Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 1: Frankrijk - Zuid-Nederland - Noord-Nederland

[p. 322]

Het concert a la Musard,
Gehouden in het lokaal Tivoli aan Den Helder. (Tessel.)

aafjebuur.

 

Wel jémeneetje, burevrouw!

 

Nou kom ik je onder 't koppie gouw,

 

Vertelle wat ik hoord en sien

 

Hew, an de Helder, beste Trien!

trientjebuur.

 

Heer! hei je an de Helder weest?

 

Ik hew er ollan⁽¹⁾ zoo op eest⁽²⁾;

 

Maar net of 'k er niet komme ken,

 

Zoo lang ik in de kienders ben.

aafjebuur.

 

't Was olles deen⁽³⁾ mit 't hooibejouw⁽⁴⁾,

 

Zeit Jawwik op en ochte⁽⁵⁾, vrouw!

 

We gaan van daag na 't Nuwwe Diep,

 

Hij wist dat ik er zoo om riep.

 

 

 

Je kent begriepe, bliedskip groot,

 

Die oudste jonge van Timoot,

 

Neef Jan van Olbert Schagen's Kil⁽⁶⁾,

 

Die brogt ons mi de kôr na 't Skil⁽⁷⁾.

 

 

 

Doe in de postskuut, maar 't was vloed,

 

En deerbij was de wind niet goed,

 

Het duurde dus wel errig lang,

 

Maar 'k was gien ziertje siek of bang.

 

 

 

Zoo teuge zesse, kwamme we an

 

En ik ging daadlek mit mien man,

 

Na Heinbuur, achter 't rasterwerk,

 

En endje van de nuwwe kerk.

 

Deer eerst en koppie met en stik⁽⁸⁾,

 

Och mensch! ik was zoo in mien skik,

 

Want 'k was er voor den eersten keer,

 

En 't is er mooi, das stellig weer.

 

 

 

Toevôllig viel deer Heldersch krant,

 

Bij Heinbuur Jaap zoo in de hand,

 

En bij geluk dat hij het las

 

Dat het kesert in Tireli⁽⁹⁾ was.

 

 

 

Heer! zeit ie, Aaf! dat wow 'k wel sien,

 

Kom, gaan je meê, of 'k gaan allien,

 

Het kost ok vieftien stuvers maar,

 

Toe seit ie, Aaf! toe, maak je klaar!

 

 

 

Nou ik niet lui, mien paarse jak

 

Gouw uut, en ik in 't beste pak

 

Na het kesert à la Mostaard,

 

Maar mensch! dat is de piene waard!

trientjebuur.

 

Je zow toch segge, is het weer,

 

Maar dat kesert à....'k weet niet meer,

 

En Tireli, je maakt me puur

 

Nuwskierig, sè-eg, wat is dat buur?

aafjebuur.

 

Wacht maar en beetje, beste Trien,

 

'k Vertel je ol wat ik hoord en sien

 

Hew in die zaal, dat Tireliet;

 

't Is gien slecht huus, werempel niet.

(1) Ollan, al aan, voortdurend.

(2) Eest, van eessen of eesten, hopen, verlangen (Middeln. eesschen).

(3) Deen, gedaan.

(4) Hooibejouw, al de werkzaamheden, die de hooioogst meebrengt.

(5) Ochte, ochtend.

(6) Kil, verbastering van Cornelia, Cornelisse, Krillesje.

(7) Skil, het dorp Oude Schild.

(8) Stik, boterham.

(9) Tireli, Tivoli, concertzaal te Helder.

[p. 323]

 

En het kesert, dat is meziek,

 

Wel goeije ziel, ik lach me siek,

 

Dat jij dat nou toch nog niet weet,

 

't Is hier ok weest bij Krilsje peet.

 

 

 

Maar dat is nies, nou! luuster maar;

 

We kwamme dan zoo mit mekaar,

 

Digt bij dat huus, deer was die zaal,

 

Vol groote hanse heelemaal.

 

 

 

'k Dorst eerst niet van die groote lui,

 

Maar Jawwik zei: 'k heb wel den brui

 

Van ol dat volk, 'k heb in mien zak

 

Meer as die lui mit goud op 't pak.

 

 

 

'k Trok dus me stoute skoene an,

 

Eerst ik er in en doe me man,

 

De heele zaal was vol mit groen,

 

Dat gaf een wonder wel fersoen.

 

 

 

En dan perjeele⁽¹⁾! hier en deer,

 

Ik mogt zoo frage, an en heer,

 

Weerom is 't hier zoo groen en gnap⁽²⁾?

 

Och, zeit ie, zoo maar uut de grap.

 

 

 

Doe maar an 't kuijere in het groen

 

Van 't boschje, deer was wat te doen!

 

Wel twintig speullui speulde deer

 

Zoo bute maar mit 't mooije weêr.

 

 

 

En dan de mensche kuijerde maar

 

Mit heele troepjes bij mekaar,

 

Of zatte, luustrend in 't perjeel

 

Na trommel, na trompet en veel.

 

 

 

Dat duurde zoo tuut nege uur,

 

Doe wierd het bute wel niet guur,

 

Maar toch wat koel en na de zaal,

 

Ging 't volk en speullui, ollemaal.

