Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 3: Friesland
(1882)–L. Leopold, Joh. A. Leopold–
AuteursrechtvrijBernsberne boasteGa naar voetnoot(*)Ga naar voetnoot(2).Evert-omm' en Romkje-moi
Sieten swiet to kâltsjenGa naar voetnoot(3)
Op in stille simmerjoun
Under 't griene beämte.
't Hie d' ôerdeisGa naar voetnoot(4) ôerevelGa naar voetnoot(5) broeid,
Hijt en near hie 't wêzen,
En it siet nou bûten doar
Kôel en bare nochlik.
Romkje-moi hie 't jounmiel ré:
Yn hwet kâlde sûpeGa naar voetnoot(6),
Mei hwet sjerpGa naar voetnoot(7) er yn biret,
Hie s' in bakGa naar voetnoot(8) tokromle.
Doch se kâlten oan en wei
Fen forliden tîden,
En se koene yet foärearst
Net oan 't lepljen komme.
Evert-omme spile yet
Frij hwet yn syn höll' om,
En dat moäst er earst noch út,
Eärder woe 't net ite.
Wist' it yet, mem, ho wy krekt nei de dei
Oer fyftich jier ek hjir sa sieten?
Krap kaem it om do, it wirk slag' ús jin;
Wy wieren môedleas en krieten.
't Wier do mar amper yet oardeljierGa naar voetnoot(9) lyn,
Dat ik de knôtteGa naar voetnoot(10) dy jown hie;
'k Seach, om to libjen wier ljeafde net nôch,
As der nin lök mei yn 't boun wie'.
Do saeid'Ga naar voetnoot(11) in ear'barre dol op ús thek,
Lôke 'n bilôke de krite:
'k Fette wer môed, en ik sei noch jin dy,
Licht komt er lökkiger riteGa naar voetnoot(12).
| |
[pagina 87]
| |
d' Ear'barre tilde de kop do omheech,
Liet út syn kletGa naar voetnoot(1) ús bigripe:
Bou, jimme boddersGa naar voetnoot(2), bou jimmer op God;
Hy is de warbre ta stipeGa naar voetnoot(3).
Alde, dou wist it, fen dy tiid ôf oan
Slage 't ús allegeärr' thige,
En do de rögge to rypjen bigoun,
Habbe w' ús Heärke-manGa naar voetnoot(4) krige.
En as de maitiid wer blier' ôer it fjild,
't Swealtsje wer nestl' oan 'e mûrre,
Wier d' ear'barre werkomd fen d' útlânsce reis,
En wenne mei 't wiif op ús skûrre.
Sjuch mem, dêr boppe jin 't ûlebôerd oan
Stiet er op 't stevige nêst yet,
Lôket en fiërketGa naar voetnoot(5) noch efkes yn 't roun,
Wylst 't wiif mei de berntsjes to rêst giet.
Hy is sa lökkich en wy binne 't ek;
Heärke-man wennet dêr jinsenGa naar voetnoot(6);
Libbet tofreden, het sein'Ga naar voetnoot(7) yn syn boaskGa naar voetnoot(8),
En in pear jonges as stinzen.
RingenGa naar voetnoot(9) scil 't libben ús beide bijaenGa naar voetnoot(10),
En ús de doärpsklok biliede;
Mar nei in libben sa rêstich en swiet
Skiedt me binôgeGa naar voetnoot(11) fen d' ierde.
Evert-omme hie dat seid.
Dêr kaem mei syn famkeGa naar voetnoot(12),
Wol sa himmelGa naar voetnoot(13) en sa gnep,
d' Aldste soan fen Heärke.
Pak' en Beppe wisten net,
Hwet dêrfen to meitsen,
Seagen nou hjar bernsbern oan,
Den wer op syn famke.
TelGa naar voetnoot(14) kaem dit biskied oan 't ljacht:
't Jonge pear scoe boaskje,
d' Alden hiene tawird jown
Oan 'e beide siden.
En hjar kommen yet sa let
By de frôede minsken
Wier om ek fen Pake 'n hjarGa naar voetnoot(15)
't Seinwird ôf to freegjen.
Evert-omme riisd' ôerein,
En syn eagen triënnen,
Romkje-moije knikte, ja,
Pake fette 't wird op:
| |
[pagina 88]
| |
Hjûd is 't in dei, bern, dy heech by my leit,
Folle bringt dy my to binnen;
Mar dat er yette sa'n freugde meibrocht,
Dat hie 'k net thinke neGa naar voetnoot(1) kinnen.
Bliuw yn 'e ljeafde sa sterk en sa trou,
As jimme Pake 'n hjar diene,
't Lök scil den fölgje, dat ik en myn wiif
Nou sint in fyftich jier hiene.
Bern, it is 't bidden fen Beppe 'n fen my,
Naet as hwet from is bidriuwe,
Den scil dizz' dei fen swiet oanthinsGa naar voetnoot(2) for ús
Stees jimm' in seininge bliuwe.
d' Earebarre stiek de kop
KletsjendGa naar voetnoot(3) do omhegen,
BeppeGa naar voetnoot(4) sloech de hannen gear
Pake seach 't jongpear oan.
H. Sytstra.
|
|