Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland
(1882)–L. Leopold, Joh. A. Leopold–
Auteursrechtvrij
[pagina 191]
| |
De Ohle un dat Kind.Se harn sik so von Harten lew
De Ohle un dat Kind,
Se föhr em jümmer bi de Hand
De ohle Mann weer blind.
Se gung mit em herut int Feld,
De blanke BäkGa naar voetnoot(1) entlank;
Da seet he ünner gröne Böhm
In Schatten op de Bank.
Denn huktGa naar voetnoot(2) dat lütje bleeke Kind,
Still bi den ohlen Mann,
Leg an sien Knee den lüttjen Kopp
Un seeg em trurig an.
Grotvader, bi den lewen Gott
Da ist wul ok so schön?
Da singt de Vageln ok so hell
Un is dat Holt so grön.
Grotvader, wenn de HadbarGa naar voetnoot(3) treckt,
Wo is dien Anna denn?
Un wenn de Kukuk wedder reppt,
Wo is dien Anna denn?
Ik hef wul hört wat Moder sä,
Jüm dachen, dat ik sleep:
‘Dat weer dat beste vör dat Kind,
Wenn Gott er to sik reep.’
Un wenn de lewe Gott mi reppt,
Denn bist du so alleen;
Wenn du dien Anna nich mehr hest,
Wer schall denn vör di sehn?
Denn geist du nich in't gröne Holt,
Und hörst de Drossel slahn.
Grotvader, ik weer nich bedröft,
Kunst du man mit mi gahn.
Wenn di de lewe Gott nu reppt,
Denn hest du nich dien Kind.
Wer schall mit di na'n Himmel gahn?
Grotvader, du bist blind.
(Ditmarschen.)
Sophie Dethleffs.
|
|