|
| |
| |
| |
Op het huwelyk van den heere mr. Simon Muis van Holy, heeren Arents zoon; en jongkvrouwe Anna Elisabeth de Witt, heeren Cornelis dochter.
De Vryheid, die al lang, met zo veel leeds en hoons,
Zag 't ongelyk van haar getrouwe Voedsterzoons,
En, door de scheemering van onze byst're dagen,
De groote Lichten van deeze eeuw vergeefs beklaagen,
't Zy 't heilige gebeent', daar 't vry van staatzorg rust,
Van onverbasterde Hollanders word gekust,
Of daar de Deugd is, om haar trouw, uit ampt en staaten
Geschokt, van hen bemind, ten trots van die haar haaten,
Hoort eind'lyk, in haar hart vernoegd, ter goeder uur,
Hoe dat de Liefde, door 't gewyde huwlyksvuur,
Twee eed'le Stammen, van het al te bitter woeden
Der helsche twist vervolgd, zal voor 't verderf behoeden,
| |
| |
En rukken uit de magt van d'alverslindb'ren tyd;
Op dat zy naamaals, met het waardig kroost verblyd,
Mogt, in 't grootmoedig bloed, aanwyzen de Amptenaaren,
Die voor het recht, gelyk onwrikb're staatspylaaren,
Vast stonden, en eerlang, vry van het driest geweld,
Zich door dit Huw'lyk zien op nieuw ten troon hersteld.
Zy, die haar vreugd pas in dit overleg kan uitten,
Vliegt, met zo groot een hoop, niet in haar vaart te stuiten,
Om 't onwaardeerlyk Paar te zeeg'nen met haar mond.
Zy vind Heer Simon door de zuiv're Witt gewond,
Daar hy de gaaven van zyn Schoone in zyn gedachten
Afmaalt, en peinst wat vreugd zyn liefde heeft te wachten
Van haar ontlooke jeugd, in 's leevens dageraad,
Van zo veel luister als, in 't voegchelyk gelaat
Gedommeld onder een, straalt in zyn hart door de oogen,
Daar uit erkennende dat goddelyk vermoogen
Van haar doorluchten Stam, waar in de majesteit
En heusche zedigheid, by beurten, twist en pleit
Met haare schoonheid, die alle oogen kan behaagen.
Hy vind den dapp'ren Witt, de waereld omgedraagen
Op vleugels van zyn deugd, ten toon in haar gezicht:
En meent nog in haar glans te aanschouwen 't Heldenlicht
In zulk een staat, als hy, bewaard in lyfsgevaaren,
Alom begroet wierd voor beveiliger der baaren,
En, triomfeerende van Chattam, in dien stand,
Voor de Eer en Vader van het waarde Vaderland:
Of zo gelyk hy liet zyn staatörakels hooren,
Tot Burgermeerster van het vryë volk verkooren,
| |
| |
Het byl en bundelrecht, met Dordrechts burgery,
Verdedigde met lof, van allen laster vry:
Of zo als toen hem, van de Nyd te fel verbeeten,
Het loon der dapperheid, het onbevlekt geweeten,
Zo zuiver als zyn naam, blonk klaar in zyn gelaat,
Tot overtuiging zelfs van d'opgeruiden haat.
Terwyl hem 't bloed op zulk een denkbeeld kookt in de aders,
Erkennende in zyn Bruid het eerlyk Beeld haar 's Vaders,
En tot verwondering van zyn getrouwen gloed,
Al de edele sieraân van ligchaam en gemoed
Der wakk're Ruwaardin, wiens onwaardeerb're gaaven,
Geächt, geroemd, geëerd by alle waereldbraaven,
In haar standvastig hart uitblinken even schoon,
De Nyd verwinnende als een moedige Amazoon:
Zo ziet hy eindelyk de Vryheid van ter zyden
Hem groeten, kennende, door het verloop der tyden,
De Eerwaarde naauwelyks, gemarteld en vertreên,
Als door 't vergoodde licht der oogen, en haar reên.
