Mengelpoezy. Deel 1

[p. 363]

Aan N.N.

Gy zegt, myn brief vol doornen steekt,
En zweert noch dat gy waarheid spreekt:
Doch deeze liefdelooze waan
Neemt zynen oorsprong hier van daan,
Dat gy gestadig zyt gewoon
Dat ik uw oor streel met een toon
Die uwe gaaven, in myn Dicht,
Uit 't duister voert in 't zonnelicht,
En zet u zachjes zoet en teêr
Op suikerzoete woordjes neêr,
En ook maar lieve roosjes zend.
Nu meent gy dat ik vriendschap schend,
Om dat ik juist eens waarheid schryf.
Doch noemt gy 't noch een wanbedryf,
En blyft hardnekkig, zonder reên
Op myn noch op myn brief te vreên?
Zo zeg ik, (is het niet te fel?)
De doornen staan by roozen wel;
Die roozen die ik heb zo mild
Aan u, uit teed're gunst, verspilt.