 

Doe kwam de beste pret nog an,

 

'k Zat maar olliendig mit me man,

 

Maar 'k had toch magtig veul plezier,

 

Want zoo ies hei je toch niet hier.

 

 

 

Op iens begon het speulvolk weêr

 

En ien, het leek wel en meneer,

 

Sloeg mit sien stok, zoo in het rond,

 

'k Docht: man, jou hoofd is niet gezond.

 

 

 

Nou zow het op en danse gaan,

 

't Is meuglek dat ik 't niet verstaan,

 

Maar 'k vond het evel errig raar,

 

't Was draaije in het ronte maar.

 

 

 

Nou, docht ik, die dat dansen hiet,

 

Die weet het toch werempel niet.

 

Het ‘meikes, knechtjes,’ zoo wij doen,

 

Het, dunkt me, frij wat meer fersoen.

 

 

 

Hierna kwam weêr en are dans,

 

Ik loof, het hiete op zien fransch

 

Galop, maar 't was en rare grap,

 

Te minste Jawwik lachte em slap.

 

 

 

Ze spronge, zoo as Jawwik seit,

 

Net as de kolvers in de weid',

 

Die in het voorjaar uut den stôl

 

Gaan, net zoo wild en net zoo môl.

 

 

 

Het danse had vooreerst en end,

 

Doe speulde er maar ollien ien vent

 

En lillek deuntje op 't fiool,

 

Ik docht: nou, dat is apekool⁽³⁾.

 

 

 

't Was uut, en 't manvolk mit mekaar,

 

Dat maakte op iens en groot misbaar.

 

Het klapte en stampte al op den grond,

 

Ies, dat ik 't ollergekste vond.

(1) Perjeele, prieelen. Men had de zaal met groen versierd en hier en daar berceaux aangelegd.

(2) Gnap, knap, netjes.

(3) Apekool, zotternij.

[p. 324]

 

Ik vroeg an Prins den kastelein,

 

Wat of dat was. Wat denk je, Trijn?

 

Hij zei: dat 's appels en cement⁽¹⁾,

 

Aars zei hij niet, die môlle vent.

 

 

 

Doe volgde er nog en dansje weêr,

 

Dat was wel mooi, want deuze keer

 

Was het en effetieve dans:

 

Kerielje hiette 't op zien fransch.

 

 

 

Dat leek nog veul op onzen dans,

 

Want dan weêr vrouwe, dan weêr mans

 

En naderhand weêr ollegaâr,

 

En dan weêr even paar an paar.

 

 

 

Kom, seg ik, Jawwik, nou doen 'k meê.

 

Dat is gemaklek, jémenee,

 

Dat hewwe wij toch ok nog leerd,

 

Zoo mooi as ien het maar begeert.

 

 

 

Deer ging Jaap mit men op de baan,

 

We ginge naast mekaar maar staan,

 

En liepe dan weêr deur mekaar,

 

Mit ol die groote jufvrouws maar.

 

 

 

Eerst ging het goed, maar op het lest,

 

't Is weer, ging het niet ol te best,

 

Want, o! die speulman riep zoo raar,

 

‘Sassée, Aafdeu, Aafkòt!’ was 't maar.

 

Eerst docht ik dat hij op me skold,

 

En dat het mij of Jawwik gold;

 

Maar later hoorde ik wat het was,

 

't Kwam, foel-je 't, in den dans te pas.

 

 

 

Doe dat uut was, ol weêr wat aars,

 

En jonge blaasde im⁽²⁾ bont en paars

 

Op zo'n trompet of zo'n hoeboe,

 

't Ging ol maar zoo: hoe! boe! boe! hoe!

 

 

 

Hij hiew mit blaze nauwleks op,

 

Of 't was weêr, net zoo, op zien kop

 

Zo'n leve, weêr as de eerste keer,

 

't Was appels en cement doe weêr.

 

 

 

Nou, zo'n kesert is errig mooi,

 

As 't deen is 't are jaar mit 't hooi,

 

Dan krouw⁽³⁾ ik Jawwik weêr op zij,

 

Want mensch, 'k ben er zoo graag (ers⁽⁴⁾ bij.

 

 

 

Maar weet je wat me er niet beviel?

 

'k Zeg 't rond uut maar, me goeije ziel,

 

Het was er wel een beetje stief,

 

Maar aars ja, was 't er errig lief.

 

 

 

Gien ien die praatte ers mit ons meê,

 

Dat 's bij ons aars toch, jémenee!

 

Want as je hier maar 'n vreemde siet,

 

Dan praat je ers meê, zeg, is 't zoo niet?

 

 

 

En dan nog wel op zo'n partij,

 

Nee, 'k zeg 't ôllan en 'k bluuf er bij,

 

't Gaat bij ons veul wat frijer, Trien,

 

En 'k mag dat stieve niet graag zien.

Helder, 1844.

D. Dekker.

(1) Appels en cement, applaudissement.

(2) Im, (hem) zich.

(3) Iemand op zijde krouwen, hem op zij krabbelen, hem willen begeleiden, het met hem houden, pogingen doen, om hem tot iets over te halen.

(4) Ers, ereis.