|
| |
| |
| |
Ter bruilofte van den heere David Rutgers Isaakz, en jongkvrouwe Debora Bruin.
Wy zien Heer Rutgers, op zyn beurt, dan meê beminnen.
Een jonge Schoonheid blaakt den braaven Borst van binnen,
Hy, die zyn dagen, vry van minnezorgen, sleet,
Ziet haar, en zucht; en is verliefd eer dat hy 't weet.
Wie brand zich niet die 't vuur te na komt aan de vonken?
Hy leert de kracht van twee schoone oogen en haar lonken
Erkennen, en wat glans in 't geestig vrouwebeeld,
En 't hemelsch aangezicht van zyn Pandore speelt.
Terwyl hy wenscht om, als Prometheus, in haar harte
Te ontsteeken 't minnevuur; en, voelende zyn smarte,
Troost hy zichzelf, gerust in 't algemeene Lot.
Hy ziet hoe yder wenscht naar 't minnelyk genot,
De kuische Weêrgaâ kust met vreugde, en hoe het vryeën
Veeltyds de zorg verzacht der kommerlyken tyën,
| |
| |
En bloei aankweekende van vruchtb'ren stam by stam.
Dus kwynt hy zorgeloos aan zyn geliefde vlam,
Die alles wat wel weer zyn oordeel kon behaagen
Uit zyn gedachten en zyn zinnen kan verjaagen.
Hy is die Rugters nu niet meer, die kort voorheen
Het Huwlyk haatende, zyn vryheid minde alleen.
Zyn yver, die steeds scheen in 't Beursgewoel te leeven,
In 't heil der Koopmanschap en Wisselwinst bedreeven,
Verflaauwt gevoeleloos; en, voor een ander vuur
Verwisseld, denkt hy niet als aan zyn hartkwetsuur.
De schoone Debora is nu alleen zyn poogen:
Daar wenscht hy na: ze is 't licht en 't leeven van zyn oogen,
De blydschap van zyn hart, waar in zy leeft als straalt,
Met al haar gaaven en volmaaktheên afgemaald
Nu komt zy aan zyn liefde eens vriendelyk verschynen
In zyn gedachten: dan ziet hy dien glans verdwynen,
Beneveld van de vrees: zo ziet men 't zonnelicht
Door duist're wolken vaak verdreeven voor 't gezicht.
Dan neemt hy, heel verrukt, de schaduw voor het wezen,
En, 't zy zyn hoop zinkt in 't verschiet, of, weêr verreezen,
Zich grooter toont aan zyn verbeelding van naby,
Hy vleit zichzelven met deez' harssenschildery.
Tot dat de Liefde, die zo diep hem niet in 't harte
Gewond heeft, om dat hy vergaan zou aan zyn smarte,
Zyn min verzekert dat zyn zuchten zyn verhoord,
En hy genieten zal de Maagd, die hem bekoort.
Wat kan een Minnaar, als hy wanhoopt, meer vertroosten?
De Dageraad blinkt nooit zo klaar in 't bloozende Oosten,
| |
| |
Daar zy al 't aardryk met een held'ren dag begroet,
Als deeze straal van hoop in zyn verliefd gemoed;
Terwyl hy, voor zyn min, ziet, na een nacht van schroomen,
Dien dag van vreugd, dat licht door Bruin te voorschyn koomen;
Door dat bekoorlyk Bruin, schoon zy steeds stil en koel,
Zo vriendelyk als kuisch, van 't dartele gewoel
Der jeugd afkeerig, dacht om vryën noch om paaren,
Zynde in de listen van de Liefde niet ervaaren
Zy kent geen Naso, of zyn minnekunst: haar jeugd
Munt uit, gelyk een baak van zeden, glans als deugd,
Daar ze onder 't Jufferschap verwondert yders oogen:
Zo klaar schynt Venus Star, met schoonheid overtoogen,
Ver boven al het Heir des Hemels, met haar licht
En schitterenden glans in 's waerelds aangezicht.
Nu laat hy teder haar zyn minneklagten hooren.
De Liefde, die haar voor zyn huwlyk heeft verkooren,
En nimmermeer geluk aan bloode minnaars geeft,
Maakt hem vrymoedig, daar zy vruchtloos wederstreeft
Zyn trouw; terwyl ze in hem ziet blinken, tot zyn voordeel,
Een edelmoedige aart, een schranderheid van oordeel,
Oprechte deugd, die hem in 't hart door 't aanschyn straalt
En zulk een braaven zwier, gelyk men Paris maalt,
Wanneer hy Helena zyn min poogt op te draagen.
Zo kan hy eindelyk aan haar gezicht behaagen,
Daar zy hem heusch ontfangt en toelagcht, mede ontvonkt.
Dus heeft Dione haar Adonis toegelonkt:
De schoone Adonis, al 't vermaak van haare zinnen,
De Liefde, daar ze elkaâr om 't hevigste beminnen,
| |
| |
Vervoert hen beiden reeds in duizend tederheên,
En zelden trouwt zy zo volmaakte Twee aan een.
O Bruidegom! die van uw hoop moogt triomfeeren,
Wie kan uw huwlyksheil ontvouwen of waardeeren,
Nu gy zo groot een Schat verkrygt in uw bezit?
Waar blonkt ooit Bruin zo schoon, wiens blankheid 't zuiver wit
Der sneeuw tart, of den glans der lely, welkers straalen,
By zomerzonneschyn, in hofwaranden praalen?
Nu mengt de Min het blos in 't blank van haar gelaat,
Daar ze in uw oogen schynt een nucht're dageraad.
Haar leevenszon, pas in haar lente doorgebrooken,
Is, als een roozeknop, voor uwe liefde ontlooken.
De Wintervorst kleed' vry al de aard' met zyn lievrei;
Dat stremt uw liefde niet: uw Bruid gelykt de Mei;
De blonde Mei, als zy, versierd met nieuwe glanssen,
Verschynt, en alles blaakt; terwyl de Nimfen danssen,
De bruiloft houdende daar zy met Veldknaap trouwt,
En door haar vruchtbaarheid de waereld onderhoud.
Nu is 't, Heer Daivd, u geöorloft, na lang blaaken,
Met vreugd de vruchten van uw trouwe min te smaaken;
En schoon de Wyssel heeft uw Voesterwieg bereid,
't Gelukt nu d' Amstel dat ze u 't blyde Bruidsbed spreid,
Uw Huw'lyk zegent, en te moet ziet schoone Looten,
Die u gelyken, en uw Naam en Stam vergrooten.
Verliefde Twee, die met genoegen zaamen paart,
't Geluk dat reeds u volgt, verlaate u nooit op aard.
Verëend den IIIden van Sprokkelmaand, MDCXCVII.
|
|
Auteursrechtvrij