Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland
(1882)–L. Leopold, Joh. A. Leopold–
Auteursrechtvrij
[pagina 98]
| |
En old VertellszelGa naar voetnoot(1).Ik kenn en old Vertellszel,
- Ik weet nich, of et wahr -
Dat hett mi jummer grauig makt,
Un hett mi strüwtGa naar voetnoot(2) de Haar'.
De Dochter sitt an 't Spinnrad,
De Mudder liggt un slopptGa naar voetnoot(3),
Van'n Klocktorn brummt et halwig twolw,
Wat doch de Tid gauGa naar voetnoot(4) loppt!
‘ScholltGa naar voetnoot(5) wahr sin,’ seggt dat Mäken,
Un holt er Spinrad an,
‘Wenn ik for Twee hüt' decken de,
So keem, de wurrGa naar voetnoot(6) min Mann?’
‘Ik kann et jo versökenGa naar voetnoot(7),
Is morgen just Neejahr;
De WiserGa naar voetnoot(8) ruckt na twolwe hen, -
Denn seeg ik doch, of't wahr.
Se leggt dat witte Laken
Nu gaue übern Disch,
Halt ut'n SchappGa naar voetnoot(9) twee Krös'Ga naar voetnoot(10) un Beer
Un ok en nett Stuck Fisch.
Denn in de Eck' bi'n AbenGa naar voetnoot(11)
Sett' se er Spinnrad hen;
Wat fluckert doch dat Abendfür,
Wat spelt et an de Wänn'!
Nu sleit se vanner SchortenGa naar voetnoot(12)
De SchäwelsGa naar voetnoot(13) duchtig af; -
Do lustertGa naar voetnoot(14) se na'r Stubendär -
‘Ik meend', ik hörd' en DraffGa naar voetnoot(15).
‘Man ne, et is de Wächter,
De upper Straten geit.’
Se sett' sik' wedder an den Disch.
De Klock' al twolwe sleit.
| |
[pagina 99]
| |
Se tellt nu sacht de Släge,
Er Ogen kikt na'r Där -
Do ward er, och, so wunnerlig;
‘Wenn't man erst Morgen weer!
‘Ik woll, ik harr et laten,
Mi is so swar to Moth!
Ik woll, min Mudder weer bi mi, -
Wat kloppt un sust min Blod!’
De Klock' hett twolwe slagen,
Nich apen geit de Där;
‘Tritt he nich 'rin bi'n lesten Slag
Den kummt he ok nich mehr.’
Se wennt sik hen na'n Dische, -
Er neffenäberGa naar voetnoot(1) sitt
En Minsch, se seeg em kamen niet,
De is as Wass so witt.
Un in den Kopp twee Ogen,
De gleitGa naar voetnoot(2), dat se verschreckt; -
‘Du hest mi kamen heten, Deern,
Hest jo for Twee deckt;
‘Kik her, ik bin din Leefster,
Man sett ik scharp di toGa naar voetnoot(3),
Denn noch in disse Stunne musst
Du weren mine Fro!’
Se kann keen Wort nich spreken,
Dat Hart sleit er an'n Disch;
He nimmt den Kros un drinkt dat Beer,
Un itt ok van den Fisch.
Un as he satt, do ruckt he
Ganz duneGa naar voetnoot(4) na er hen,
Wat fluckert doch dat Abendfür
So seltsenGa naar voetnoot(5) an de Wänn'!
‘Kumm her, Hartallerleefste!
Ik heff nich länger Tid.’
He sleit um er den kolen Arm,
Se schreet, dat hört man wid.
| |
[pagina 100]
| |
De Mudder springt van'n Bedde,
De Snee ant Finster sleit;
Noch eenmal snurrt dat Spinnrad 'rum,
De Uhr an'r Wand - de steit.
TerbrakenGa naar voetnoot(1) liggt de SchottelnGa naar voetnoot(2),
Dat Beer fluttGa naar voetnoot(3) an de Eer';
FutschGa naar voetnoot(4) loppt en Schatten anner Wand, -
De Dochter - lewt nich mehr.
Dat is dat old Vertellszel,
Ik weet nich of et wahr,
Dat hett mi jummer groenGa naar voetnoot(5) makt
Un strüwet mi de Haar'.
Marie Mindermann.
|
|