|
| |
| |
| |
Ter bruilofte van den heere Jacob de Flines, en jongkvrouwe Agatha vander Vult.
Wat is doch eenzaamheid, die 't menschdom moet verdrieten,
En 's leevens last verzwaart, by 't aangenaam genieten
Van de allervriendelykste en schoonste halsvriendin,
Die met vergoode vreugd gedachten, hart en zin
Doorstraalende, eindeloos, in lief en leed, kan baaren
Een vergenoegen, met geen schatten te evenaaren?
Zo waard een huw'lykslot vloeit nu De Flines toe:
Hy vind het eindelyk, van zyn verlangen moê.
De schoone Vander Vult, vervult zyn zielsbegeeren,
En 't keurig oog kon nooit volmaakter triomfeeren.
Gy, Huw'lyksgoden, die geplaatst in hooger licht,
De bruiloftsreijen, op den klank van 't maatgedicht,
In blyde schaduwen van palm en mirthekroonen,
Ten dans leid op dit Feest, begunstigt nu myn toonen.
Wat minnaar zag ooit zyn geluk dus onbepaald,
Als Heer De Flines, van Diones gunst bestraald,
| |
| |
Die voor zyn Huw'lyk, tot zyn glory heeft verkooren
Een Bruid, die haar gelykt, hoe schoon ze ook wierd gebooren?
't Was eind'lyk tyd dat zy hem eenmaal, door haar magt,
De hand bood; hem, die nooit haar luister heeft veracht,
Maar zuiver toegewyd, met alle plegtigheden,
Zyn eersten huw'lyksband, van 't Noodlot afgesneeden.
Zy acht zyn ongeveinsde en zyn grootmoedige aart,
En hem de Schoonste, die ooit Neêrland kende, waard.
Terwyl zy dit voor hem besluit, ligt hy te maalen
Op 't eenzaam ledekant, daar zyn gedachten dwaalen
En speelen op de liefde en 't huwen; met verdriet
Zich ziende alleen, daar 't al een wedergaâ geniet,
Om naamen, stammen en geslachten te bewaaren,
Wyl alles bloeit en blyft in wezen door het paaren:
Hy streelt zich zelven met een aangenaam bedrog,
En meent dat hy omhelst een schoone Bruid: maar, och!
Dat zoet verdwynt, zo haast en vlug, als zyn gedachten.
Zo vond zich Pan voorheen bedroogen, en zyn klagten,
Met zyn Beminde, die hy, uit een teed're zucht,
Te omhelzen dacht, terstond in yd'len wind en lucht,
Eer hy de lieve maagd eens rept, te snel vervloogen.
De Flines, zynde van dit denkbeeld opgetoogen,
De Liefde opöfferende al tevens hart en zin,
Zo nadert hem gezwind de Moeder van de Min.
Haar oogen schooten vuur en niet als minnestraalen:
Zo kwam zy eertyds, in de Phrygiaansche daalen,
Verschynen voor 't gezicht van Priams schoonsten Zoon,
Daar zy hem mild heeft, voor zyn oordeel, aangeboôn
| |
| |
De Grieksche Helena, de waereld door gepreezen.
De zon blonk nooit zo klaar, noch prachtig, als haar wezen.
Zy spreid, door 't slaapvertrek, alom waar dat zy staat,
Een roozegeur: hy kent ze straks aan haar gelaat,
En flonkerend gezicht, dat nimmer hem te vooren
Zo gunstig aanzag. Dus liet zy zich eind'lyk hooren:
Schep moed, gy zult haast met de Schoonste zyn getrouwd.
Wat goelykheên, die ooit een minnaar heeft beschouwt,
En welverdienden dat zy wierden aangebeden;
't Zyn schaduwen alleen van haar bekoorlykheden,
Waarom dat duizenden vergaan van minnepyn,
Te schoon geschaapen om een sterflyk mensch te zyn.
Wat glans zich Paris mogt in zyn Griekin belooven,
Zy streeft haar meerder, als de dag den nacht, te boven:
En, zo ge een schets van haar eischt op dit oogenblik,
Zy is zo schoon van zwier en aangezicht, als ik.
