Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland
(1882)–L. Leopold, Joh. A. Leopold–
AuteursrechtvrijEen DöntjeGa naar voetnoot(4) van Malljann.'t Is Winterdag un schofelGa naar voetnoot(5) Tied
Un allens bitterdür.
Malljann de sitt bi d'Rakeldobb'Ga naar voetnoot(6)
Un pöterdGa naar voetnoot(7) wat in 't Für.
| |
[pagina 63]
| |
‘Nè, nè! nu word't denn toch to schlimm,
Ja, ja, 't is naar, och Hèer!
Kantuffelsbraden dat is ut;
Ick finn der ook geen Raband mehrGa naar voetnoot(1).’
Malljann, de kickt to d'Schörstein in,
Malljann de kickt in't Für;
Dar war wolehr de Mettwurst hung,
Is nu een kahle Mür.
Nu hett Malljann ook noch een Brör,
Dat is de kloke Jann.
De kunn dat Gras wol wassen sehn,
Quam dat up Klookheit an.
Dar kummt he an in Lèvensgrött;
Sien Utkiek is man flau:
De lange dure Wintertied
Namm hum dat Fleesk ut d'Mau. -
't Is schofel Tied, so fangt he an;
Malljann de seggt: ‘Jawol!’
Un schleit de beide Hann na't Lief -
‘Ich bin al halfweg holl.’
Un kloke Jan nimmt wèr dat Word:
Hör, Brörmann! 't is as't is:
Wenn wi wat halen, hebb wi wat! - -
Malljann de seggt: ‘Jawisz.’ -
Nu denn, pasz up! seggt Klokejann,
Mien Vörschlag de is so:
Du stellst Kantuffels, ick een Schwien!
Malljann de seggt: ‘Man to!’
Man dat du di nu neet vergettst,
Du bist man dumm van Art. -
‘Laat mi man lopen,’ seggt Malljann,
‘Dat word een moje Fahrt!’
Un 's Nachts darup, do gahnt se ut,
Dat wolbekannte Spann,
De lange kloke Jan vörup
Un achteran Malljann.
| |
[pagina 64]
| |
Un as se bi dat Karkhof sünd,
Do gahnt se beid' van een.
Dat is so düster as een BalkGa naar voetnoot(1),
Geen Stèrn an d'Lücht to sehn.
Malljann - meen ji - verbistert wol,
Man nè, hett heel geen Noth.
Dat is noch lank to mörgenfroh,
Malljann löppt Foot vör Foot.
Nu suust et hier, dann piept et dar,
Nu rüsselt't dar in't Stroh.
Malljann de lurt der heel nich na,
He löppt man immer to.
Up eenmal - bums! - wat was dat wol?
Kriggt he een Schlag vör d'Knee,
Un neitGa naar voetnoot(2) na d'Grund as'n Buskohlskopp.
‘Hech!’ seggt he, ‘wel dat deh?’ -
Man as he upkickt, is dar nix.
Wo quam dat, dat he full?
He föhlt un föhlt - ‘Hurrah!’ röppt he,
‘Nu hebb ick, wat ick wull.’
Wat hett hett he denn, wat meen ji wol?
Wat geit Malljann wol an?
'n Kantuffeldobb'Ga naar voetnoot(3) is't, wat he funn,
Een SchmantjeGa naar voetnoot(4) vör Malljann. -
Süh, bèter kunnt sien Lèvent neet!’
Seggt he, un kleitGa naar voetnoot(5) een Gatt;
‘Dar quam ick nett so moj as't kunn,
Mit d' Nèrs in't Botterfatt.’
He gniffellacht un kniedeltGa naar voetnoot(6) sück
Un brummt darbi in d' Bart:
‘'t Sünd van de SeewskenGa naar voetnoot(7), dat is Kram,
Dat is een fiene Art.’