Zy zegt: 't gaat wel, Heer Muis, 't gaat wel, dat gy door't paaren
My, in uw Stamhuis, voor 't verderven wilt bewaaren;
Dat Stamhuis, daar al lang myn welvaart in bestond,
Van zo veel eeuwen af op onverwikb'ren grond
Van eer en dapperheid gevest, daar 's Lands Kronyken
Voor eeuwig meê tot lof van uwen Nazaat pryken.
Zo sproot gy uit een reeks van Helden, hoog geächt,
Die tot een steun van Staat en uw beroemd Geslacht
Verstrekten, trachtende, steeds schuw voor tierannyën,
Den Landgenooten te behoên voor dwinglandyën.
| |
| |
Zo blonk Heer Jacob uit, die t onbetoomd geweld
Der Spaansche Monarchy, gelyk een moedig Held,
Te keer ging, en, het heil van 't Vaderland geneegen,
't Gewigt dier schennis heeft gewoogen met zyn degen,
Zynde av'rechts om zyn deugd voor muitenaar verklaard.
Hoe zedig blinkt die moed, Heer Simon, in uw' aart,
Van vrienden hoog geroemd, van vyand onbelasterd,
En van de oprechte trouw uw 's Vaders onverbasterd;
Wiens edelmoedigheid, wiens zorg voor Stad en Staat
De ondankb're Dortenaars met schand voor 't voorhoofd slaat.
Maar 't Staatvernuft, gewoon de zon voorby te zweeven,
Gelyk een Arend op zyn wieken voortgedreeven,
Zal, aangebeên in 't hart der dankb'ren, voor altoos,
Doorlugtig leeven in uw telgen eindeloos;
Wier deugden onvervolgd in Neêrland moogen straalen:
Zo zal ik uit hun licht myn luister weêr herhaalen,
Daarze op het spoor van Muis, en van de Witt, myn staat
Handhaaven zullen in een zegen zonder maat.
Uit had zy, toen zy zag dat in het deftig wezen
Des braaven Bruidegoms de weêrschyn was te leezen
Van haare schoone hoop. De Minnaar wacht de vrucht
Dier ryke zegening, terwyl zy in een lucht
Vol paradysgeur, die de zielen en de zinnen
Vervrolykt van de geen die haar oprecht beminnen,
Allengs vertrekt, om ruimte aan zyn verliefd gemoed
Te geeven, blaakende in een zuiv'ren minnegloed.
Hy stelt de staatzorg, die zyn ziel is aangebooren,
Om 't nut der liefde, dat zyn Huw'lyk is beschooren,
| |
| |
Ter zyden, en hy geeft zich over aan zyn vlam,
Tot heil van zyn aaloude en heerelyke Stam:
Hy geeft zich over! en hy tracht die vlam te blusschen,
Terwyl dat Anna noopt den Halsvriend om te kusschen,
Daar hy in 't vriend'lyk en het vrolyk kristalyn
Der oogen, schitt'rende als een lentezonneschyn,
Zich spiegelt onvermoeid met eindeloos behaagen,
En in die tolken van haar hart aanschouwt de vlaagen
Van 't minnelyk geweld, dat haare ziel bestryd.
Gelei, ô Bruidegom! gelei de Bruid ('t is tyd)
Daar u de Liefde wacht, en strengelt mirthekranssen;
Daar Hymens fakkellicht, met zyn gewyde glanssen,
Herschept uw Bruiloftsnacht, uit Goddelyk ontzach,
Voor de uitverkooren Bruid, in d'aangenaamsten dag
Waar van zy is de zon, die met haar schoone straalen
Ryst blyde en blinkende in uw ziel op, zonder daalen,
Waar van dat gy ontfangt het eeuwige bezit,
Beschietende in dien glans uw lang gewenschte Witt.
Zo moet 's Lands Mogendheid met uwe welvaart groeijen;
De Merwe, uw voedsterstroom, in allen zegen bloeijen,
Dat zy eerlang haar wensch uit uwe Trouw geniet:
Waar op de Vryheid hoopt, waar op ons Holland ziet.
Verëenigd in Dordrecht, den XXIIsten van
Zomermaand, MDCLXXXVIII.
|
|
Auteursrechtvrij