Mengelpoezy. Deel 1

[p. 110]

Op de Hardersgezangen van den heere Abraham Alewyn; met zangkunst verrykt door N.F. le Grand.

Die nu ten rei wil gaan en speelen,

Verliefd op keur van maat en toon,

In Dicht en Kunstzang even schoon,

Die beide ziel en zinnen streelen;

Kan hier zich rykelyk verzaân.

Hy treede toe, en heff' slechts aan.

Leent alle, op vreugd belust, uwe ooren.

Daar klinkt de zuiv're Hardersfluit;

Daar voert dat liefelyk geluid,

Zo groot, zo krachtig in 't bekooren,
U, met een hoogverheven vlugt,

Op schelle galmen, door de lucht.

[p. 111]

 

Nu daalt het zachjes met u neder,

 

Al speelemeijend langs het veld,

 

Tot gy in lekk're toonen smelt;

 

Daar 't al op maat vryt zoet en teder,

 

En steeds, met nieuwen zang en dicht,

 

Apol een dubb'len tempel sticht.

 

 

 

Hier bloeijen niet als eed'le roozen,

 

Van geene doorenen bezet.

 

Hier moogt gy kweelen onverlet,

 

En uwen geest met lust verpoozen;

 

Terwyl Sylvaan om Galathé

 

Vernieuwt, by beurt, zyn minnewee.

 

 

 

Hoe luist'ren al de Zanggodinnen

 

Naar de aangenaame Veldschalmei!

 

Ei zie, zy treeden meê ten rei,

 

En danssen met de Harderinnen.

 

De Veegod Pan, in 't leutrig riet,

 

Slaat zelf de maat van 't geestig Lied.

 

 

 

Die galm rolt over 't golvend Spaaren,

 

Langs 't bruischend Haarelemmer Meer,

 

En kaatst den beurtzang, keer om keer,

 

Den Amstel toe; die de eed'le snaaren

 

Des Dichters, in zyn schoot gevoed,

 

Waardert, en vrolykt stroomt te moet.

[p. 112]

 

Amphion geev' de steenen 't leeven,

 

En Thebe groeije met zyn faam:

 

Le Grand, van kunst zo groot als naam;

 

Een kunst hem van natuur gegeeven;

 

Streelt hier de redelyke ziel,

 

Die steeds den boventoon behiel.

 

 

 

Gy, die in keurelyke klanken

 

Verrukt en opgetogen zyt;

 

Gy, die den Goôn de Dichtkunst wyd,

 

Komt, wilt Heer Alewyn bedanken;

 

Dien grooten Orpheus, wiens verstand

 

Zo schoone Dichten teelt op 't Land.

MDCIC.