Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 1: Frankrijk - Zuid-Nederland - Noord-Nederland

Op de bruleft van Kiske⁽¹⁵⁾ en Annemie. (Goorle.)

Wie stapte daor zoo staotig heen,
Zoo grutsch en op zo'n hooge been,
O, jonges, naauw 'k et duidlik zie,
't Is Kiske mee ons Annemie.

Waor of dè paorke hene gao?
Ik waar benuwd en keek er nao:
Wè mos ik toch verwonderd staon:
Ze klopten op de merie⁽¹⁶⁾ aon.
Ton wier 't me licht op eene keer,
Ton was de zaok gin rôdsel mir,
'k Hô 't in de gaote klaor en fên:
Wel lieve têd, 't zô trouwe zên.

'k Hô 't vruger ook wel oot⁽¹⁷⁾ gedocht,
As Kiske hier bezuukskes brocht,
Dan docht ik zoo den hillen têd:
Me komt vur niks toch nie zo wêd.

(15) Kiske, Keesje.

(16) Merie, mairie, 't gemeentehuis.

(17) Oot, (ooit), te eenigen tijde, eens.

[p. 358]

 

'Ne keer - ik laach nóg um de klaant! -

 

Daor kumt ie mee 'ne vigelaant,

 

En 't perdje mee zen natte huid

 

Dè staamp⁽¹⁾ et vuur de kaaien⁽²⁾ uit.

 

 

 

Daor vloog ie dur de straote deur:

 

Ik riep: dat is 'ne dizerteur⁽³⁾,

 

Wè heetie schrik, och lieven heer,

 

Hij rij' 'et huis en al um veer.

 

 

 

En 't waar ons Kiske uit Pimpeldam,

 

Die Annemie bezuke kwam;

 

Mar toen 't bezuuk waar aafgedaon,

 

Ton zaag 'k em triestig henegaon.

 

 

 

't Scheen wel, dat op dèzelfde paas

 

'En horken⁽⁴⁾ in de botter waas,

 

Want heel bedroefd en heel bedrukt

 

Is Kiske toen wir ingerukt.

 

 

 

En t'huis gekome zat ie daor,

 

Zen haand gedurig in zen haor,

 

Hij mòlt en dromt en schreuwt en bidt,

 

Wordt maoger en as krêt⁽⁵⁾ zo wit.

 

 

 

Zen zuster lócht den suffer op⁽⁶⁾,

 

Ze pròt em de gekhei uit den kop;

 

Gelukkig dê z' er tusse schoot:

 

Zoo redt z'em van 'nen vrugen dood.

 

 

 

Daor hedde naauw de biltenis

 

Van Kiske die oewen bruigum is,

 

'k Waas over 't menneke nie heel kort:

 

Naauw krêg 'et brùdje ook der port.

 

 

 

Ons Annemie waas vur den schên⁽⁷⁾

 

As wo ze nie vur Kiskes zên,

 

Mar in der hartje spraak 'en stem:

 

Jao, meske, jao, ge haauwt van hem!

 

 

 

Dè bleek zó helder as den daag,

 

'k Geleuf wel dè 'k 'et zeggen maag:

 

'Nen keer, toen Kiske nie gaauwkwam

 

Rees⁽⁸⁾ Annemie nao Pimpeldam.

 

Daor zaag ze oe Kiske, en 't hô zen ree,

 

Um Annemieë schriklik lee:

 

Zó dobbelzinnig is nie schoon,

 

Ik haauw meer van oprèchten toon.

 

 

 

Mar al die krupsies⁽⁹⁾ zen van kaant,

 

Ons Annemie gaaf hart en haand,

 

En Kees, 'k geleuf, de goeie meensch

 

Is rêker as de rêkste preens⁽¹⁰⁾.

 

 

 

De wórdje ‘jao’, dè klonk 'em schoon,

 

Wè zong ie op 'nen hoogen toon,

 

Hij sprong, ton ie dè woord verstond,

 

Wel twintig elle van de grond.

 

 

 

Mar Kees, mar bruid, 'en enkeld woord,

 

Ik bid oe, word toch nie verstoord,

 

Mos ik nóg trouwe, jemenie,

 

'k Weet zeker: ik en dee et nie!

 

 

 

Mar 't helpt nie, wat ik zeg of doe,

 

Ze hollen blind en wild mer toe,

 

Ze willen in de groote schuit,

 

Allez dan, kinder, mar vuruit!

 

 

 

'Nen enklen raod is aaltij goed,

 

Die ge allebaai mar volge mot:

 

't Gao goed en 't blêft op 't rèchte punt,

 

As ge allebaai mar zwêge kunt.

 

 

 

Jao man! is 't wèf in kaoi⁽¹¹⁾ humeur,

 

Het zwêge is er 't biste veur,

 

Wet oot de vrouw ook doe of zee,

 

Mee zwêge winde⁽¹²⁾ alles mee.

 

 

 

Jao, vrouw! gij ook zoo goed as hij,

 

Al stao zen huke soms op zij,

 

Al maag ie soms wè grommig zèn,

 

Het zwêgen is de medecên.

 

 

 

'k Weet zeker, dè den bruigum denkt,

 

'k Haauw me aon de raod die Jannêf⁽¹³⁾ schenkt,

 

Mar aanders denkt ons Annemie,

 

Want zwêge kent 'en vrouwke nie.

 

 

 

J.B. Appels.

(1) Staamp, stampt.

(2) Kaaien, keisteenen.

(3) Dizerteur, déserteur.

(4) Horken, haartje.

(5) Krêt, krijt.

(6) Oplochten, opluchten, opwekken, opmonteren.

(7) Schên, schijn.

(8) Rees, reisde.

(9) Krupsies, hindernissen.

(10) Preens, prins.

(11) Kaoi, kwaad.

(12) Winde, wint ge.

(13) Jannêf, Janneef.