|
| |
| |
| |
Ter bruilofte van den heere Antoni Rutgers, en mejuffrouwe Maria Rutgers.
Vond ooit de Liefde, die de Waereld houd in stand,
En 't leeven koestert met een aangenaamen brand,
Geslachten, Stammen houd in wezen, door het trouwen,
Om 't Schepsel eindeloos in 't Schepsel te onderhouwen,
Voor haaren toeleg iets volmaakter als dit Paar?
O neen! zy, die het voert naar 't heilig Echtaltaar,
Kon voor haar glory niets van meeder waarde keuren,
Noch grooter zege haar in eeuwigheid gebeuren.
Maria word dan meê de Min ten doel gestelt,
En haare vryheid, door een minnelyk geweld,
Verkracht, hoe zeer zy poogde ook buiten dwang te leeven
Van trouwverbintenis; hier baat geen tegenstreeven.
Hoe onvermoeid ze op 't recht der vrygeboornen staat,
Bevind zy dat de Min zich niet verachten laat.
| |
| |
En zelden dat Natuur een Maagd zo veel sieraaden
Van geest en schoonheid geeft, om dat zy onberaaden,
Steeds eenzaam, stil en koel, ver buiten huwlyksvreugd,
De schoone bloesem van haar opgelooken jeugd,
Die 't zedig aanschyn siert met lelyën en roozen,
Aan niemand gunnende, zou fier verwaareloozen.
Neen, de allerschoonste zyn vaak 't eerst verslaafd aan Min.
Dit toont Maria, die zy sluipt ten boezem in;
Terwyl Heer Rutgers, die alleen van haar schoone oogen
Het licht ontfangt, door haar bekoorelyk vermoogen
Te deerelyk geraakt, en kwynende aan zyn leed
En minnesmarten, al zyn vlyt en zorg besteed,
Of 't hem gebeuren mogt zyn Schoone te behaagen.
Hy, die by elk den roem van 't Maatspel weg kan draagen,
Zo ver de Fluit van Pan zwicht voor Apolloos Lier,
Speelt voor haar ooren met een aangenaamen zwier;
Terwyl de Liefde zelve, om 's Minnaars trouw te kroonen,
Stelt op zyn snaaren de beweegelykste toonen,
Welke op zyn lyden, liefde en hoop bevallig slaan,
En dwingt de Jongkvrouw tot gehoor. Dus vangt hy aan:
O Schoone, die myn hart al lang zo teder griefde,
En ongevoelig vlucht hartnekkig voor de Liefde!
Leer, leer eens hoe het al moet minnen op zyn beurt:
Hoe al 't geschaapene zich zelf een weêrgaâ keurt;
| |
| |
En yder met verstand zyn jeugd gebruikt in 't bloeijen;
Hoe 't al van liefde zucht. De fiere roozen gloeijen
Van liefde, wenschende, in d'opgaanden daageraad,
Geplukt te zyn, eer dat in d' avondstond vergaat
Haar glans en schoonheid, die alle oogen moeten minnen.
Hoe zeer gy vlied, ik hoop nochtans u te overwinnen,
Door trouwe dienstbaarheid, door smeeken en gebeên.
Dus speelende trekt hy haar hart door de ooren heen,
Dat zyne gaaven en verdiensten word geneegen.
Zo wist Amphion eer de steenen te beweegen;
En Orpheus alles te bedwingen door zyn spel,
Hoe onbeweegelyk, onbuigzaam, schuw en fel.
Zo bragt Arion zee en winden aan 't bedaaren,
Wanneer hy, langs het Vlak, op zyn Dolfyn gevaaren,
De blanke Meeremins en Tritons schoone Bruid
Verlieven deê op zyn bekoorelyk geluid.
O Bruidegom! nu zal Maria, als voor deezen,
Niet ongevoelig voor uw trouwe liefde wezen.
Gy zyt Verwinnaar van zo veel bekoorlykheên.
Gy leeft voor haar, en zy leeft nu voor u alleen.
Speel nu 't triomflied op uw toverende snaaren:
Uw vriendelyke Bruid zal met uw klanken paaren
Haar stem, in Maatzang hoog geroemd, uw min ten prys,
Elkander leerende de toonen en de wys,
| |
| |
Om met vergooden klank, in 't ryzen en in 't daalen,
Uw zielsverlangen, en haar tederheên te maalen,
En 't lot van 't Echtverbond, van haar al te onbedacht
Voorheen geschuwd, daar ze uw geleeden smart verzacht,
En 't u, na zulk een lang verlangen, mag gelukken
De goude vruchten van uw schoone hoop te plukken:
Gelyk de Zeeman, die, na 't doorgestreên verdriet,
't Genot van zyne zorg met dubb'le winst geniet,
En aan een stille reê de bulderende vlaagen
Vergeetende, gerust de zon ziet vrolyk daagen.
't Vloeit alles u van zelf nu toe in volle vreugd.
't Is al met u, en met uw lieve Bruid verheugd,
Uw lieve Bruid, met u uit eenen Stam gesprooten;
Dien braaven Stam, die van u wacht roemwaarde Looten,
Met uw bevalligheên, uw geest en deugd versierd.
De Huw'lykshymen die uw blyde Bruiloft viert,
Voorspelt uw paaren, by zyn toortslicht, allen zegen,
En vergenoeging met geen schatten op te weegen.
Nu smelt de Min, die haar geheim u maakt gemeen,
Uw zielen, zinnen, en uw naamen onder een.
Getrouwd den IIIden van Lentemaand, MDCXCIV.
|
|
Auteursrechtvrij