Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 1: Frankrijk - Zuid-Nederland - Noord-Nederland

In de freweele kurreketrekker.
Samenspraak^*) tusschen den Verhaler, een verwer, Schele Gijs, een tapper (Haarlemmerdijkers), Zwarte Sander, een Oostindievaarder, Klaas de Bobbert, matroos om de Noord, en Hein Rip, een heerenknecht (Kattenburgers). (plat-amsterdamsch §).

Herre jee, Piet, wat 'n lol⁽²⁾ hebbe da-ar gehat gustere navend bij scheele Geis in de tapperei; weetje? da-ar ‘de freweele⁽³⁾ kurreketrekker’ oithangt. Ik weet niet of jem kent, scheele Geis? maar 't is een sekure⁽⁴⁾:

*) ‘De Kattenburger bezigt eui, waar de Haarlemmerdijker oi zegt; b.v. Kattenb. leuizig, deuizend, keuiren, euiwt; Haarlemmerd. loizig, koiren, doizend, oit. De Kattenburger bezigt ij, waar de Haarlemmerdijker ei aanneemt; b.v. Kattenb. bij, hij, zij, jij, tapperij, zijt, trijn, rijs, Gijs, Haarlemmerd. bei, hei, zei, jei, tapperei, zeit, trein, reis, Geis. In het eerste geval hebben de Kattenburgers de a, in de oorspronkelijke au, veranderd in e, en de Haarlemmerdijkers in o; de Kattenburgers de u in ui en de Haarlemmerdijkers in i. In het tweede geval hebben de Kattenburgers de de ij uitgestrekt niet alleen over de i, zoo als in hij, jij, maar ook over ei, zoo als trijn, spoortrein, zijt, zeit, zegt; terwijl de Haarlemmerdijkers de ei toegepast hebben ook op de i, zoo als tapperei, hei, jei enz.; eene neiging, die, ware zij in de schrijftaal gevierd geworden, nog meer verwarring en eentoonigheid in het Hollandsche klinkerstelsel zou gebragt hebben, dan er werkelijk reeds in heerschen. Ondertusschen is het onderscheid, helaas! tusschen ij en ei in de midden- en lagere volksklassen hier des te merkwaardiger. daar het gehoor der beschaafde Amsterdammers niet in staat is om eenig verschil tusschen deze klanken op te merken, en zij alzoo rijzen en reizen, klein en klijn niet anders dan volgens een spelboek, of op het geheugen af, goed weten te schrijven. Er is in den Haarlemmerdijkschen tongval een geheel eigenaardige toon, op welken alle woorden uitgebracht worden, en die ontstaat nit de eigenschap om diep nit den lossen en wijdgeopenden gorgel te spreken. Min of meer is iets van dien aard aan de Hollandsche taal eigen in het algemeen, waarom de vreemdelingen onze g, die als keelletter het sterkst door dien toon gekleurd is, zulk eene ondragelijke rochelletter vinden; maar de echte Haarlemmerdijkers drijven dien toon tot zijne uiterste greuzen. Dit voortstooten uit den bodem des slappen strots duldt geene teedere vokalen, die allen breed gapen, en alleen in staat zijn aan de tegenwoordige spelling met twee a, o of e - es, die een aanhouden op denzelfden klank en toon onderstellen, te regtvaardigen. In vele woorden dus, waar de tegenwoordige spelling eene enkele vokaal wil, heeft de Heer Van Lennep zeer juist twee geplaatst, zoo als naa, raaden, slape, vaare, waare; weeze, keerel, boove, oopen, voor: na, vader, slapen, varen, waren; wezen, kerel; boven, open. Het ligt in de natuur der a, die eene zuivere keel vokaal is, even als der g, dat zij boven alle andere door den gapenden uithaal moest gekenmerkt worden, zoodanig, dat de Heer Van Lennep het noodzakelijk heeft geacht om de a in het Haarlemmerdijksch niet alleen te verdubbelen, maar het tweetal door een streepje van elkander te scheiden, even of het begin en het einde der vokaal door eene golving der stem gesplitst worden. Zoo ziet men dan geschreven, b.v. ma-ar, la-ast, ha-ast, pra-ate, stra-at; ja-a, na-a, voor: maar, laast, haast, praten, straat, ja, na.
Deze neiging om diep uit den lossen gorgel te spreken vereischt eene inspanning der benedenkeel, die de bovenste spraakorganen in den mond niet toelaat om in het eigenste oogenblik niet dezelfde inspanning werkzaam te zijn, en niet alleen eene buikspreekachtige heeschheid in den toon, maar tevens eene zekere onbestemdheid in de uitspraak der consonanten te weeg brengt. Bij de Kattenburgers is de toon scherper, hooger, krijtender, om mij zoo eens uit te drukken, en zij bijten u de consonanten als het ware toe.’ (Halbertsma.)
§) ‘Ik ben van oordeel, dat de Heer Van Lennep zich door deze zamenspraak in ééne rei geplaatst heeft met twee der aanzienlijkste staatsmannen en doorluchtigste geesten van het oude Nederland: ik meen met den Ridder Hooft, toen hij zijnen Warenar, en met Constantijn Huyghens, toen hij De klucht van Trijntje Cornelis schreef. Mogten echter onze tijdgenooten, die niet zeer gemakkelijk te voldoen zijn, deze gelijkheid berispelijk vinden, zoo neem ik alles, wat zij in de zamenspraak ruw en onwelvoegelijk vinden, voor mijne rekening. Ik heb het uitgelokt: ik alleen moet er voor boeten.’ (Halbertsma.)

