Mengelpoezy. Deel 1

[p. 105]

Op de Mengeldichten van m^r. Adriaan Tymens.

De schrand're Tymens, die met onwaardeerb're Dichten,

Zo ryk van zin en trant als zielberoerlyk schoon,

De Kunst zet in den dag, en heerlyk voert ten troon;

Dan als een tweede Apol den Zangberg zelfs verlichten.

't Zy dat zyn Zangnimf 't lust te treuren, boerten, stichten,

Te kweelen 't bruiloftslied, of op een hooger toon

Nu kryg, dan vreê trompet, of vlecht een heldekroon;

Hy wint den prys, en doet alle and'ren voor hem zwichten.

Myn zangeres, ontvonkt, o Tymens! door uw vier,

Hangt meê een lover aan uw lof en lauwerier,

In schaduw van wier loof uw dichten zyn verheeven.

Zo moet uw yver nooit vermind'ren, noch vergaan,

Maar als een held're baak van de eed'le Dichtkunst staan,

Waar op uw naam en roem voor eeuwig zy geschreeven.