Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

Harsttiden.

Nu sust de Wind, de Wulken teht⁽²⁾ so swatt,

De Règen drust, - keen Vagel singt sin Leed;
Wo sünd se blèbn, de lüttjen Blom so söt?
Se weern so smuck, wi harn se geern noch hatt.

Wa weer't en Tid, as noch de Rosen stunn,

Un as de Welt vull Lust un Freuden weer!
Wo sünd se blèbn? - de Rosen sünd ni mehr;
Un Lust un Freuden gungn der still to Grunn.

Un wat so neeg weer, is der nu so wit;

Un wat du lev harrst, hest du't denn noch All?
Besinn di mal! - se weer so grot de Tall;
Un feilt⁽³⁾ der Welk, - - ick weet all wo se li't.

Dat durt ni lang, so dünkt di Allns en Drom,

So büst du möd, un liser sleit din Hart;
Wat kamn is, - swinnt, un wat der swunn is, - ward;
Un aewer di, - - dar waszt un welkt de Blom.

(Ditmarschen.)

Johann Meyer.

(2) Teht, zieht.

(3) Feilt, fehlt.