Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

[p. 366]

De witte Duwe. (Bielefeld.)

‘Wer timmert dar unner, makt Eener Siarke⁽¹⁾?
Et sind dach de Lühe inner Kiarke!’
‘De Timmermann fört nau sien Biel,
He timmert 'nen Galjen in grauter Ihl'.’

‘Sägg mi, wer sall an den Galjen stiarben?
O sägge, un kiek nich so bidiarben⁽²⁾!’
‘Wenn de Sunne van Abend unner geht,
Brinkt he di inne Ewigkeet.’

‘Un mott ick dann stiarben dür den Sginner⁽³⁾,
Dann suarge Gad far miene Kinner,
Dann giäwe he ju een Teeken auk,
Dat ick unsgüllig liehe den Daud.’

He was verklagt wiagen Grüwweldaten,
Bie en waken stuhrdür⁽⁴⁾ fief Saldaten.
De güngen up un af var der Dühr
Met blanken Söweln un Giwihr.

Se setten en Nammdags⁽⁵⁾ uppen Wagen,
Witt was sien Hiëmd un witt sien Kragen;
Twee Papen seten an siener Siet,
Se bian fliedig - de Wäg was nich wiet.

Un as se keimen an eenen Garen,
Leep eene Fruwwe annen Karen:
‘Mien Willem, Gad make di liggt den Daud!
Gad giwt dienen Kinnern un mi wal Braud.’

He gaw ïar de Hand: ‘Mien Wiesken, dar buaben
Sind unsgüllje Lühe god uphuaben!’ -
Se farren wieter, de Köster sank
Met den Sgölern een Leed, bidröwet un lank.

Un as se an den Galjen keimen,
Van den Karen se en harunner neimen,
Dann most' he stiegen de Leddern haran -
Dar unner stönnen se Mann an Mann.

De Richter lass sien Urtel helle.
‘Bikenne, so kümmst du nich in de Helle!’
De Willem awwerst sia dar:
‘Gad make ju miene Unsguld klar!’ -

(1) Siarke, Särge.

(2) Bidiarben, traurig, leidend.

(3) Sginner, Scharfrichter.

(4) Stuhrdür, fortwährend.

(5) Nammdaggs, Nachmittags.

[p. 367]

 

He bia. Do namm den armen Sünner

 

Bi de Hand de graute, raue Sginner:

 

De smait dat Sail em ümme dat Knick -

 

Do henk he inner Luft am Strick.

 

 

 

Wat warte nu bimiarket vam Volke?

 

Et leet sick haraf eene witte Wolke,

 

Eene witte Duwe flaug harut

 

Un sank met bisonneren söten Lut.

 

 

 

Se flaug üm den Stiarbenen dreemal liese -

 

Se sank eene söte bisonnere Wiese: -

 

Dann flögen twee Duwen tom Hiëmel harup,

 

De witte Wolke namm auk sick up.

 

 

 

Et deh sick up de Hiëmel, un Engels

 

Sag man stahn met witten Liljenstängels;

 

De Duwen warten twee Engels dar: -

 

Do was den Volk Will'm's Unsguld klar.

 

 

 

De Lühe fell'n uppe Knehe un bian,

 

Et is Keener, de nich griëne, drunner wian⁽¹⁾;

 

Se kloppen sick alle anne Bost:

 

‘Ja, düsse hätt unsgüllig stiarben most!’

(1) Wian, gewesen.