|
| |
| |
| |
Op het huwelyk van den heere Michiel Elias, en jongkvrouwe Maria Margareta Wiltschut.
De Liefde op nieuw gezind, tot heil van Amsteldam,
Door 't heilig Huwelyk, uit een doorluchten Stam,
Te teelen Telgen, die, met onbeneveld oordeel,
Grootmoedig en oprecht, het algemeene voordeel
Bezorgen moogen voor hun eigene belang,
Trof Heer Michiel in 't hart, dat zo lang, buiten dwang
Van huwlyksslaaverny, sleet zonder min zyn leeven;
Dat hart, waar in de deugd ten top van eer verheven,
Blinkt zo inwendig als uitwendig van gelaat,
Op 't edelmoedig spoor zyns Vaders, die den Raad
Van 't magtig Amsteldam een Kato kon verstrekken,
Terwyl hy 't heilig Recht handhaafde, zonder vlekken;
Noch by de Burgery in 't leeven na zyn dood:
En, waard de deugden van 't Geslacht waar van hy sproot,
| |
| |
En nooit ontäarde, speelt hem 't zuiver bloed in de aad'ren,
Van Grootvaâr Pancras, de eere van Amstels Burgervaad'ren,
Daar 't Kapitool zyn naam in eeuwige achting houd.
De Liefde, ziende hem, met weêrzin, ongetrouwd,
Tot schaâ des eed'len Stams, opöfferen zyn dagen
Aan 't algemeen, en zorg voor Amstels Weezen draagen,
In hunnen nood gevoed, en armoê niet veracht,
Poogt hem met wys beleid aan Wiltschuts braaf Geslacht
Te huwen; doende hem straks om Maria kwynen
Van minnezorgen, en de Aanvallige verschynen
In zyn ontrusten geest, waar hy zich ook bevind.
Hy voelt, geloovende zichzelf pas, dat hy mint;
En, ongewoon van liefde om eene maagd te zuchten,
Een ingebeeld vermaak, en duizend ongenuchten,
Die, tusschen hoop en vrees, hem pynen, daar hy haakt
Naar 't minlyk Voorwerp, daar de oprechte borst om blaakt.
Wat raad? Niets kan zyn smart geneezen of vertroosten;
't Zy dat de Dageraad doorbreekt in 't bloozende oosten,
En d' angst op nieuw verdryft van 's aardryks aangezicht,
En menschen, vee en plant, in 't alverkwikkend licht,
Zichzelf verheugen, daar, met aangenaame klanken,
't Gevogelt lieflyk zingt, en leert zyn Schepper danken,
Voor 't zoet genot, waar meê de alteelende Natuur
Hen paart, en kweekt door een verborgen trek hun vuur;
Of dat de zorg voor het gemeen hem brengt voor oogen
Een ander denkbeeld: och! vergeefs is al zyn poogen,
Gevoelende, hoe koel hy zich alom vertoont,
Een onuitlesb're vlam die in zyn boezem woont:
| |
| |
En zo hy noch een trek heeft tot de Zanggodinnen,
Die, met een heilig vuur, vervulden zyne zinnen.
Als hy van de aard' gevoerd, met zyne schelle Lier,
Zyn zorg uitspannende, verwon den lauwerier;
Het is alleen om 't met zyn liefde te evenaaren.
Hy denkt hoe Febus zelfs met Daphne zoekt te paaren,
En vryd, met godlyk Dicht, haar volgende op haar spoor;
Maar leert hier uit hoe zwaar een minnaar krygt gehoor;
Terwyl zyn Daphne, steeds beducht voor minnelaagen,
Zichzelf, om 's Minnaars klagt te hooren, niet durft waagen.
Ze is schuw voor hem, en toont zyn liefde een fier gelaat,
Daar zy haar Kunne in kloek vernuft te boven gaat,
Zo veel de Morgenstar verscheelt by mind're Lichten,
En voor de goude Zon de zilv're Maan moet zwichten.
