer hy 't verwacht, een zegenryke ree,
Vergeetende aan het land 't gevaar der zee.
Geen blydschap is zo groot, noch op te weegen
Met de uwe, nu ge uw wenschen hebt verkreegen,
Heer Feitama, daar gy uw Sara kust,
En vind by haar de haven van uw rust;
Waar in uw min, verwelkomd, aâm mag haalen,
Door oogen vol van zoete minnestraalen,
Daar zy u, als een lieve Hartvrindin,
Omhelst, verkwikt, en troost met wedermin;
Terwyl het vuur van haar verliefd verlangen
Aanminnig blinkt in 't leevend blos der wangen;
Daar zy een lente, in dit verdord saizoen,
Verstrekt, en maakt den barren winter groen.
Volmaakte Twee, wier harten zuiver gloeijen,
De Liefde, welke uw Echt doe eeuwig bloeijen,
En voor u is van 's Hemels troon gedaald,
Maake uw geluk en blydschap onbepaald.
Verëend den Vden van Louwmaand,
MDCXCVIII.
|
|
Auteursrechtvrij