Mengelpoezy. Deel 2
(1731)–Katharina Lescaille–
Auteursrechtvrij
[pagina 27]
| |
Zang.Trekt Fontein, om 't moeilyk minnen
Dan zo snel van 't zeilryk Y,
Daar hy in de Poëzy
Oeffende zyn schrand're zinnen,
En het nut der Koopmanschap,
Met de schipvaart, mogt doorgronden,
En, door haar doorsleepen vonden,
Yv'rig klom van trap tot trap?
| |
[pagina 28]
| |
Daar hy zag om voordeel vaaren,
Naar een and're waerelds end',
Om 't bekoorlyk goud bekend,
Door 't gevaar der veege baaren,
Tot de vrees, van winst verzacht,
Ziet de ryke kielen landen,
En den koopman watertanden
Naar de diepgelaaden vracht?
Kan hy dan een Stad verlaaten,
Daar hy zo veel oeffening,
Voor zyn geest en kunst ontfing,
En om een alle and're haaten?
Die zyn fierheid maakt zo teêr,
Dat hy in geleerde boeken
Geen meer weetenschap gaat zoeken,
Op 't doorluchtig spoor van eer,
En zyn yver doet verkouwen;
Wyl hy brand in 't vuur der min,
Zettende zyn hart en zin
Op de Liefde en 't slaafsche trouwen.
Trekt hy dan van Amstels boord,
Om een Maagd, die hem bekoort?
| |
Tegenzang.Liefde is al te vast van banden,
Al te aanlokkende in haar gunst;
Dat om koopmanschap en kunst
Hy niet naar zyn Lief zou branden.
| |
[pagina 29]
| |
Neen, de Min heeft meerder magt:
Zy ontziet geen onweêrbuyën,
't Noorden, 't Oosten, 't Westen, 't Zuyën,
Met hun ongestuime kracht,
Konden nooit zyn vaart vertraagen:
En hy zeilt van Amsteldam
Naar het vuurslag van zyn vlam,
Naar het licht van zyne daagen,
En de Noordstar van zyn ziel,
Daar hy hevig op verliefde,
Als de Min zyn harte griefde,
En haar oog zyn oog geviel.
Wat kan dan zyn drift weêrhouden,
Als hy 't aangenaame Beeld,
Daar zyn hoop en heil op speelt,
Poogt in haare Stad te aanschouwen.
Amstels zilv're watervloed,
Die met zyn bekoorlyke oogen
Houd de waereld opgetoogen,
Heeft geen water voor zyn gloed.
Hy gaat door gevaaren streeven,
Als Leander nimmer moê,
Naar zyn Friesche Hero toe.
Venus, spaar hem 't lieve leeven!
Is zyn moedig hart gestrand?
Wil ten minsten 't lyf bewaaren,
Red, ai, red hem in gevaaren.
Zie hoe hy op 't water brand.
| |
[pagina 30]
| |
Doe zyn liefde veilig landen
In de haaven, daar zyn Bruid
Steekt verlangende armpjes uit,
Daar hy u, tot offerhanden,
Al zyn kusjes wyden zal,
In een eindeloos getal.
| |
Toezang.Eindlyk land gy in de Haaven,
O Fontein! daar d'eerb're Maagd
Uw volmaakte keur behaagt,
Met zo veel beroemde gaaven.
Hier is 't eind' van uw geklagh,
Van uw zorg, ô trouwe Minnaar!
Zie u zelf nu overwinnaar,
Daar uw zon, by nacht en dag,
Straalen schiet uit schitt'rende oogen,
En op nieuw uw Trouwverbond,
Vast verzegeld aan uw mond,
Door het minzaam mededoogen.
Zo kwam Venus, vol van lust,
Door haar schoone Adoon gevangen,
Aan zyn blanke hals te hangen,
Daar zy, nimmer zat gekust,
Vleit den jongman onder 't vryën,
En zich spiegelt in het licht
Van dat aangenaam gezicht.
Dus zal zy uw ziel verblyën.
| |
[pagina 31]
| |
Met wat gloed van dankbaarheid,
O Fontein! zult gy haar naaken?
Zie de roozen op haar kaaken,
Door het lelywit verspreid,
Schooner van de schaamte schynen,
Als Diones roozekrans,
Ryk van aangenaamen glans.
Bruigom, doe haar vrees verdwynen;
Pluk ze met uw lippen; pluk:
Zy zal weêr de haare reppen,
Om u nieuwe vreugd te scheppen.
Heerlyk bloei uw Echtgeluk,
Met den wasdom van uw jaaren,
O Bekoorelyke Twee!
Roemryk groei uw vreugd en vreê.
't Zy in uw gezegend paaren
Eeuwig dan, en nimmer nacht.
Gaat, vermeerdert uw Geslacht.
Den IVden van Grasmaand, MDCLXXX. |
|