|
| |
| |
| |
Ter bruilofte van den heere Laurens vander Straaten, en mejuffrouwe Sara Hobben.
Hemel! stort uw milden zegen,
Naar het ligchaam, naar 't gemoed,
Als een aangenaame regen,
Op dit Paar in overvloed,
Meng de zielen, smelt de zinnen
Die, door onderling beminnen,
In het heilig huwlyk treên.
Trouwe min kan alles tarten;
Liefde is sterker als de dood,
Streevende door alle smarten,
Moeite, tegenspoed en nood.
Vryheid, waarder als het leeven,
Schatten, dierbaar voor 't gezicht,
Alles om zyn Lief te geeven
Valt een trouwen Minnaar licht.
| |
| |
Vander Straaten laat zyn zinnen,
Van de Liefde en van haar vuur,
Meê ontfonken en verwinnen,
Naar de wetten der natuur.
Zou hy nu geen liefde draagen,
Zoeken naar een wederpaar,
In den maytyd van zyn dagen,
In den maytyd van het jaar?
Nu de bloessem van zyn leeven,
En de bloessem van 't saizoen
Hier toe spoor en prikkels geeven,
Nu het jeugdig lentegroen,
Reeds van min om 't hart geslaagen,
Kust den blanken morgendouw,
Met een aangenaam behaagen,
En de Leeuwrik 't zoet der trouw,
Met zyn minziek kwinkeleeren,
Wyd, op bruiloftstoonen, in,
Onder 't gloeijen van zyn veêren,
Daar het alles kwynt van min?
Daar de beemden, bosschen, boomen,
Van de min meê ingenomen,
Als 't verliefde Idaliesch dal?
Ja, Heer Laurens voelt zich prangen
Van een zoete zorg en last;
Oog en hart blyft tevens hangen
Aan bezield en blank albast;
| |
| |
Aan het leevend sneeuw der kaaken,
Aan de lipjes, die zo vars,
Die zo zoet, zo minlyk blaaken,
Als het purper van een kars.
Alles kweekt zyn gloed en liefde;
Saraas zeden, geest en deugd,
Die met zo veel schoons hem griefde,
Daar ze in de uchtend van haar jeugd,
Alles streeft in glans te boven;
Even als de roos, vol geur,
Al 't gebloemt' der vruchtb're hoven
Overwint in knop en kleur.
Wat heeft Vander Straaten voordeel!
Welk een wenchelyken stand,
Zyne min, nu hy met oordeel
Vryt een Schoone, wiens verstand
's Minnaars gaaven kan waardeeren!
Sara word, zy word verlieft,
Op het hemelsche begeeren,
Och! zy voelt haar hart gegriefd
In 't bespieg'len van zyn deugden,
Trouw en edelmoedig aart,
En zy ziet, zy ziet vol vreugden
Aan zyn ziel haar ziel gepaard;
Hy, na zo veel zorg en wachten,
Al zyn hoop en vrees verkeerd
In den wensch van zyn gedachten.
Zy mint hem: hy triomfeert:
| |
| |
O roemwaardige Echtgenoten,
Elk wacht uit uw liefde looten
Vol van uw bekoorlykheên;
Looten, nooit van 't lot verlaaten,
Die, als Grootvaâr Vander Straaten,
Schraagen zullen Kerk en Land;
Daar gy eeuwig door zult leeven',
Daar men Hobbens eerlyk bloed
In zal kennen, en zien zweeven.
Nu, Gelieven, proeft al 't zoet,
't Geen verëende en eensgezinden,
Aan elkander lief en waard,
Kunnen wenschen, kunnen vinden,
Met geen schatten op te weegen,
Te genieten, door Gods zegen,
Met een vreugde zonder maat,
Vry van zorg en ongelukken.
Nimmer moet u rampspoed drukken.
Den IIden van Bloeimaand,
MDCLXXXIV.
|
|
Auteursrechtvrij