't Is de jongen, die ginder met de zeis over den schouder de dijkhelling afkomt, 't vonder over, en in de wei - woar Hanske de koei melkt. 't Is Joapik, de bruur van Hannes en Riekske.
't Is Joapik. Hannes nuumt 'em onneuzel; onneuzel, umdat ie ien 't leeren nooit vlug is gewêst. Op school het Joapik in der tied 'en oakelikheid van letters gehad; van 't schoolbord af was 't heel wel gegoan, moar, uut 't boek - verdrêjd as ie 't onthouwen kos. De kleinkletters a, en e, en o, en u, doar had ie best 'en oog op gekregen, moar die ander, met heur steert noar boven en onder, doar had ie geen vat op gehad; 't had hum geschiemerd.
Zie, dat was onneuzel, heel onneuzel! Wat niet onneuzel was: dat ie uut 't heufd kos rêkenen as de beste prefester, moar - Hannes die telde dat niet. Wat ook niet onneuzel was: dat ie ien de kark 'en heel deil van de psalm' en gezang' mee kos zingen zoo goed as de beste. Joa, zij die gunds zit te melken, zij had ze hum geleerd. Weet ie hoe?
Dan las ze:
‘O goedheid Gods nooit recht géprézen!’ en dan zei ie 't noa:
‘O goedheid Gods nooit recht géprézen!’ en zoo wiejer, zie je, zóo; en dan las ze 't nóg ens, en dan zei hie 't óok nog ens, sôms tot viermoal toe, moar dan zat 'et d'r ien, heur; en ien de kark had ie dan 't heele boek geen spier van noode gehad. - Zoo arg onneuzel niet!
En tóch onneuzel! onneuzel um alles veur kloare munt op te strieken, geen begriep van valsigheid of drêjerijen, altied de woarheid sprèken, krek wat ie meinde; zie je, onneuzel ien 't kwoaje, en - d'r zin moar 'en bietje minsen, die dat veur heel verstandig houwen.
't Oarige kleine ding, dat gunder oan 't melken is, het nooit um Joapik gelachen, en Joapik, Joapik kent 'et zieltje van Hanske, krek zoo goed as de mergen- en oavendzang.
‘Gemerge, Hanske!’
Hanske omziende: ‘Heere, jong, bin ie doar!’
‘Krieg ie't zoo werm, Hanske, da'j zoo rood wordt?’
‘Rood - ikke? Nee, moar 'k heurde niet, da'j d'r oan was gekommen.’
‘'k Zag oe al zitten, toen 'k den diek afkwiem,’ herneemt Joapik. ‘'k Vuulde toen óok, da'k rood wier; da's oarig, 'k het dat nog drie - loat zien, nog viermoal gehad, en altied as 't lang was gelêje, da'k oe de letste moal zag. 'k Docht - toen 'k op oe oankwiem - 'k docht toen bij mien eiges, as we ien 't eigenste huus soame woonden, dan zag ik heur ielken dag, en 'k zou dan zeker zoo rood niet meer worden. Hê oarig,’ besluit hij, ‘dat gij krek 'et eigenste het.’
Hanske moet zeker de bonte, die ze nu onderhanden heeft, verkeerd oan den uier hebben getrokken, althans de bonte doet een tred ter zijde, en 't meisje verzet zich en zegt: ‘Stil jungske, stil!’
Japik leunt tegen 't hek, tuurt naar het melkende meisje en zegt na eenige oogenblikken:
‘Eergiester, Hanske, toen d'r over ou gesproken wier, toen zei Koendert uut den Oanval, da'j zoo'n mooi snuutje hadt. Joa, dat zeidie, en nou, hê hê, da'k 'r noar zie, nou het ie geliek, heur. Ikke veur mien, ik
Auteursrechtvrij