Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland
(1882)–L. Leopold, Joh. A. Leopold–
AuteursrechtvrijDe Lootse.De Nacht is gräsig, de Wind brüllt lud,
Hushoch smitt WachenGa naar voetnoot(3) de See.
De Lootse kikt to de Daer henut,
Wo heran sik drängt un wöltertGa naar voetnoot(4) de BöGa naar voetnoot(5).
Nu kann he nich länger raunGa naar voetnoot(6) in de Kojen.
Dat drift em, henut up't Water to rojen.
Sin Froo umhals't em un holt em torügg,
Is bange vaer Lèbensgefahr;
Doch he kehrt koltblödig èr to den Rügg,
Will hebben, dat Süchen un Thranen se spar,
Un sett sik gau in de Schipperjacken
Un tüht den Südwester awer den Nacken.
| |
[pagina 207]
| |
He geit inn Düstern herüm up'n Dik,
Wo de wötende See sik brickt.
De wide, wille See is sin Rik,
De mit scharpen Ogen he awerkikt;
Doch lett se sik marken, dat se em foppe,
Smitt eenen PulschGa naar voetnoot(1) em nan annern to Koppe.
Dat hult un brummt un geit to Wark,
As wenn Water un Wind sik slat;
Dat brascht un bruset un suset stark;
Dat pullert un bullert ahnGa naar voetnoot(2) Enne un Maat,
Un de Wind pitscht twüschen de schümenden Wachen
Un smitt se de holle See inn Rachen.
De Lootse schöttelt dat Water af
Un kraultGa naar voetnoot(3) henünner nan Kahn.
Doch dar finnet he nix as en sèker Graff;
Denn dat Water is dar herawer gan.
He mött sik wedder nan Dik begèben,
Wenn länger he denkt to beholen sin Lèben.
Doch kik! wat diddelt dar hen un hèr
Vaer en Licht: dat is nich en Steern.
Keen Steern is to sehn bi dat dunkle Wèr,
Ok de Lüchthorn schint nich so hell van feern.
En Lut un Geschricht is to hören èben,
As weer in Gefahr en Minschenlèben.
Nu holt dat den Lootsen nich uppen Dik,
As de See so flüggt em sin Blot;
He mött in de wille See soglik
Un schüll he ok ünnergan in de Flot;
He rojet henut in de lüttje Jölle.
As güng inn Krieg he gegen de Hölle.
Doch jüst as de Jölle vant Oewer geit,
Hett en WaterbojeGa naar voetnoot(4) em packt,
De em deep hendal in de DüpdeGa naar voetnoot(5) sleit,
Dat he meent, he is al to Grunne sackt,
Doch jagt un slat sik stark in sin Nögde
De Wachen un drivt de Jöll in de Höchde.
| |
[pagina 208]
| |
So geit bargup, bargdal dat mit em,
As wenn em de BumbamGa naar voetnoot(1) smitt,
Wobi bald ünnen he kummt in de Klemm,
Bald thornhoch baben up Bojen he sitt.
He kann nich gegen de See anstrèben;
Inn Bumbam hangt sin Liv un Lèben.
Doch hör! dar dunnert en Schaet an de Klip,
De draehnt em daer Knaken un Mark.
Nu kann he nich dwiwelnGa naar voetnoot(2), dar sitt en Schipp;
He stürt de Jölle un quält sik stark,
Un dwingt de gewaltigen Waterbojen,
Dar mitten hendaer na de Klippe to rojen.
Wol teinmal smitt em torügg de See;
Doch teinmal holt he èr Stand
Un kumt hen na de gefährliche Ste,
Wo dat Schipp mit de Minschen sitt uppen Strand.
Dar gift dat en Lebensfreid, en Ropen;
Denn Alle haptGa naar voetnoot(3) nu den Dod to entlopen.
Doch hett sin Jölle vaer Twe man Rum,
Wenn se schall nich to Grunne gan.
He bringt eerst Twe daer den Waterschum
Mit Lèbensgefahr ton Oewer henan.
Sin Knaken sünd matt; he hett Rau grot nödig
Un kikt up de störmende See wehmödig.
De hult un brummt un geit to Wark,
As wenn Water un Wind sik slat;
Dat brascht un bruset un suset stark;
Dat pullert un bullert ahn Enne un Maat,
Un de Wind pitscht twüschen de schümenden Wachen
Un smitt se de holle See inn Rachen.
Doch den Lootsen is de Gefahr nich to grot,
Wenn noch Minschen sünd uppen Strand.
Wol noch teinmal wagt he sik daer de Flot,
Bet den Lesten he sèker hett brocht ant Land.
Nu seggt, wo en Kriegsheld wag sin Lèben,
Den mit Recht wi bèter en Lov künnt gèben.
(Ditmarschen.)
Lüder Woort.
|
|