Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland
(1882)–L. Leopold, Joh. A. Leopold– AuteursrechtvrijPreuszen.Die Seelenwandering. (Danzig.)
| |
[pagina 305]
| |
De dommste Mensch grenzt an't GedertGa naar voetnoot(1),
Jahn mend, eck selwst wer erscht en Perd.
Man eck sach emm gramstürichGa naar voetnoot(2) an
Onsäd: soontGa naar voetnoot(3) kann eck gar nich lawen.
Stell, stell, Herz-Vader! säd min Jahn,
Gleewt he denn, he es all ganz ba wenGa naar voetnoot(4)?
Ehr he so hoch komt bett em KnopGa naar voetnoot(5),
Stigt he noch mennge schöne Stop.
Ne, gleew he mi man rein gewes,
Dat darf emm ganz on gar nich stören,
Dat he en Veeh gewesen es,
He kann noch Land on LiedGa naar voetnoot(6) regeren.
Als Bur deit he ja sine Plicht,
Ken Wunder, wenn he höcher stigt.
Man de hier nich deit, wie he sall,
De mott, säd nu min Jahn ok wedder,
Sobold he dod es, Knall on Fall
Zopp, zopp, herunder von de Ledder;
On ging he ok em Hermelin,
So fahrt he wedder en een Schwin.
joost.
Na, Pauls, hört op, mi gruhelt allGa naar voetnoot(7).
Wenn soont sick mäglich kunn geböhrenGa naar voetnoot(8),
Sett eck den Fot nich mehr em Stall;
De Schlag must doch vör Schreck eemGa naar voetnoot(9) röhren,
Wenn so de BollGa naar voetnoot(10) ut sinem SchlungGa naar voetnoot(11)
Met enmal an to reden fung,
On wenn eck enmal schlachten wöll
Een groten fetten MastschabánderGa naar voetnoot(12),
On de schregt under lud Gebröll:
Eck senGa naar voetnoot(13) de grote Alexander!
Wat fung eck en de Angst wol an?
Gleew jü, dat eck em dodschlan kann?
Mi gruhelt, wenn eck denken sall,
De Schwinjung dröft met sinem TaterGa naar voetnoot(14)
Pur junge Herrschaft ut dem Stall;
De Deef KartuschGa naar voetnoot(15) wer nu min Kater,
On dat för sinen Sünden Lohn
Em Kujel stokGa naar voetnoot(16) een Herr Baron.
pauls.
Ei, Vader Joost, dat es eendoontGa naar voetnoot(17),
Wat onse Schwin on Rinder werenGa naar voetnoot(18),
De Schurkes worden so gelont,
On dar se nu tom Veeh gehören,
Scher' eck mi väl an är Gebröll,
Wenn eck se enmal schlachten wöll.
Man, VaderGa naar voetnoot(19) Joost, hört wider to.
De beste Mensch ward stracks en Engel,
Sobold he starwt, wie oder wo,
Was he ok noch soon armer Bengel,
On kregt een Lief, de es so fin
As wie de Spirtus ut dem Win.
De Engels send von Gott bestellt,
Dat se hübsch motten darop denken,
De Menschen hier op disser Welt
To allem Goden hentolenken.
Wenn eck erscht so een Engel ben,
Denn sall dat hier ganz bäter sen.
Geiht alles denn na minen Kop,
Denn sall de Bur seck nich mehr plagen;
Pod woodGa naar voetnoot(20) on Scharwerk hörd stracks op,
Den Vogt war eck na'm Dü wel jagen.
On wenn de Bur häft utgeseitGa naar voetnoot(21),
Denn sorg eck, dat dat Koorn god steit.
De Mäkens salenGa naar voetnoot(22) alle frienGa naar voetnoot(23)
On arbeitsame Männer kriggen;
De Hus- on Veehstand sall gediehn,
Keen PloggewengGa naar voetnoot(24) mehr leddig liggen.
Denn waren alle Nahbers stahn
On seggen: dat häft Pauls gedahn!
C. von Almonde.
|
|