Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland
(1882)–L. Leopold, Joh. A. Leopold–
Auteursrechtvrij
[pagina 53]
| |
De König sien dree Dochters.Dar schenen dree Stèrentjes wol aver de Rhien,
Se schenen to d'König sien Fenstertjes in.
De König sien Dochters, dree blodjunge Dèrens,
De stürfen bi d'Schien van de tinkelnde Stèrens.
De een stürf 's Avends, de ander in de Nacht,
De darde stürf 's Mörgens vör Anfang van'n Dag.
Un Handje in Handje, so gungen de Dree,
Un schmall was dat Padje un schmall was de TreeGa naar voetnoot1).
Un as se dar quammen up halfe Weg,
Do quam dar hör Moder hör all integGa naar voetnoot2).
‘Ji wandernde Seelkes, war kam ji vandaan?’
‘Wi kamen van de Erd, um na de Himmel to gahn.’
Se wassen so freidig un wandern vördan
Un kloppden so freidig bi d'Himmelsdör an.
‘Sünte Peter, Sünte Paulus, doh apen de Dör,
Hier stahnt der dree wandernde Seelkes vör.’
Sünt Peter stunn up un leet twee der ingahn,
De darde, de leet he der buten wol stahn.
‘Och Heere van Himmel, wat hebb ick miszdahn,
Dat ick hier alliefalleenGa naar voetnoot3) buten mutt stahn?’
‘Du hest der verbraken dat hillig Gebod,
Dien Seelenheil hest du mit Foten weg stött.
Dien Süsters sünd flietig na d'Karke to gahn
Un du hest lachend van fèren henstahn.
Du quamst in geen Karke, du quamst in geen Klus,
Du krullerst dien Locken vör 't Spegel to Hus.
Dien Süsters de menen't mit allen so god,
Du harrst der geen Mittlied mit Armot un Noth.’
| |
[pagina 54]
| |
Do kreet se hör Thrantjes un gung wèr torügg
Un gung der wol aver de brede Brügg.
Un halfweg to d'Helle, dar was se noch man,
Dar laggen dree Hunde un kesenGa naar voetnoot1) hör an.
Do gung se so trurig un sachtjes vördan
Un kloppde so trurig bi de Helldör an:
‘Herodes, Herodes, doh apen de Dör,
Dar steit een verlarene Seelke vör.’
Do sprung der een Hund up, so schwart as de Dod,
Un schmeet hör een Stohl to, ganz gleinigGa naar voetnoot2) un food.
De ander, de quam met een Küssentje an
Mit Nadeln un Spellen, so vull as't man kann.
De dard' harr een Pottje mit Pick un mit Schmèer:
‘Och, lewe Hèer’ - see se - ‘ick lüst neet mehr.’
So geit et, wenn man de Kark veracht
Un aver Noth un Elend lacht.
Na 'n old Volksleed bearbeid't.
|
|