Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 3: Friesland

De soemmer van 1837. [Dialect van Oost- en Weststellingwerf^*).]

Mien heûi hè 'k dreug' en wel in huus,

Mien rogge kaan 'k haost meeijen;

De boekweite is niet aal te pluus,

De knollen moe 'k nog zeeijen;

Van't veurjâor ha'k het lang' niet docht,
Dat mij mien laand zoo veule opbrogt.

't Was lange kaold, - doew vreur't zoo staark,

Krekt of er niks zol gruuijen;

En nou! - is 't niet en wonderwaark

Hoe we alles zeâggen gruuijen?

't Is krek zoo vroo as anders kloar;
De Heere is goed, - dat is moâr woâr! -
Mien koenen gèven fiks, en veur

De botter ken 'k goed beuren;

Zie loopen nou nog buten deur,

Doâr hezze 't noâ beheuren.

'k Hè greus genoeg; dat is en zâek,
Die veurdiel geeft en groot vermâek.

Mien appelboomen bin zoo vol, -

De toekken kun 't niet dreeggen.

Mien skâopen gèven vrij wat woll'

En lâomen as en zegen.

Mien wief en kienders, zond en staark,
Doen deâglieks bliede mit mij 't waark.

Wat groote heer kan 't beter goân

As mij, bij zoo'n gelok?

Niet greàg wo 'k mit hom ommestoân;

Al he 'k 't somtieds wat drok.

Ik eet mit smâek en sloâp goed uut,
Tot mij mien wieffien wakker tuut.

S.B.

*) Uit: Friesche Volks-almanak 1839.