Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 1: Frankrijk - Zuid-Nederland - Noord-Nederland

Iedele vreeze. (Rijsen.)

In zeuventéénhonderd en in de tnégentig, dôw de Fraanschen zoo treuken en ‘allons enfans’ sungen, kwam der nen troep van déé Carmanjolen in en dorp in Tweënte in kotteer⁽³⁾. Dat volk bleeëf ter mèr as en half joar liggen, en daor was nen scharrejaant⁽⁴⁾ bi-j, déé kwam te hoes bi-j de smid van 't dorp. Den hadde ne dochter, en 't doerde néét lange, of er kwam vri-jeri-je tusschen déé saldaote en 't mèken. De oolders wollen dat wal lie-ën, want de man was nen oppassenden, braven kaël, déé promp op ziene zaaken passede. Jè, de lutenaant plag van um te zeggen, dat-te nog eenmaol karnel zöl wodden. De leu weusten nöw wal néét, wad dat was, mèr zéé begrèpen wal, dat dat heel hooëge mös waezen. Nöw, het kwam met dat paar tut en trouwen. De brullefte weude eheulden en de Fraanschen en de fermilie daansenden um den vri-jheidsbooëm, dat 't zoo kraakede. Zéé hadden en bes laeven, want den oolden smid zat er gooëd in en héé hadde nikkes⁽⁵⁾ te lééf vuur zienen schoonzeunne. Mèr de lög⁽⁶⁾ begun te betrekken. De Fraanschen mosten vöd - véérder Duutslaand in. Onzen scharjaant wöl 't wief met nemmen, mèr daor wazzen de oolden taegen. Héé marseerde dus alleenig met ziene kammeraoden en belôvede zoo gauw meugelik wierumme te kommen. Doch, héé kwam néét weer, héé verdruunk bi-j Schutterop. Nöw was gooën raod duur, want de jonge vrouwe mös op zien tied en pupken hebben en mennig eene beklagede de jonge weddevrouwe. De ooldvader echter zéé: ‘Das allemoale nikkes, wat etten hek ter wal vuur, mèr 't slimste is, as den kleine met ter tied grooët wod, wéé zal um keunnen verstaon?’

Dat was ne iedele vreeze van den oolden man, want 't ki-'nd, daor hier spraoke van is, is vuur en jaor of twaalvene èsteurven, mèr zoo lange as héé èlèvet hef, hef géén ééne er aover èklaget, datte um néét verstaon kon!

W.J.C. Van Wijngaarden.

(3) Kotteer, kwartier.

(4) Scharrejaant, sergeant.

(5) Nikkes, niets.

(6) Lög, lucht.