Mengelpoezy. Deel 2

[p. 105]

Ter bruilofte van den heere Cornelis van Leeuwaarden, en mejuffrouwe Katharina Snoek.

O braave Bruidegom! wat heil ziet gy te moet,

Nu 't Katharina lust uw minneklagt te hooren!
Haar hart dat onlangs, als het water was bevrooren,

Ontlaat, gelyk het weêr, en smelt voor uwen gloed.

Zo zag Pigmalion zyn bitt're smart verzoet,

Als in zyn yskoud Beeld wierd leevensvuur gebooren.
Zo kan het aardryk 't leed der wintervlaagen smooren,

Daar 't op een nieuw word van de Lentezon begroet.

Gelukkig Paar, gy hoeft geen onweêr meer te vreezen;
Uw Minnezon, reeds aan den hemel opgereezen,

Ontsteekt op 't Echtaltaar uw zuivere offervlam;

Waar uit dat gy eerlang een Fenix moogt verwachten,
Daar in ge u zelven, met de hoop van uw gedachten

Zult blinken zien, tot eer van uw beroemden Stam.

[p. 106]

Anders.

De Morgenstond blinkt nooit met aangenaamer licht,

Wanneer ze ontvonkende 't Heeläl in 't vriendlyk daagen,
De zon uitlokt op 't spoor van haaren Roozewaagen;

Als schoone Katharyn, die duizend vlammen sticht.

't Aanvallig aanschyn, 't vuur van haar vergood gezicht

Trof't hart haar's Minnaars, dat zy kwetst en heelt by vlaagen,
Daar hy alleen kan haar volmaakte keur behaagen,

Zy voor zyn trouwe min, gebeên, en deugden zwicht.

Van Leeuwaarden, wat staat ge in blydschap opgetoogen.
Ga, volg den glans en 't licht der Leidstar van uwe oogen,

Waar meê ze u, als haar Zon, verstrekt voor een Auroor.

De bloemen met haar waas, van hals, van mond en wangen
Zyn u gegund: ga, pluk ze, en blusch uw heet verlangen.

Zy baant, met lonken, u 't gewyde minnespoor.

Den XIII^den van Lentemaand,

MDCXCI.