(2) Lol, pret, jool.

(3) Freweele, fluweelen.

(4) Sekure, ook wel een Jantje secuur, iemand die zich in alles secuur, zeker neemt.

[p. 269]

hebbek jou da-ar⁽¹⁾. De keerel is zoo loizig⁽²⁾ bang, om zen klante oitter lemeur⁽³⁾ te brenge, dattie zen om nog zoo veul niet zou teugen spreeke, en zen alteit ma-ar geleik geeft, al liege ze, dat de stra-atstiene der van zweete⁽⁴⁾. Nou motje weete, dat gustere navend waren we dan bij meka-ar op de boitekant⁽⁵⁾; ikke, zwarte Sander, die verleede week oit Ostinje is gekomme; Klaas de Bobbert, die zen va-ader op Noorweege va-art, en Hein Rip, die heereknecht is bei den avekaat Van Pingele. Nou ra-ake we zoo an 't pra-ate over Geis, en hoe ie alteit de mense naa de mont pra-at. Zoo maggek al zoo zegge: ‘'t Zou al een keerel weeze, zei ik zoo, die 'n dink vertelde, da-ar hei geen ja-a op zei.’

‘Nou,’ zeit zwarte Sander, ‘ik wil dan wel zien,’ zeit ie, ‘of ik 'm dan jandomi zoo ver niet krijg, dattie teugen me zeit, dat 'k't lieg.’

(1) Hebbek jon da-ar, oorspronkelijk een teeken van verrassing, later gebruikt om te kennen te geven, dat iets van belang of zeker waar is.

(2) Loizig, lett. Inizig; versterking, evenals de vele in de volkstaal levende basterdvloeken, ontstaan door de herinnering aan iets, dat sterk spreekt in eenig opzicht, hier door vuilheid. Vergelijk: afgemiterd, belazerd, drommelsch, bliksemsch, enz.

(3) Lemeur, humeur.

(4) Dat de stra-atstiene der van zweete, eigenaardige aanschouwelijke maat van het liegen. Zelfs de straatsteenen zullen van ontsteltenis zweeten bij zijn liegen.

(5) Boitekant, de Buitenkant in Amsterdam.

[p. 270]

‘'k Wet van niet,’ zeit Kla-as.

‘Waarom?’ zeit Sander.

‘Om 'n zoopie⁽¹⁾,’ zeit Kla-as.

‘Top,’ zeit Sander, ‘dat gaat.’

‘Nou, weet-je wat,’ zeit Hein, ‘da-ar moste wen 'n grap van hebbe. We zelle, potverdommen⁽²⁾, alle vier, zo as we hier zijn, ijder op zen beurt een leuge vertelle, en de-genige⁽³⁾, waarteugen ie zijt, dattiet liegt, die zel van de andere vrij gehoue worde.’

Nou, dat was goet. We koieren⁽⁴⁾ dan met ons viere na-a ‘de freweele kurreketrekker.’

‘Gen avend, moeder de vrouw!’ zeit Sander. ‘Genavond, Scheele! geef me rijs een taaie⁽⁵⁾ van jen, assieblief; ik bin da-ar strak van een ouwe jiffrouw geskrokken, en ik mot er de skrik euiwtdrinke.’

Nou, Geis geeft 'm 'n slok. We gane zitte, en we nemen ook ijder 'n slok. We peipe reis an, en zoo beginne we over koetjes en kallefies⁽⁶⁾ te pra-ate. Nou haddewen afgesproke, we zouwen om beurte vertelle, eerst ikke, dan Hein Rip, dan Klaas, en dan Sander voor 't la-ast.

