De jeeger van HinzebrookGa naar voetnoot(1).
Een volkssprookje. (Neeritter.)
In vreuger tied haaie ze op Hinzebrook eine jeeger; eigenlik waas het eine gaardesjasGa naar voetnoot(2), dè op te loorjeegersGa naar voetnoot(3) môst passe. Waat dè euverkômmen is, des neet ôm te gluiveGa naar voetnoot(4); mer 't môt toch fiktiefGa naar voetnoot(5) waor gebeurdj zeen. Op 'ne kiër waas dê jeeger ins in't Oolderse veldj, en dao zuut 'er mig eine struiper op 't goot van zienen hiërGa naar voetnoot(6). Het waas ter eine, dè der goot kindjeGa naar voetnoot(7) en dao eederein bang veur waas, want de minseGa naar voetnoot(8) zagten allemaol detter mēt den duvel ômging. Hè droog altied ein roew mötsGa naar voetnoot(9) van vossevel en zaag ter weust en verviërlikGa naar voetnoot(10) oet. De minsen haaien 't er neet op. Zie heeten hum altied: den duvelsbenderGa naar voetnoot(11). Mer de jeeger van Hinzebrook wol neet bang zeen, ging op hum aaf en spraak hiël bars tegen hum: ‘Zoä, jeugs tigGa naar voetnoot(12) hiej op 't goot van mienen hiër? Doe wēts dettet verbooien is en noew zulste dadelik mēt op staondje voot.’
De duvelsbender keek hum ins sjerpGa naar voetnoot(13) aan en toe zagger: ‘Des goot, blief hiej mer effekes staon, ig môt iëst aan mien vrouw gaon vraoge, of die content is.’ En hè ging 't veldj euver op heivesGa naar voetnoot(14) aan.
De jeeger kos werregtig neet van plaats en môs blieve staon, wie derGa naar voetnoot(15) oug merteldje en sperteldjeGa naar voetnoot(16) om weg te kômme.
's Angerendaags kwaam de duvelsbender op zien doäie gemaak trökGa naar voetnoot(17).
De jeeger riejerdeGa naar voetnoot(18) van angst. Hè haai dao noew einen daag en eine nacht gestange en waas stief van angst, detter d'raan môstGa naar voetnoot(19).
Mer den duvelsbender zagt tegen hum: ‘Gank mer heivesGa naar voetnoot(20); mien vrouw wildj neet höbbe, dēt ig mēt gaon.’
Op detzelfdje mementGa naar voetnoot(21) kos terGa naar voetnoot(22) weer van zien plaats gaon. Of ter oug beinGa naar voetnoot(23) maakdje op heives aan. En wie der biej zienen hiër kwaam, dè al lang ôngerösdjGa naar voetnoot(24) waas euver hum, vertēldje der 't hiële geval en hè zagt'er naog biej, detter den duvelsbender niks mië zooi zekkeGa naar voetnoot(25), al sjootGa naar voetnoot(26) ter de hiël haze en veldjhoonderGa naar voetnoot(27) kepot.
Jacq. Cuypers.