|
| |
| |
| |
Ter bruilofte van den heere Nicolaas Meyer Otto, en mejuffrouwe Maria Wiebouts.
Als Wiebouts aan het Y moest derven
't Gezelschap van haar Echtgenoot,
En eenzaam als een duifje zwerven,
Dat van zyn gaaitje staat ontbloot;
Vertrok zy naar het lustig Sparen,
Verlaatende Amstels zilv'ren vliet,
Om donk're droefheid op te klaaren,
En min te denken aan 't verdriet:
Hierom trad zy langs beemden, boomen,
(Haar geest had lang genoeg gezucht)
En schiep, by 't ruischen van de stroomen,
Een sterker moed, en frisscher lucht:
| |
| |
Haar levens lent'past ander leeven.
Zy ley dan 't floersche tooisel neêr:
De vreugde, uit hart en geest gedreeven,
Verscheen toen in haar aanschyn weêr,
En schitterde uit haar heldere oogen,
Waar uit de zon haar luister haalt,
Als zy met neveldamp omtoogen,
Door 't droevig lamfer vrolyk straalt.
Dit kon de fiere borst doen branden
Van Meyer Otto, en zyn zin
Vast knevelen in boei en banden,
Als lyfsgevangen van de Min.
Hy geeft haar kundschap van zyn kwaalen,
En noemt haar de oorzaak van zyn gloed
Zoekt van het vuur noch hulp te haalen,
Schoon 't hem dus hevig branden doet.
Maar zy, van 't echte juk ontslaagen,
Weet best dat elk, die zich verbind,
Het lief en leed van beids moet draagen;
Waar door zy de oude vryheid mint.
Hierom zo barst hy uit in klagten,
Tot mindering van zo veel smart;
Zucht heele dagen, gantsche nachten,
Om tot ontferming dus haar hart,
| |
| |
Indien het mooglyk was, te buigen:
Maar wat hy deed, 't was al om niet.
Hy riep dan 't aardryk tot getuigen
En bystand aan in zyn verdriet.
Dies kon hy tot zyn hulp verwekken
De Liefde, kundig van zyn kwaal,
Die zich, om haar in 't net te trekken,
Veranderde in een Nachtegaal,
En vloog op takken, en op blaâren,
Van 't lustverwekkende geboomt,
Alwaar 't aan de oevers van het Sparen
't Gebruisch der dart'le golfjes toomt.
Hier kwam zich Nicolaas verlusten,
Verzeld met haar die hy staâg vryt,
Zyn zielzon, die hy nood te rusten
Daar 't Minnewichtje zong om stryd,
En aller keeltjes klank kon smooren:
Nu zong het met veel schooner zwier,
De schoone Wiebouts aan haare ooren,
De krachten van het liefdevier;
En hoe Karthagoos Koninginne
Verliefd op den Trojaanschen Held,
Heeft, om dien Vorst, en zyn minne,
Sicheüs uit haar hart gesteld.
| |
| |
Dus heeft 't hervormde Nachtegaaltje
Maria, wyl zy yvrig hoort,
Met zulk een listig tovertaaltje
Verwonnen, en op nieuw bekoort.
Het geeft den Minnaar dan een teken
Hoe 't Lief verliefd was en gewond,
Terwyl haar oogen klaarder spreeken,
Is Meyer Otto, om den vond
Van Venus schrand'ren zoon, vol vreugden;
Waar door hy krygt zo waarde een Vrouw,
Met schoonheid, braaf verstand, en deugden;
Dies worden ze eindlyk door de trouw
Voor 't echtältaar, aan een verbonden.
Nu wenscht myn Zangster deeze Twee,
Dat nooit hun liefde werd geschonden,
Maar dat hen staâg een volle zee
Van alle zegen toe mag vloeijen.
Hun echt voor eeuwig sta te bloeijen.
Gevierd in Haarlem, den XXIsten van
Oegstmaand, MDCLXXIV.
|
|
Auteursrechtvrij