Nou vraagt me Hein voor de foef⁽⁷⁾: ‘Jan! zeitti, hebjen 't druk op de winkel, da-ar je nou op bint.’

‘Dat mag wel zoo weeze, zei ik; 't is tegenwoordig al heel krappies⁽⁸⁾, en er valt niks te verdiene, zoo as ook wa-ar is. Alleenig gepisseerde week hebbek nog een karreweitje gehat; ma-ar da-ar haddek ha-ast het hachie bij ingeskoten.’

‘Ei, zeittie, en wa-ar kwam dat bei⁽⁹⁾?’ zeitti.

Dat zellek je zegge, zei ik: der most de poi⁽¹⁰⁾ van 'n hois op de Binnenamstel opgeschilderd worde, en dar hadde we de leêr⁽¹¹⁾ oit 't soldervenster oitgestoken mit 'n plank er boven op, en da-ar zat ik ouwer gewoonte nop, zoo as ik honderd en duizend ma-alen geda-an heb. Nou, da-ar zat ik dan op en wist van de prins geen kwa-ad: alleen mottek je zegge, ik hat passies te voore teuge de kou een hartversterkinkie genoomen en 'n trap-op-je-hart⁽¹²⁾ toe: 'n mens is toch geen trekpot⁽¹³⁾! en of 't nou da-ar van was, weet 'k niet; ma-ar terwijl ik sat te schildere, da-ar keik ik zoo kasseweel⁽¹⁴⁾ na benede, en da-ar wort 'k in eens zoo ra-ar om men hart en zoo drizelig⁽¹⁵⁾ as 'k nog nooit geweest ben. Ik weet er anders niks van, ma-ar nou was 't net of de stra-atstienen een galopa-ade danste teugens men an. Da-ar raak ik, hoe, weet ik zelvers niet, de tra-amonta-ane kweit⁽¹⁶⁾,

(1) Zoopie, slokje, borreltje.

(2) Potverdommen, basterdvorm van godverdomme.

(3) De-genige, degene, hij.

(4) Koieren, kuieren, wandelen.

(5) Taaie. De namen van een glaasje jenever zijn legio. Een van die zaken, waarbij het volk zijne eigenaardige geestigheid lucht door allerlei beeldspraak. Taaie kan in verband staan met het sterke van sterken drank.

(6) Pra-ate over koetjes en kallefies, zoetjes praten over allerlei kleinigheden, - uitdrukking, ontleend aan de kalme gesprekken der boeren in het hoekje van den haard.

(7) Foef, grap.

(8) Krappies, krapjes, zuinigjes.

(9) Wa-arkwam dat bei, waar kwam dat door, hoe kwam dat.

(10) Poi, pui, balcon.

(11) Leêr, ladder.

(12) Trap-op-je-hart, zie bl. 270, aant. 5.

(13) 'N mensch is toch geen trekpot, een mensch heeft toch ook zijn lusten. (Elders: een mensch is ook geen aardappel enz.)

(14) Kasseweel, toevallig, (Fr. casuel).

(15) Drizelig, beverig, angstig.

(16) De tra-amonta-ane kwijt raken, lett. de poolster kwijt raken, dus den weg bijster worden, het bestuur over zich zelven verliezen; tramontane, dat wat [voor de Italiaan] aan de over-[tra]zijde der bergen [mont] was.

[p. 271]

en doikel ik perdoes van de leêr langs de geut na-ar benee-en, dat 'k poddoome⁽¹⁾ niks anders docht, of 'k zou zoo van booven neêr met me donderement⁽²⁾ op stra-at gevalle we-eze. Ma-ar gelukkig zie ik onder 't valle iets zwarts teuge de muur; da-ar denk 'k, heb ik jou da-ar? Ik klem me vast met me beie hande, en bleif zoo hange tot ze me met een leêr komme helpe. En wat denkje nou dat dat zwarte was, da-ar ik men an vast hiel?’

‘Wel! zeienze, wie kan dat raaie?’

‘Nou, zei ik, dan zal ik 't je zegge; 't was de schaduw van de gent van 't hoekhois an de overzei, die vlak teuge de poi scheen.’

‘Nou, dat zel ook wa-ar weeze, zei Sander; geloof jij dat, Gijs?’

‘Och, zeit Geis, wat zek er veul van zegge; 't kan makkelik wa-ar weeze, as ik dat zoo eens na-adenk. Onze lieven Heer is allemachtich.’