Zy schynt een andere Minerve als haare naald,
Of vlugge tekenpen Natuur naar 't leeven maalt,
En maakt verbaasd; daar zy, door 't kunstige bootseeren,
Vormt beelden, welke alleen de spraak en geest ontbeeren;
En streeft Pigmalion in kloek vernuft voorby,
Die op zyn eigen werk verliefde uit hovaardy.
Haar nedrig hart kon zich aan trotsheid nooit vergaapen,
Hoe schoon ze is van Natuur op voegb're leest geschapen,
En Pallas zelf zo wel van stand als geest gelykt,
Zynde in 't schoon lichaam noch met schooner ziel verrykt,
Die uitmunt in verstand, in deugd en eed'le zeden.
Wat minnaar keurde haar niet waard om aangebeden
Te worden, en haar heel op te off'ren dienst en ziel?
Geen wonder dan, dat zo veel gaaven Heer Michiel
| |
| |
Behaagen, noopende zyn zinnen en gedachten,
Om naar de weêrzin der vergoode Maagd te trachten.
Hy volgt Maria na, gelyk de schaduw 't beeld.
En schoon de Fiere zich aan zyn gezicht ontsteelt,
De Min, scherpzinnig, weet haar echter na te spooren,
En toont haar dat zy voor Elias is gebooren;
Dat hy, dat hy alleen is haar bezitting waard,
Om onafscheidelyk met haar te zyn gepaard;
Dat dit geluk, hem, door een hooger magt, gegeeven,
Haar is onmoogelyk om meer te wederstreeven.
Zo dat zy eindelyk, van min verrukt, bespeurt
Wat schooner huwlykslot en heil haar valt te beurt.
O braave Bruidegom! nu mag 't uw wensch gelukken
De lieve vruchten van uw minnehoop te plukken,
Gelyk den Bouwheer, die, na 't uitgestaan verdriet
Van vrees en hoop, een schat van goudgeel graan geniet.
Dank, dank de Min, die u, ter goeder uure, griefde,
Nu schoone Wiltschut, meê niet schootvry voor de Liefde,
Schoon zy met Pallas schild bedekt scheen, uwen druk
Verlicht, en stelt in u haar eenigste geluk.
De Liefde schildert reeds haar teder zielsverlangen,
Met eenen minnegloed, op 't leevend blos der wangen;
Gelyk de morgenstraal het aanschyn van den dag.
Met welk een vriendlykheid, en aangenaamen lagch
Deelt ze in uw vreugd! daar ge in een goude nis van straalen,
De Huw'lyksgoôn ziet op uw bruiloft nederdaalen,
Tot glory van uw Trouw, met mirth, lauwrier en palm,
Uw Liefde kroonende; waar op een blyde galm
| |
| |
Uit Febus Heiligdom, en zyn gewyde Kooren,
Om uw geluk verheugd, klinkt in uw minzieke ooren;
Daar alles gaat ten rei, en Hymen treed voor uit,
Die, met de Min, danst op de maat van dat geluid;
Terwyl de Vredezon bestraalt uw Bruiloftskroonen,
En de Ystroom, hoorende den weêrgalm van die toonen,
(Daar hy de lieve Vrede ontfangt in zyn paleis
Van blinkend paerlemoer, de Schoone reis op reis
Omhelst met kus op kus, en 't licht dier vriendlyke oogen
Trekt d' oorlogsdamp op, daar zyn glans meê was betoogen;)
Verschynt uit zyne kil: de olyfkroon siert zyn hoofd,
Daar hy u met u Bruid, zo hoog van hem geloofd,
Gelyk uw wyze keur, toejuichen komt zyn zegen,
En uw Geslacht, dat lang zyn welvaart was genegen,
In yver nooit verflaauwd, van weldoen nooit verzaad,
't Geluk voorspelt, dat uit uw Trouw te wachten staat:
Tot de eed'le Grysaart, door de vreugd heel opgetoogen,
Verstomt, en 't hart, uit pligt genoopt, noch spreekt door de oogen;
Terwyl de Telgden uit uw liefde ziet te moet,
Tot heil van u, en zyn doorluchten waereldvloed.
Verëend den Isten van Wynmaand, MDCXCVII.
|
|
Auteursrechtvrij