't Kleine revierke.
(Uit: ‘Oan 't kleine revierke.’) (Over-Betuwe.)
A'j nooit van de Linge ien de Bêtuw geheurd hadt, dan zou'j op 't heele ding geen arg hebben, zoo'n onneuzel schoap van 'en ding as't is.
Meister ien 't school leert oan de kienders, dat 'et 'en revier is, die van 't Oost noar 't West krek midden deur de Bêtuw geet; moar - as nou de Linge 'en revier is, wat motten dan de Rien en de Woal wel wêzen, die de heele Bêtuw ien d'r erms houwen, wat blief!
A'j meint, dat ie van de bargen kumt, zooas meister zeit dat de revier' doen, dan bi'j krek van de wies: 't schoap van 'en ding is van lêge komaf. Bij 't ouwe kastêlje Doorenburg of uut den hoek van Gend, doar mot ie zoo wat uut de Wêterings kommen, en nuumt ze hum, ook nog 'en heel eind wiejer, niks meer as de Wêteringse wal.
Ge kunt er krek van zeggen wa'j wilt, moar toch, toch is't 'en oarig dingske. Zoo zuutjes heer slemiertGa naar voetnoot(1) ie moar vort, krek as 'en oal op 't dreuge, en, as ie proaten kos, jong, mins! wat zou ie oe veul van de Bêtuw vertellen.
Joa, as ie zoo stillekes vortkruupt, en kabbelt en knabbelt oan zien boord, dan smuuspelt ie toch zuutjes tegen 't lies dat hum groet, en fluustert ie heel wat oarigs.
Niewoar, 't is zoo mooi langs zien weg; ter lienker en rechter, bóvenop de vette klei, is't alles malsigheid en volligheid en frissigheid. Hier de hoaver en weit, wat stoan ze weer gelpGa naar voetnoot(2); gunds dat goudgêle zoad, wat flonkert 'et zonnig; dóar dat peersgruune kleeverveld, wat ruukt et noar höning, jong, minsen, wat ruukt 'et!
En de hofstêën, wat zin ze fleurig; en de perds, wat zin ze stark, en de mansluu, wat zin ze kloek, jao kloek, a'j moar ziet, hoe ze gunder met vierspan de zwoare klei oan 't bouwen zin, krek asof 't deur de botter goeng, krek of 't niks nimmendal was. En dan de vrouwluu....? Knap slag van vrouwvolk. En de dernjes....? Joa, de Linge kent ze nog bêter! went, de jonkheid wil wel is verfrissing, en ook: as ze met heur blonde köpkes boven 't revierke kommen en vroagen, hoe ze d'r uut zien, dan lonkt ie heur toe met 't eigen oog dat zij noar umlêg sloan, en koatst ie weerum en smuuspelt in 't lies: ‘Heel oarige köpkes!’
J.J. Cremer.
Auteursrechtvrij