Nou, ik zeie niks: 't was voor mijn al mis. We namme nog een afzakkertje⁽³⁾, en toe begonne we, al weer voor de foef, Hein Rip te pla-agen, en we vroegen em alzoo, wetie⁽⁴⁾ zen koite toch wel te vreete gaf, dat zen haar zoo krulde? - want je weet, Piet, Hein Rip is 'n rechte poppegek met zen krulletjes en zen scheijing in zen hooft.

‘Nou, zei ie, op dat apperpoo⁽⁵⁾ zel ik je wat vertelle. Laast hat ik voor onze Mevrouw na de Fransche kapper geweest in 't selon, en daar hat ie mijn 'n prommenaadepot⁽⁶⁾ angesmeerd van acht steuivers. Daar groeiden 't haar van, zoo gaauw men 't er op smeerde, zij de kapper. Nou, ik dacht, ik kon 't rieskeeren⁽⁷⁾; an acht steuivers binne we niet bedurve. Daar most ik met men volk na den Haag met de spoorweg; ikke in de wegon, en men volk in de dielzans. Daar komme we te Haarlem, en ik kijk zoo rijs euiwt na de loopende motief⁽⁸⁾: maar net toitert⁽⁹⁾ de conterleur⁽¹⁰⁾ en we ganen vort, en daar blijf ik me met mijn krullen in de krulle van het hek verwart zitte. Daar docht ik niet anders, of me kop gink of, maar gelukkig kreeg ik 'n trankielen⁽¹¹⁾ inval: ik haalde me potjen euiwt me sak en smeerde men al maar deur an de krulle, die vast zatten. Daar begon me krul te groeien, te groeien al maar deur, en ik maar zonder ophoue te smeere zoo hart ik kon, tot dat 't potje leeg was. Maar gelukkig ware we toe net an 't staatsie-on van de Voogelesank, en daar hield de trijn op. Toe vroeg ik een skaar te leen an 'n juffrouw, die skeuins over me zat, en ik knipte me de krul of. Ik heef, toen ik weerom kwam, men haar weerom gevraagd; maar, ja wel! Ze hadden 't in mekaâr gedraaid, en gebreuiken 't as 'n kabel, om de ankers mee te winden.’

‘Wel, zei ik teuge Geis, geloof jei dat? Ikke niet.’

‘Och! zeit Geis, as ik zoo nadenk, onze lieven Heer is allemachtig; 't kan makkelik waar weeze.’

Das ook al mis, dacht ik. Nou! we namme nog en opfrissertje, en toen

(1) Poddoome, zie bl, 270, aant. 2.

(2) Donderement, platte, krachtige naam voor lijf, lichaam. ‘Ik zal hem wat op zijn donder, ook donderement, geven’ (afrossen).

(3) Afzakkertje, zie bl. 270, aant. 5.

(4) Wetie, wat hij.

(5) Apperpoo, Fr. à-propos.

(6) Prommenaadepot, een naam, die volgens de bijna vaste gewoonte van het volk, wanneer het vreemde woorden gebruikt, een meer bekenden vorm heeft ontvangen.

(7) Rieskeeren, wagen (Fr. risquer).

(8) Loopende motief, locomotief. Zie boven, aant. 6.

(9) Toiteren, blazen.

(10) Conterleur, conducteur. Zie boven, aant. 6.

(11) Trankiel, cordaat, van snel beslissen getuigend.

[p. 272]

vroege we an Kla-as, of ie ons niks te vertelle hat van sen laaste reis.

‘Wel, zeit ie, wat zou 'k veul zegge? Heel veul merkwaardigs is me jeuist niet overkomme: alleenig toch een dink, dat nog al aardig was. Daar waare wen op de hoogte van Drontem, en leggen er te kooi op 'n soomerse nacht, dat gunter om de Noort geen nacht is, om zoo te spreeke; daar voele wen allemaal een schok as of we beroerd wieren. We loope na boove, niet anders denkende, of we hadden op 'n klip gestoote: en ik zei al teugens me maat, “pas op je telle, Frans! We binne der om kout.” Maar ja wel! 't was geen klip, maar een lomp bakbiest van 'n wallefis, die te slaape lag, en die we dwars over zen ruggestreng waare heen gelaveerd. Daar wort me dat biest zoo vergiftig nijdig, dattet wel deuizent voet euiwt 't water opspringt en vlak boven onze kop weer neêrkomt. “O, Kreemenie⁽¹⁾! dacht ik, we binne om zeep.” Maar wat beurt er? Die dikke grobbejanus⁽²⁾ komt met zen beuik net op de grote mast te lant, en blijft er op vast zitte as en wimpel. Den ouwe⁽³⁾ werd bang, dat et skip topswaar sou worde en sond ons met alleman na bove. We hakten nu zen beuik oopen; we lieten de traan en 't vet in de tonne loopen, en zoo kwame we te Drontem an met 'n wimpel, die nog nooit op zee vertoond was geweest.’

