|
| |
| |
| |
Verjaargedichten.
| |
| |
Harderszang op den eerstgebooren zoon van den heere Michiel Elias, en mejuffrouwe Maria Margareta Wildschut.
Terwyl dat de Akkeren en Velden, uit de min
En Echt van Stammenaar en schoone Rycheldin,
Een Knaap, een jonge Spruit, naar hunnen wensch, verkreegen,
Die 't gantsche Land alom gedyën zal tot zegen,
Van onze Boschpaapin al overlang voorspeld,
Daar haar orakeldicht van 't edel bloed vermeld;
| |
| |
Is al de Buurt verheugd: men hoort een bly geschater.
't Stroomgodendom van Y en Amstel zingt op 't water.
Maar harder Zegemond munt boven and'ren uit,
Zyn toon verheffende op des Veegods riete fluit:
Hy zit, om avondlucht te scheppen, by mooi weder,
Aan d'Amstels omval, op een bed van kruiden, neder,
Daar deezens groene kruin ryst midden uit dien Stroom,
En de oude Woudheer plagt, by elzenhaag of boom,
Welëer, van 't buurgewoel vermoeid, zyn rust te raapen.
Het zingen lust hem meer by maaneschyn, dan 't slaapen;
Terwyl zyn schaapen in de weistal staan te kooi,
En Luyert, Luisterziek en Rustzoek ligt in 't hooi,
Met Duif, van melken moe, en Boksvoet van het springen.
Hy vangt dus aan; niets kan zyn yver meer bedwingen:
Sints schoone Rycheldin, met zo veel heil als vreugd,
Aan eed'len Stammenaar schonk haar ontlooken jeugd;
Aan Stammenaar, die van 't Ygodendom gepreezen,
't Lands oude deugd en trouw draagt in zyn hart en wezen,
Toen Veld en Boschrei zong ter eere van zyn min,
En wydde met de Vreê zyn blyde bruiloft in;
Heeft negenmaal de Maan haar hoorenen geboogen,
En negenmaal haar glans verduistert voor onze oogen;
Als zy ten tiendemaal, met haar doorluchtig licht,
Verscheen veel klaarder met de vreugd in 't aangezicht,
Verzilverende al 't veld en groene haagedooren:
Als Rycheldin heeft, uit haar kuische min, gebooren
Een jonge Stamspruit, recht geäard naar 't godenzaad.
De nacht gelykt geen nacht, maar eenen daageraad.
| |
| |
Lucine, al lichtende, versterkt haar in het baaren,
Verzachtende het wee om 't jonge Wyf te spaaren.
Het Boschgodinnendom, de groote Landzaads Vrouw,
En Veldheerin, elk helpt de baarende even trouw;
Terwyl dat Stammenaar de Huisgoôn bid verborgen,
En slagt op eigen Werf, godvruchtig en vol zorgen,
Een tweeling Geitje, korts geworpen dicht by strand.
Noch naauwelyks heeft hy zyn plegtige offerhand
Volëindigd, of hy is, ter goeder uur, gezegend
Met Stamspruit, van al 't land met wensch op wensch bejegend.
Kom, Amstelgodheid, kom, bescherm nu voor altyd
Den Knaap van Rycheldin u eeuwig toegewyd.
Godvruchte Heemraadin, om haar verstand verheven;
Van wien dat Stammenaar gezegend kreeg het leeven,
Gevoelde, sedert dat de schaadelyke dood
Den ouden Heemraad zyn deugdstraalende oogen sloot,
Waar aan de vryë Buurt heeft zo veel heil verlooren;
Geen grooter vreugd als nu zy Stamspruit ziet gebooren,
Dien zy, met zo veel hoop uit zulk een zuiv'ren vlam
Verwachtte, en die in 't eind noch voor haar sterfuur kwam.
Zy houd hem zegenende in d'arm, en niet te spaanen
Van hem te zien, stort zy, van teed're blydschap, traanen.
Kom, Amstelgodheid, kom, bescherm nu voor altyd
Den Knaap van Rycheldin, u eeuwig toegewyd.
De blyde Moeder denkt niet meerder aan de smarten,
Waar meê zy Stamspruit baarde, en zo lang onder 't harte
Geduldig droeg: o neen! zy ziet in hem te klaar
Zich zelve en 't wezen van haar waarden Stammenaar;
| |
| |
In hem, als de Eersteling van haar getrouwe liefde;
De stond steeds zeeg'nende waar in de Min haar griefde,
Welk' haar 't gezicht en 't hart voor Stammenaar ontsloot,
Toen zy, voor Zeeman, hem verkoor tot Echtgenoot.
Nu ziet zy wat het is de waereld te vermeêren:
En schoon zy geestig kon een menschenbeeld bootzeeren
Uit kleiäard; vind zy nu, daar zy 't klein Knaapje streelt,
Hoe veel het leeven by het leevenloos verscheelt.
