|
| |
| |
| |
Op het huwelyk van den heere Joan Geerkens, en jongkvrouwe Louize Jakobe Blaeu.
De schoone Blaeu, zo blank van deugd, als ryk van geest
En gaaven, (daar een zon van eed'len glans de leest
Van 't ligchaam door de ziel als goddelyk doet lichten)
Leefde als een Pallas, daar het alles voor moest zwichten
Dat haar van grootsche deugd en oefeningen ried.
Maar ach! terwyl de Maagd haar lust in rust geniet,
En met haar snel vernuft in 't diepst geheim der dingen
En weetenschappen zoekt kloekhartig in te dringen,
Belaagt vrouw Venus haar, om dat zy met de Nyd
Minerve de eer misgunt, uit oude work en spyt,
Dat ze in Jacobe word geduurig aangebeeden,
Schoon zy haar schoonheid meest, doch minst haar wuste zeden,
| |
| |
In 't lieflyk aanschyn draagt, daar de eerb're vriendlykheid
Zich heeft vermengeld met een held're majesteit.
Om zekerder te gaan, zoekt zy haar eerst te toonen
Hoe dat de min in grootmoedigen wil woonen.
En wyl zy weet, hoe fel Louize liefde haat,
Paart zy haar magt met list, en veinst een fier gelaat,
Als zy Gezelligheid voor zalig weet te roemen,
En de Eenzaamheid versmaad, die zy, uit haat, durft noemen
Een stille suster en bedriegster van het hart;
Die 't slechts, door vryheids schyn, in slaaverny verwart.
Zy zegt haar, hoe Diane, een strenge Boschgodinne,
Niet als op 't wild verliefd, in 't eind zich liet verwinnen,
En minde Endimion: hoe Dido, (die haar Stad,
Het oud Kartaag', zo trots, met muuren heeft omvat,
En haar verbannen) aan Eneas, de eer der helden,
Haar heimelyken brand in 't einde vry moest melden:
Hoe zy te moet ziet, dat zelf Pallas word bekoort.
Maar Blaeu hoort zulk een rede als of zy die niet hoort:
Haar ooren zyn gestopt, zy past op geen gebeeden;
En Venus ziet met leed haar moogendheid vertreeden,
Ja, in dien voortgang, aan haar Tempels de eer ontzeid,
Haar beelden afgerukt: dies zy geweld bereid,
Om, in een voorbeeld slechts, aan allen te betuigen,
Dat wie haar magt braveert zyn hoogmoed neêr moet buigen:
| |
| |
Dat zy den wasdom geeft aan vee, aan plant, en kruid,
Geslachten aan een band en reeks van eeuwen sluit:
Hierom brengt zy de Maagd een Minnaar onder de oogen,
Een Minnaar dien zy zo heeft tot haar dienst geboogen,
Dat hy eer sterven wil als leeven zonder haar.
't Gaat Venus reeds naar wensch; zy neemt haar voordeel waar.
Terwyl hy bezig is met smeeken en met vleijen,
Weet zy haar zinnen en gedachten te geleyën
Daar zyn heldhafte zwier en gaaven, elk om 't meest,
Haar noôn tot wedermin, die hy nu hoopt, dan vreest,
Om dat hy heeft gehoopt: zyn smart maakt hem verleegen,
De zon van zyne min is hooger opgesteegen:
Hy voelt in kouder lucht aan 't Y een heeter brand
Als hy ooit wierd gewaar aan de Indiaansche strand,
En klaagt, zo 't schynt vergeefs, aan 't leeven van zyn leeven.
Nu wenscht hy dat hy had in 't Oosten moogen sneeven,
Om niet, na zo veel stryd en nood op d'Oceäan,
In 't Westen op de zee van liefde te vergaan,
Daar hy in wanhoop vaart. Het mag hem niet gebeuren
De minste straal van hoop op weêrmin te bespeuren.
Hy geeft het bykans op. Maar Geerkens hoe! wat 's dit?
Standvastigheid brengt meest den minnaar tot het wit
Daar hy naar doelt. Hou moed, gy zult haar zeker winnen,
De Leevenwekster lagcht u toe, en buigt haar zinnen:
| |
| |
Kupido geeft u hoop, en alles gaat voor wind,
Spaar maar geen moeite: want zy 't waard is die gy mint,
Ja meer als dubbeld waard, al had gy doorgestreeden
't Gevaar dat Grieken om Helene heeft geleeden.
Hou moed, de donk're wolk verdwynt van uwen druk.
De Hemel draagt u gunst: uw heil en uw geluk
Breekt door, daar zy voorzeid dat ghy haast weg zult draagen
Den prys der schoonheid die al 't aardryk kan behaagen,
Door d'eed'len trek en lonk van haar volmaakt gezicht,
Dat alle harten tot gehoorzaamheid verpligt.
Zie daar: uw trouwe min behaalt nu reeds den zegen,
En maakt haar ys, tot vuur: zy laat haar wil beweegen,
En bied haar hert en hand. Tast toe, terwyl zy toont
Dat een recht eed'le ziel de gunst met weêrgunst kroont.
Nu Geerkens, zing triomf. 'tGaat wel: zy wierd verwonnen.
In 't einde van uw vrees is uwe vreugd begonnen,
Waar meê gy krygt de Spruit van een doorluchten Stam,
Die eeuwig blyft de glans van 't magtig Amsteldam,
Daar 't lof der Blaeuwen blinkt, en zyn beroemde straalen
Langs aarde en hemel voert, om als de zon te praalen.
Den XVIIden van Slachtmaand,
MDCLXXVI.
|
|
Auteursrechtvrij