Maar zy, in 't bloeijenst van haar frissche lentejaaren,
Leefde altoos eenzaam, schuw voor 't minnen en voor 't paaren.
Doch ik, ik zal dat koel en zedige gemoed
Haast toonen hoe 't Heel al bestaat door mynen gloed.
'k Zal haar uw deugden en verdiensten, waardig te achten,
Uw edelmoedigheid en trouw in haar gedachten
Afmaalen, en uw beeld diep drukken in haar hart;
Op dat het kwyne, als 't uw', van teed're minnesmart.
Zy leer meê, op haar beurt, van liefdevlaagen karmen,
En valle in uwe, als ik in myn Adonis armen.
Ga naar de Gouwe, die zo mild haar zilver nat
Vermengt met de Yssel, en bevloeit de vruchtb're Stad,
| |
| |
Wiens weelige akkers en gezegende landouwen
Van honig vloeijen: daar zult gy die Schoone aanschouwen:
Daar, in dit Hollandsch Tempe, en tweede Idalisch dal,
Blinkt zy, gelyk de zon; zy; die u minnen zal.
'k Wil zelf u derwaarts heen geleiden: volg myn schreeden.
Zy zwygt, en gaat: hy volgt, verliefd reeds door haar reden.
Hy ziet de schoonste Maagd, en vind in haar alom
Een schat van gaaven: zyn verwond'ring maakt hem stom,
En, van dit licht verblind, gelooft hy dat zyn oogen
Niet zien al 't geen zy zien te klaar; en, opgetoogen,
Kan hy zich echter van 't aanschouwen niet verzaân,
En durft, uit eerbied, zyn gezicht pas op haar slaan;
Veel minder van naaby den glans van 't hemelsch wezen
Genaaken: hy begint dat godd'lyk vuur te vreezen,
't Welk alles blaakt, en hem, met snellen schicht op schicht,
Uit haar aanbiddelyk en deftig aangezicht,
Te diep in 't harte treft: hy mag met reden schroomen:
't Is hem bewust hoe 't aan Prometheus is bekoomen,
Die 't hemelsch vuur voorheen dorst naad'ren al te stout.
Maar Venus, op wiens woord hy moed grypt, en vertrouwt
Om, zonder vrees voor straf der Goôn, met haar te spreeken,
Komt in den boezem van schoone Agatha ontsteeken
Een zelfde drift als zy gevoelde, toen ze Adoon
Eerst aanzag, en verliefde op dat beminlyk schoon.
Zy opent haar 't gezicht, vertoonende aan haar zinnen
Wie dat het is die haar zweert eeuwig te beminnen;
Wat vreugd, wat heil haar uit zyn echt te wachen staat,
Die om haar deugd zo wel haar vryd als schoon gelaat;
| |
| |
En, met zyn hand, haar ook zyn hart komt op te draagen,
Dat eind'loos trachten zal haar oogen te behaagen.
De Schoone ziet reeds wat zy doen of laten moet,
En, niet meêr twyfelende aan zyn getrouwen gloed,
Zal ze onuitblusschelyk die poogen te onderhouwen,
En eeuwig op zyn deugd en liefde zich vertrouwen.
Nu kent Heer Jacob pas zich zelf, in deezen stand;
Zyn vreugd is onbepaald: hy trouwt ze aan zyne hand,
En zwaait aan zyn Pandore, op 't altaar van Astarte,
't Gewyde wierook toe van zyn ontsteeken harte;
En zegent duizendmaal en duizendmaal het uur
Waar in hy heeft bekoort dat Proefstuk van Natuur,
't Welk met haar glans verdooft het licht der zonnestraalen,
Door vlugge penne, noch penseelen af te maalen;
Wyl zy is enkel geest en schoonheid, zonder kunst.
Die schat valt hem te beurt, door Cithereäas gunst,
En al 't vernoegen dat ooit minnaar heeft ontfangen.
Ga, overschoone Bruid, voldoe het teêr verlangen
Van uwen Bruigom, die verdient te zyn gepaard
Aan u, hem meerder als een gantsche waereld waard.
Getrouwd den XXXsten van Lentemaand, MDCXCIV.
|
|
Auteursrechtvrij