|
| |
| |
| |
Op het huwelyk van den heere mr. Joan vanden Bempden, geheimschryver der stad Amsteldam; en jongkvrouwe Ester Elisabeth Tulp.
Nooit blonk de Liefde met meer luister te Amsteldam,
Die, door een langgewenschte en zuiv're Huwlyksvlam,
Doorluchte Stammen zal beschermen en bevryden
Voor alle omkeeringen en 't hevig woên der tyden.
O Zanggodinnen! die de Bruiloftsrei, by 't licht
Der eed'le Huw'lykstoorts, bezielt met vloeijend dicht,
Geeft dat myn Duitsch Lier een hoogen toon laat hooren
Op 't Heilryk Paar, zo zeer geroemd als welgebooren.
Heer vanden Bempden, die geheel te leeven scheen
Om al zyn zorgen te besteeden voor 't Gemeen,
En, by het Stadsgeheim, in Staatsbedryf ervaaren,
Zyn vryheid, buiten dwang van 't Huw'lyk, te bewaaren,
Voelt zich getroffen en verwonnen van de Min.
Zy sluipt, door 't schrander brein, allengs te boezem in,
| |
| |
Hem dwingende om ook haar geheimen meê te leeren,
En, schoon hy zelve schynt gebooren tot regeeren,
Tot onderdaanigheid het edele gemoed.
Hy blaakt dan, maar hy blaakt van een verheven gloed.
Stads willekeuren en handvesten zyn zyn zinnen
Voortaan een last: hy geeft zich over om te minnen;
En, reeds verlegen in zyn kwaal om troost en hulp,
Verkwikt de Min hem met een eerst ontlooken Tulp,
Uit duizenden alleen, met duizende sieraaden,
Begunstigd van Natuur en tevens overlaaden,
Verdoovende, met haar gewyden zonneglans,
De bloemen van de Mei, en Venus roozekrans,
Of liever Venus zelf. Waar dat zy komt verschynen,
Heer vanden Bempden voelt terstont zyn zorg verdwynen.
De Zon schuw vry de Bloem, door haaren naam bekend,
Die op haar spoor treed van 't begin tot 's waerelds end;
Hy volgt zyn schoone Tulp steeds na, of't haar mogt lusten
Dat zy hem eenmaal in haar schaduwe liet rusten.
Waar hy zich wend of keert, zy speelt voor zyn gezicht,
En zyne ziel erkent geen ander leevenslicht
Als haar schoone oogen: hy schynt steeds haar stem te hooren,
Als hy haar wezen derft, zo krachtig in 't bekooren:
Nu vangt hy in zyn hart dat goddelyk geluid,
Daar de Echo nooit hem in zyn zoet verbeelden stuit:
Dan roemt hy by zich zelf haar onwaardeerb're zeden,
Haar edelmoedigheid, zo vol aanvalligheden,
En goedheid van haar hart, die, door 't vermoogend licht
Van 't aldoordringend en aanbiddelyk gezicht,
| |
| |
By beurten blinkt en blaakt. Dus poogt hy te verzachten
Zyn teêr verlangen: maar hoe voelt hy zyn gedachten
Verwonderd en verrukt als hy zich zelf vertoont,
By 's ligchaams glans, wat geest en wysheid in haar woont,
Als hebbende onvermoeid die goddelyke toogen,
Die nooit verwelken noch verand'ren, ingezoogen
Van haar Vrouw Moeder; die by 't adelyke bloed,
Waar uit zy sproot, ook heeft in 't rustige gemoed
Alle eed'le gaaven, die zo groot, zo hoog verheven,
De vrouwelyke kunne alom te boven streeven.
Van zo veel schichten voelt hy innerlyk te pyn.
Hy kan onmooglyk van haar afgescheiden zyn:
Nochtans durft hy haar pas, uit diep ontzagh, genaaken.
Een minnaars hert, hoe fier, word bloode in 't heevig blaaken.
Hy ziet wat eed'le trek door 't vriendlyk aanschyn speelt;
Maar denkt met een dat ze is uit hemelzaad geteeld,
Of aardsche goden, die tot groot bedryf geschapen,
Om hunne deugd zo wel als 't ridderlyke wapen
Uitmunten, zynde alom in Amsteldam geächt,
Daar 't heilig bundelrecht in 't wydvermaard Geslacht,
Na Grootvaâr Tulp, is in de Grooten Six verheven,
Voor eeuwig staande in 't hart der Burgeren geschreeven.
Hoe zeer de Schoone voor hem vlucht, hy volgt haar treên
Noch sneller, stierende aan vrouw Venus zyn gebeên;
Vrouw Venus, die voorheen stuitte Atalante in 't loopen,
Als zy Hippomenes, na zyn verdrietig hoopen,
Beschonk met haare gunst, waar op hy had vertrouwt.
Maar vanden Bempden, dien geen appels rood van goud
| |
| |
Ontbreeken, eischt geenszins die vrucht om te achterhaalen
Zyn Zielzon, reeds gewoon den glans van zulke straalen:
Hy smeekt alleenlyk om te zien haar hart en zin,
Veel koeler als de sneeuw, ontsteeken tot zyn min.
De Minnemoeder maakt haar dan tot hem genegen;
Haar, die zyn deugd waardeert, ten top van eer gesteegen;
Terwyl het Scheepryk Y erkent zyn kloek verstand;
Van de eed'le Witsen, steun en roem van 't Vaderland,
Die zyn verdiensten wou erkennen en zyn gaaven,
Gevorderd, daar hy 't spoor der Nederlandsche Braaven,
Opvolgende, ook voor 't heil zal waaken van den Staat.
Zy mint dan, en hy leest die min uit haar gelaat,
Onmoog'lyk kunnende zyn blydschap meer bepaalen.
Hy ziet zyn trouwe min met wedermin onthaalen,
En maar alleen voor hem haar leevens morgenstond
Bekoorlyk blinken met den bloesem in den mond.
Zo moet de Schoonste Tulp, terwyl hy haar ziet gloeijen
Van minnevreugden en verlangen, eind'loos bloeijen
In eed'le Afzetsels, die zo waard een Huw'lyksvlam
Verstrekken tot sieraad, en heil van Amsteldam;
Die op der Vad'ren spoor, in 't loffelyk regeeren,
Meer zullen 't algemeene als eigen nut waardeeren.
Verëend den Xden van Oogstmaand, MDCXCIV.
|
|
Auteursrechtvrij