Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

Rheinprovinz.

Et golde Fiszke. (Kleve.)

Eenen ärme Fisser en sinn Frau wonden in 'ne Piszpott en wiszte knapp, hu se van eenen Dag no den andre komme solle. ‘Mann,’ sêt de Frau, ‘godd vandaag es fisse; ick häbb gedrömt, dat gei vandaag Glöck häbbe sollt.’ En de Mann ging en fing en Fiszke, en mooi golde Fiszke. Marr dat Fiszke sêi tegen öm: ‘As gei minn losz lott, dann will ick ou Alles gêve, wor gei minn marr öm frogt. De Fisser liet et Fiszke losz en ging löstig no Hüsz, en vertellden aan sinn Frau, wat hei belêvt hadd. ‘Mann,’ sêi de Frau, ‘godd der es notu, en segt, dat et Fiszken ons en groot Heerenhüsz geft.’ En de Mann ging an 't Water en riep:

[p. 398]

 

‘Fiszke, Fiszken in de See!’

 

‘Wablief, minn Männeke Timplentee?’

 

‘Minn Frau Hillebill

 

Will niet soo as ick will.’

 

‘Wat will se dann?’

 

‘En groot Heerenhüsz.’

 

‘Godd marr no Hüsz, se hädd et all!’

Nou wonde Frau Hillebill in en groot Hüsz, marr de Kamers wasse lêg, en se was niet tefreeje. Du sêi sei têgen ööre Mann: ‘Godd es no et Fiszke en segt, dat et ons Möbels en Schildereie geft.’ En de Mann ging an 't Water en riep:

‘Fiszke, Fiszken in de See!’
‘Wablief, minn Männeke Timplentee?’
‘Minn Frau Hillebill
Will niet so as ick will.’
‘Wat will se dann?’
‘Möbels en Schildereie.’
‘Godd marr no Hüsz, se hädd se all!’

Marr as men in so'n mooi Hüsz wont, mott men ook deftige Kleer aan häbben. Doröm sêi de Frau têgen ööre Mann: ‘Godd et Fiszken es öm mooje Kleer froge.’ En de Mann ging an 't Water en riep:

‘Fiszke, Fiszken in de See!’
‘Wablief, minn Männeke Timplentee?’
‘Minn Frau Hillebill
Will niet soo as ick will.’
‘Wat will se dann?’
‘Mooje Kleer.’
‘Godd marr no Hüsz, se hädd se all!’

‘Nou woon ick in so'n groot Hüsz en häbb so staatsze Kleer,’ sêt Frau Hillebill, ‘nou mott ick ook wat Groots sinn. Godd en segt têgen et Fiszke, dat et minn tu Könningin meckt.’ De Mann trock well en scheef Gesicht, marr hei ging doch an 't Water en riep:

‘Fiszke, Fiszken in de See!’
‘Wablief, minn Männeke Timplentee?’
‘Minn Frau Hillebill
Will niet so as ick will.’
‘Wat will se dann?’
‘Se will Könningin sinn.’
‘Godd marr no Hüsz, se is et all!’

‘Minne Schollmester hädd minn ömmer geseit, dat men soo hoog komme mosz as men marr kann,’ sêt Frau Hillebill; ‘nou godd en segt an 't Fiszke, dat ick de Lievenheer worde will.’ De Mann schödden de Kopp, marr hei ging doch no 't Water en söchten en riep:

‘Fiszke, Fiszken in de See!’
‘Wablief, minn Männeke Timplentee?’
‘Minn Frau Hillebill
Will allweer anders as ick will.’

[p. 399]

 

‘Wat will se dann?’

 

‘Se will de Lievenheer sinn.’

 

‘Godd marr no Hüsz, se wont weer in ööre Piszpott!’