Dann kriggt he gau sien Sackje hèr -
‘Nu hebb ick, wat ick wull.’ -
Baldadig hannig tierd he sück;
‘Siso - de Sack is vull.’
| |
[pagina 65]
| |
Un - een, twee, dree nimmt he sien Sack;
Dar geit he hen ‘heidi! -
Brör Jann, mak du dien Saken god
Un schèer di neet um mi!’ -
Mit Hupsasa un HuckebuckGa naar voetnoot(1)
Kummt he bi't Karkhof an.
‘Stopp! - seggt he - ‘hier will'k erst ins sehn,
Wat elk woll kriegen kann.’
He sett't sück hen, un tellt un tellt:
‘Sü! de is erst vör mi,
Un dat is dien, un dat is mien,
Un de is wèr vör di.
Un dit is dit und dat is dat,
De lütje, dat is dien.
Un de geen Koh hett, melkt sien Kat, -
De grote, de is mien.
Un as he so sien Best noch tellt,
Do kumt de Köster an,
De löppt dar ganz pomadigGa naar voetnoot(2) hen
Un will de Klock anschlaan.
He denkt an nix, - up eenmal: Stopp!
Dar steit he as een Pahl.
“De Drummel - denkt he - wat is dat?
Wat is dat vör een Taal?”
He lüstert, wat he lüstern kann
Un 't Grieseln kummt hum an; -
Hör: de krieg ick un de kriggst du -
Nu weet'k der nix mehr van!’
De Köster neitGa naar voetnoot(3) na't Papenhus
Un haut dar in de Dör:
‘Och Hèerohm, Hèerohm, staht gau up,
Dar fallt wat grieselks vör!
Dar achter up dat Karkhoffspatt,
Dar hett de OllGa naar voetnoot(4) sien Spill;
Dat geit dar hèr, ji löven't neet,
De AhmGa naar voetnoot(5) steit mi hast still!’
| |
[pagina 66]
| |
De Köster purrt, dar helpt nix an,
Uns' Hèerohm mut to Been;
De Paap sall mit na't Karkhoff to
Un sall dat Spillwark sehn.
‘Ick löv et gèren - seggt de Paap -
Denn in de Middernacht,
So dra de Klock hett twalfen schlaan,
Dar hett de Düvel Macht.
Doch mit jo gahn, dat kann ick neet,
Ick hebb een schwullenGa naar voetnoot(1) Foot.’ -
‘Nè - seggt de Köster - dat is nix,
Mit mutt ji, good of dood.
‘De Spök de mutt verdrèfen worn
Mit'n wunderkrachtig Word,
Un word jo't Lopen sturGa naar voetnoot(2), kum an,
Ick drag jo na den Ort.’
De Köster packt de Pape an
Un sett' hum up sien Nack,
Un furt geit't nu na't Karkhoff to
In Hundjedraft un HuckehackGa naar voetnoot(3).
Dat dürt neet lank, do hett de Paap
Malljann sien Proot al hört. -
‘“Dar worden DodenknakenGa naar voetnoot(4) tellt,
O weh, dat geit verkehrt!”’
De Köster schwögtGa naar voetnoot(5), dat word hum stur;
Sien Dracht is ook neet licht;
Uns' Hèerohm hoost't un haalt een Sücht,
As gung de Borst hum dicht.
Malljann de meent, dat is sien Brör,
As he dat Schwögen hört.
‘Süh - seggt he - ‘endelk kummst doch wèr,
Dat hett ook lange dürt.
‘Ja, hest den LorkGa naar voetnoot(6), dann schmiet hum hen,
Dat ick hum glieks de Hals umdreih’ -
Un - bums! dar liggt de Paap an d'Grund
Un gifft een lut Geschrei.
| |
[pagina 67]
| |
Un wat dar nu noch mehr passeert
Dat wor ji neet gewahr;
Dat TeilkeGa naar voetnoot(1) is al lank genog,
Dat Döntje, dat is klar.
Doch töf, wat'k ook noch seggen wull:
Malljann de seggt van deGa naar voetnoot(2) Tied an:
‘Bi Nacht holl elk sien Nös in Hus,
Man weet neet, wat der kamen kann!’
|
|