|
| |
| |
| |
Op het huwelyk van den heere Joannes vander Mersch, en jongkvrouwe Petronella van Oosterwyk.
Zo ziet men hoe de Min de Waereld wetten stelt,
En alles overwint en dwingt met zoet geweld,
Daar zy de harten, door gewyde minnevlammen,
In een smelt, en bewaart een reeks van braave Stammen
Voor 't algemeen verderf van d' onverzaadb'ren Tyd.
De schoone Petronelle, al lang bemind, gevryd,
Als de eer van 't Jufferschap van yder aangebeden,
Scheen schootvry voor de Liefde en haar aanloklykheden,
Schuw zynde voor de klagt eens Minnaars, die geraakt
Van haar bevalligheid en gaaven, hevig blaakt.
Wat spoor een ander houd met boerten, jokken, speelen,
Het tydverderf der jeugd; niets kan haar meer verveelen,
En niets dat minder op haar eed'le ziel vermag:
De Fiere rekent dus verlooren haaren dag,
Daar 't heil der koopmanschap alleen bepaalt haar zorgen
In nutte bezigheid, die met den vroegen morgen
| |
| |
Begint, en eindigt op den laaten avondstond;
Nadien ze, op 't spoor van haar Vrouw Moeder, ondervond
Dat voor de traagen en slaphartigen geen zegen
Gebooren word, maar door de vlytigen verkreegen;
Die schrand're Moeder, die in Zydeweevery,
Gelyk een Pallas, streeft met kloeker geest voorby
Beroemde Handelaars, en hun Vernuftelingen;
Scherpzinnig weetende door alles heen te dringen;
Verstrekkende een Sieraad der Beurs van Amsteldam.
Doch dit dient maar alleen tot voedsel aan de vlam
Van Vander Mersch, die, mede in koopmanschap ervaaren,
In zyne vroege jeugd reeds, boven zyne jaaren,
Is ryp van oordeel: dit tuig 't koopryk Engeland,
't Geen zynen Handel op een wenschelyken stand
Eerst vestigde, eer de Min een drift voedde in zyn zinnen,
Door een geheime kracht, om Oosterwyk te minnen,
Hem trekkende naar 't Y, de uitheemsche luchtstreek moê.
Leander streefde dus naar schoone Hero toe,
Om door de onstuime zee te Sestos aan te landen.
En schoon zyn Handel aan de vaderlandsche stranden
Vermeerdert, wezende steeds van 't geluk verzeld,
Noch schynt hem winst verlies, zo lang zyn ziel, bekneld
In minneketenen, zyn Schoone niet kan winnen.
Wat al verand'ring baart de Liefde in zyn zinnen!
De Beurs en 't Rekenboek, zyn grootste lust voorheen,
Zyn hem een last: de Liefde is meester nu alleen
Van zyn bedryven, en 't Beminde van zyn harte;
Terwyl hy dag op dag vermeerdert zyne smarte,
| |
| |
Zich zelfs verkroppende van vrees en yd'le hoop.
Wanneer de blonde Apol, die elk troost in zyn loop,
In Thetis armen wenscht zyn heeten gloed te blusschen,
En zy den Halsvriend, met omhelzen, streelen, kussen,
Voor eene welkomgroete, in 't kristalyn paleis
Verheugd te ontvangen van zyn moeijelyke reis,
Vast daalende in haar schoot; dan ryzen zyne zorgen,
Die slaapeloos den nacht doorbrengt tot aan den morgen,
En geenen dag erkent als daar zyn Zon verschynt,
En geenen nacht dan als de Aanvallige verdwynt
Voor zyn gezicht, met haar bekoorelyke straalen:
En zo ze een lonkje van ter zyde op hem laaten daalen,
Meent hy dat zyn geluk geen ander evenaart,
En acht haar meerder als alle aardsche schatten waard.
Hy, opgetoogen in zyn kwynende gedachten,
Stort aan de Huwlyksgoôn zyn bede, en zyne klagten
Voor 't oor van zyn Beminde, in zyne wanhoop, uit.
De droevige Echo kaatst den galm van dat geluid
Meêdoogend na; terwyl ze aan haare minnepynen
Gedenkende, helaas! te ontydig sloeg aan 't kwynen,
Haar ligchaam smeltende in een yd'len klank en lucht.
Maar Petronella, hoe zy 't minnelot ontvlucht,
Gevoelt allengs dat haar Natuur niet heeft gegeeven
Zo veele gaaven, om in eenzaamheid het leeven
Te slyten buiten Echt, en eindlyk in haar hart,
Van hooger magt bestierd, de weêrpyn van zyn smart.
Het worst'len is vergeefs in haare fiere zinnen.
Zy geeft zich over om te leeren wederminnen,
| |
| |
En buigt eerbiedig voor het hemelsche besluit;
Terwyl de Min haar straalt ten ooge en aanschyn uit.
Heer Vander Mersch, nu mag uw liefde zegepraalen.
Met welk een vriendlykheid ziet gy uzelf onthaalen!
Hoe ongeveinsd schenkt zy u met haar hart haar hand!
Hoe edelmoedig kroont ze uw zuiv'ren minnebrand!
En, door uw deugd verrukt, omhelst en kust ze u weder.
En gy, ô Bruid, die zo volmaakt bemint als teder!
Wat dubb'le vreugd bestraalt uw blyden Bruiloftsdag!
Dag, daar uw Moeder eerst het lieve licht op zag,
Nu haar Geboortezon, met schooner glans verscheenen,
Blinkt door uw Bruiloftskroon van mirth en palmen heenen.
Dat lieve licht scheen nooit in haar gezicht zo schoon;
En, drie en vyftig jaar nu zynde, ontvangt ze een Zoon
In uwe Weêrhelft, daar zy ziet haar Stam vergrooten.
Roemwaarde Twee, zo moet ge eerlang, in schoone Looten,
Zien haar grootmoedigheid en gaaven afgebeeld,
Daar tevens haar verstand, en uwe deugd in speelt.
Zo daale op uwe Min en Echt Gods milde zegen!
Zo blyf de Koopfortuin u, en uw Stam genegen.
Verëend den XXIIsten van Herfstmaand, MDCXCVII.
|
|
Auteursrechtvrij