Mengelpoezy. Deel 2

[p. 93]

Ter bruilofte van den heere Pieter Spranger, en mejuffrouwe Johanna Toorts.

Het lust myn Zangeres uw Huwlyksfeest te zingen,
O Spranger! en hoe Liefde in 't eind u hart kon dwingen.
De milde Venus, die gesprooten is uit zee,
Kwam te Amsteldam, en brengt een tweede Venus meê,
Een Toorts, wiens licht is aan de Zeeuwsche kust gebooren
Die, met haar held'ren glans een yder kan bekooren,
Daar kuisheid, zedigheid, verliefd op eer en deugd,
Versieren d'eed'len roem van haare groene jeugd.
Dees schoone Toorts verlicht Heer Sprangers hart en oogen,
En straks, verwonnen door haar goddelyk vermoogen,
Wenscht hy het zoet bezit van haar bekoorlykheên.
Hy smeekt haar straks om 't Ja, en echter zegt ze Neen.
Maar 't weig'ren schynt zyn min noch ruimer veld te geeven,
En tusschen hoop en vrees wacht hy de dood of 't leeven.
Hy smeekt haar andermaal, geen moeite hem belet.
Zo fluit de vogelaar eer 't vinkje wil in 't net.
Hy zegt: Myn Zielzon! doe tot lichting van myn pynen
De duisterheid van uw afkeerigheid verdwynen,
En laat met meerder gunst, met minder fierheid, 't licht
Van uw volmaakten glans en aangenaam gezicht,

[p. 94]

 

Myn trouwe min tot loon, toch eenmaal op my daalen,

 

Op dat myn hart zich steeds mag koest'ren in uw straalen.

 

Johanna, eindelyk, begunstigt zyne trouw,

 

En krygt in 't eind' van haar afkeerigheid berouw:

 

Zy voelt hoe dat de min meê kon haar hart ontvonken.

 

Hy leest alreeds het Ja uit haar verliefde lonken:

 

Ze aanschouwt zyn deugd, zyn trouw en eerelyke faam,

 

Zy is verliefd: haar hart blaakt nu gelyk haar Naam.

 

Daar krygt hy 't Ja; en, in zyn blydschap opgetoogen,

 

Geniet hy met een Toorts 'er duizend uit haar oogen;

 

Al toortzen, die in hem aankweeken zynen brand,

 

En lichten hem verheugd naar 't bruiloftsledekant.

 

Zo heeft uw trouwe min, ô Spranger! 't veld behouwen.

 

De Schoone wil noch met haar Overwinnaar trouwen.

 

De zege lacht u toe: uw Bruid schenkt u haart hart.

 

Vergeet nu in de vreugd al uw geleeden smart.

 

Nu kunt ge u spiegelen in 't aangenaame wezen,

 

Waar in men niet als zoet, als vriendlykheid kan leezen,

 

Daar roos en lelyën in blinken, even schoon,

 

Gelyk de morgenstond in 't opgaan is gewoon.

 

Ik zie de Bruidegom verlangt die af te plukken.

 

De Liefde kan hem in 't verbeelde zoet verrukken,

 

Daar hy zich zelf verliest, en dan eens wedervind,

 

In 't lieve Voorwerp dat zyn hart zo teder mint.

 

Zo moet uw Bruiloftsbed veel schrand're Sprangers geeven,

 

Waar in uw beider stam onsterfelyk mag leeven,

 

Daar 's Vaders wakk're geest, en 's Moeders deugd uit straalt.

 

De Hemel maake uw vreugd en voorspoed onbepaald.

Verëend den XXIX^sten van Oogstmaand,

MDCLXXXIV.