Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 1: Frankrijk - Zuid-Nederland - Noord-Nederland

[p. 383]

Sint Pietersberg. (Maastricht.)

Niks is schoender es tee berreg,
In de mörgenstraol geseerd⁽¹⁾,
Dee, van keends af aon bewonderd,
Leef us waos en leefdeweerd.

Ao! wie déks⁽²⁾ zien veer gekledderd
Langs zen steile pedjes op,
Zonder angst dat soms en duus'ling
Ons bevangen zou de kop.

En dan waos 't dao boven vreúgde!
Boeten auwers oug en weet,
Kropen veer door struuk en heúltens,
Wat eus kleier⁽³⁾ déks verreet⁽⁴⁾,

Plukden veer wél eerebeisen⁽⁵⁾,
Blumkes, bessen, rukend kroed,
En in hoegverheven spleten
Haolden veer de néskes oet.
Later wie⁽⁶⁾, nog jonk, de wereld
Mich al kömmernissen brocht,
Vlugden ich ze nao de berreg,
Deurstig nao de vrije locht.

Ich en dacht tao neet aon zörreg;
Mer men hart vol melodij
Aon de blumkes oppe rotsen
Spraok van leefd' en poezij;

Aon et windje, wat mich speúlde
Roeschenteere⁽⁷⁾ door et haor,
Neumden ich et ingelmeidske,
Woe men hart zoe vol van waor.

Ziin vervlogen noe die tijen
En verwêid men jonkheidsdaog,
Toch nog nao Sint Pietershuugde
Veul ich mich al déks gejaog^d.

Dan doorkruus ik al de weegskes
En verborgen plekskes weer,
En vermeuid, mer g'lukkig, lék⁽⁸⁾ mich
In et mollig graas tao neer.

Boven mich dee grijzen toren,
Dee al mie⁽⁹⁾ en mie zich split,
En vererremp, kaal, verlaoten,
Noe den auwen tiid bekrit⁽¹⁰⁾,

Wie⁽¹¹⁾ de búrg, dee heer bewaakde,
Dao nog stond in adeltrots
En, in zonnestraol zich baoiend,
Pronkden op zen steile rots.

En ich zeen in men verbeeling
Langs de kromme berregweeg
Ridders, freúles, pagen rijen
Van 't kastiel nao 't auwt Mastreech^t,
Of nao groete jachtpartijen
Métte valk of mét et staol,
Zich in smúl en draank vermeien
In de riik bekleide zaol,

Woe, gefiest, de minnezenger
Mét aon hierentaofel dronk,
En de freúle, zaankbegeisterd,
Heúm de gouwe beker schonk.

Mer in ins! dao kiert den droum zich
En benauwt mich et gemood,
En dao zweven veur men ougen
Wolken daamp en niev'len blood.

(1) Geseerd, gesierd (getooid).

(2) Déks, dikwijls.

(3) Kleier, kleeder (kleeren).

(4) Verreet, verscheurd.

(5) Eerebeisen, aardbeziën.

(6) Wie, als (toen).

(7) Roeschenteere, ruischende (suizende).

(8) Lék, leg ik.

(9) Mie, meer.

(10) Bekrit, bekrijt (beweent).

(11) Wie, toen.

[p. 384]

 

Kreegers zeen ich hei⁽¹⁾ zich nést'len,

 

Alles schrikt! den oorlogsdraak

 

Speit ze vuur, en 't boerenvollek

 

Vlúcht, beroufd van good en taak.

 

Hei, van boven aof de berreg

 

Brúlt 't metaole störremweer,

 

En ich zeen zen gleuinde buien

 

Op eus stad geslingerd neer.

 

 

 

Errem Treecht⁽²⁾! wat al veul élend,

 

Wat al maörderij en braand

 

Hébste vreuger oetgestangen

 

Veur et noe ondankbaar laand!

Speulen mich die druimgezichter
Veur de geist in touverschiin
- Schélderij woe leecht en donker
Scherrep op geteikend ziin -

Ouch en ander soort betouvring
Maakt zich meister van men zin,
Es⁽³⁾ ich zeen dao veur mich liggen
Van de huugde woe ich bin,

't Wikerveld⁽⁴⁾ dat pronkenteere⁽⁵⁾
Zich ontrolt en spreidt zoe groet,
En, hoeveerdig op zen riikdom,
Al zen schoenheid mich ontbloet:

Wie⁽⁶⁾ zen weien en zen ougsten
Greun en goud gewisseld ziin,
En de spitse kérrektorens
Glinst'ren in de zonneschiin;
Wie de dörper, es gedreven
Door en gekke kinderluim,
Lachenteere zich verbergen
Achter en gardijn van buim⁽⁷⁾;

Wie de Maos, dee spiegelklaore,
Dee van keends geleefde stroum,
In zen krumdes en zen drêiers
Puunt⁽⁸⁾ en lekt de vrúchtbre zoum.

Ao! dat and'ren zich verlústigen
In et vaalse⁽⁹⁾ steeds vermaak,
Ich en wél met hun neet toeschen⁽¹⁰⁾
Wat ich hei in 't vrije smaak.

Hei geneet ich rúst en vreúgde,
Ongesteurd door 't wereldspeul;
Hei is deep men hart bewogen
Door en heilig daankgeveul

Veur ét schoene, wat d' Almachtige
Heet geschonken, breid en wiit,
Um et steedje woe geboren
Ich men levensdaog versliit.

G.D. Franquinet.

(1) Hei, hier.

(2) Treecht, (Maas)tricht.

(3) Es, ats.

(4) Wikerveld, Wijkerveld.

(5) Pronkenteere, pronkende, schitterende.

(6) Wie, hoe.

(7) Buim, boomen.

(8) Puunt, kust.

(9) Vaalse, valsche.

(10) Toeschen, ruilen.