't Is of het zelf alreeds dit wil te kennen geeven,
En haar voor 't leeven dankt, en 't voedzel van het leeven.
Kom, Amstelgodheid, kom, bescherm nu voor altyd
Den Knaap van Rycheldin, u eeuwig toegewyd.
De vreugd is algemeen, de Reyën weelig danssen
Om Stamspruit, sierende zyn wieg met groene kranssen.
Hoe yv'rig munten ze uit in vreugd, die hem bestaan!
Ei zie, het goelyke Klaarschoontje treed voor aan,
Met Rykje en Mattelief, om zyn Geboort' te vieren.
't Jong Vrouwelyntje brengt het Jongsken Lauwerieren;
En 't is of zy voorzag, in haar eenvouwdigheid,
Dat hem, zelfs van de wieg, is de eerkroon toegeleid;
Dat hy, op 's Vaders spoor, een vriend der Zanggodinnen
Al vroeg zal wezen, en alom den dichtprys winnen:
En 't schynt, hy luistert reeds, als of hy 't kon verstaan,
Naar 't kraakende geluid van die gewyde blaân;
Daar Hofwarandenier verteld, voor yders ooren,
Gelyk een wonder, dat, eer Stamspruit is gebooren,
Hy wierd gewaar hoe dat zyn jonge lauwerier
Schoot schielyk op, en, met een ongemeenen zwier,
| |
| |
Zyn kruin verhief, en straks een breede schaduw baarde.
Waar uit een yder af te wikken schynt zyn waarde.
Kom, Amstelgodheid, kom, bescherm nu voor altyd.
Den Knaap van Rycheldin, u eeuwig toegewyd.
De braave Stammenaar mag alles zich belooven
Van Stamspruit, welke eerlang zyn hoop zal gaan te boven.
En zo myn Hardersfluit, door de alverziende Goôn
Die 't veld bewaaken, is 't voorzeggen niet verboôn;
Zal hy voorspoedig, voor zyn jaaren, vruchtbaar bloeijen,
Zyn jeugd gelyk een Zon doorbreeken, weelig groeijen,
En als een Ceder by een laagen wilgen boom,
Het hoofd verheffen aan den ryken Amstelstroom;
Daar Woud- en Boschgoôn hem hun zegen zullen geeven,
De schoone Nimfen hem heur harten, aangedreeven
Door zyn volmaaktheid, om met hem te zyn gepaard:
Zyn riete fluit zal zyn door Leeuwendaal vermaard,
En klinken anders niet als vrede, vreugd en zegen.
Hoe veilig zullen dan de velden zyn en wegen!
De koeyen rykelyk met de uyers overlaân,
Het Y en de Amstel 't op zyn zorgen laaten staan,
Daar hy de Stallen, Vee en Kooijen, elk ten nutten,
Voor wreede Wolven en Roofvogels zal beschutten,
En het onnoozel Schaap voor 't nypend scheermes hoên.
Dan zal de Moeder 't Lam met zuiv're melk opvoên,
Niet hoevende eigen kost voor Havikken te spaaren.
Hy zal de Huisgoôn en gewyde boschältaaren,
Als zyn oogäppel, steeds bewaaren, hem tot eer,
En Hofmans laagen, voor 't vryërsrecht, gaat te keer,
| |
| |
Op d'ouden Heemraad wys, die Burgerhart bewaarde
By Grootvaârs wettig erf, en nimmermeer ontäarde.
Kom, Amstelgodheid, kom, bescherm nu voor altyd
Den Knaap van Rycheldin, u eeuwig toegewyd.
Zo lang zong Zegemond. Hy zag de Maan verdwynen
Die Rycheldin zo schoon, zo gunstig kwam beschynen,
In 't baaren van den Knaap: en ziende reeds van ver
De Zon, doorbreekende, Stamspruits Geboortester
Verwellekoomen en versieren met haar straalen;
Op dat zy nimmer zou verduisteren noch daalen,
Voor Stamspruit, leevens zat, tot glory van zyn Stam,
Zo heerlyk ondergaa als zy verryzen kwam;
Sluit hy zyn vee van stal. Brak gaat het wild na spooren:
Snelvoet rent reeds vooruit op 't klinken van den hooren:
Duifkweekenaar laat vroeg zyn Tuimelaars van 't hok:
Bouwlief en Melkerbuur, elk heeft het even drok:
De Rei, die Zegemond zyn veldlied hoorde zingen,
Galmt hem met d'Echo naa, terwyl ze luchtig springen:
Kom, Amstelgodheid, kom, bescherm nu voor altyd.
Den Knaap van Rycheldin, u eeuwig toegewyd.
|
|
Auteursrechtvrij