Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

Weegenleed.

Eiapopeia, polei!

Liggst as en Prinz inne Dei⁽³⁾,
Kikst ut de Ogen so hell un so stumm;
Buten geit lisen de Sandmann herum,
Keem ok un frag all na di;
Eiapoleia, wiwi!

Eiapopeia, min Hart!

Nach is so düster un swart;
Günd liggt de Karkhoff so still un so grot,
Wit daer de Welt schickt uns Herrgott den Dod; -
Slap man, - he geit wull verbi;
Eiapoleia, wiwi!

(3) Dei, Wiege.

[p. 202]

 

Eiapopeia, min Blom!

 

Slöppst all, - un lachst noch in Drom.

 

Lach man! - du kannst noch de Welt ni verstahn,

 

Kennst noch keen Sorgen, keen Kummer un Thran,

 

Lach man! büst glücklich un fri;

 

Eiapoleia, wiwi!

 

 

 

Eiapopeia, min Kind!

 

Hoch inne Böm drömt de Wind,

 

Baben dar blinkert so fründli de Steern,

 

Still swèvt de Engeln un singnt daer de Feern,

 

Swèvt ok uns lüttje Marie; -

 

Eiapoleia, wiwi!

 

 

 

Eiapopeia, gun Nach!

 

Ween ick? - - wat heff ick denn dach? -

 

Weer't ni vaer Kummer, so weer't wull vaer Freud;

 

Och, un en Moder de kennt dat ja beid! -

 

Slap man! du slöppst ja bi mi;

 

Eiapoleia, wiwi!

 

 

 

(Ditmarschen.)

 

Johann Meyer.