‘Wel, potdoomme, die is sterk! zei Hein. Geloof jij die, Gijs?’

‘Wel, zei Gijs, onze lieven Heer is allemachtich! 't Ken makkelik waar weeze, as ik et zoo naadenk.’

‘En jij, zei Hein teugen Sander; hij jij niets te vertelle?’

‘Wat zou ik?’ zei Sander, ‘ik heb nooit veul beleefd, en wat ik je vertelle kan, beteekent bezonder weinig; maar die 't beter weet, mot 't zegge, en daar huurt de schipper zen volk op. We zellen onderwijl rijs anpijpen en nog en slaapmussie⁽⁴⁾ neme; dan zel ik je net zegge, waar 't op staat, en wat me gepisseerde jaar in straat Sunda is wedervaare. Op 'n dag, dat 'k den ouwen an wal had gebracht, kwam men 'n Snees⁽⁵⁾ op zij en praaide men, of ik ook ijzer of touwwerk hat om te verkoope? Wacht, zij ik, jou kromhouts-gast⁽⁶⁾! Ik zal 's eventjes met jou hoofd speule. Met één kreeg ik hem bij zijn slinger-perdoen⁽⁷⁾ en liet 'm teugens de zolen van men schoenen angieren⁽⁸⁾ dattie noordoost lag. Wat doet de klabaaispringer⁽⁹⁾? Hij zet zen staande en loopende want weer an, en zijt: “Toang bagoes, ik docht dat je handel deê.” Dat doe ik ook, zwabberkappetijn⁽¹⁰⁾ van de duivel, zei ik, maar 't is in kraak-amandelen, en jen ribbe selle de pitten sijn; versta je? Hij lachte as de pleuimgraaf⁽¹¹⁾ tegen de

(1) Kreemenie, basterdvloek (Christus mijn).

(2) Grobbejanus, letterlijk grove Jan, monster.

(3) Ouwe, kapitein, zoo genoemd als de meerdere, niet om zijne jaren.

(4) Slaapmussie, zie bl. 270, aant. 5.

(5) Snees, Chinees.

(6) Kromhoutsgast, een passagier, die doorgaans beneden in 't schip tusschen de kromhouten verkeert, een niet-zeeman, een scheldnaam in den mond van een' zeerob.

(7) Slinger-perdoen, lett. een slingertouw; Sander bedoelt de staart van den Chinees.

(8) Angieren, in eene kromme lijn aanvliegen.

(9) Klabaaispringer, scheldnaam van een' Chinees.

(10) Zwabberkappetijn. ‘Een zwabber is een scheepsdweil. Zwabberkapitein is hij, die meester is van den zwabber, d.i. de aanveger van de vuiligheden op het schip.’ (Halbertsma.)

(11) Plenimgraaf, eertijds een hoog ambtenaar bij den graaf des lands, die de heffing der tollen bewaakte, en tevens zorgde, dat niemand zwanen hield dan met zijne toestemming. Het scheepsvolk heeft dezen hoogen titel volgens zijnen gewonen stijl toegepast op den varensgezel, die voor de hoenders en de varkens van den kapitein zorgt.

[p. 273]

snertbalie⁽¹⁾ en vroeg, of ik 't met hem wou afdrinken? “Alree man!” zei ik en we gingen in de tapperij, en zoo al keuvelende vertelden ie me, datter veul gelt met rijstkadraaijen⁽²⁾ te verdienen was en dattie een praauwmajang⁽³⁾ hat, die ie me daartoe verhuren wou. “Kom an! dacht ik, dat mot je wage, Sander!” Toe nam ik van onze veertig-persenter⁽⁴⁾ twee maanden op 't swarte boek⁽⁵⁾, en met verlof van den ouwe huurden 'k de praauwmajang met twee zee-Deventer-koeken⁽⁶⁾ en liep straat Sunda in; maar dwars van Anjer krijg 'k de Vrouwe-verdriet⁽⁷⁾ vlak op steven. Het waaide, dat gene zes heereknechts 'n mand met breuidseuikers tegen een sleuis⁽⁸⁾ op zouwen getrokken hebbe. Ik keek maar na 't valle van de panne; maar toe de zee men in me nek⁽⁹⁾ keek, toe dacht 'k: “Genacht, Sander! Je bent ook 'n lief kint op je moeders bont boezelaar geweest.” En 'k wier dingsig⁽¹⁰⁾ onder men baaitje. Kijk, maats! toe was 't, as of men zo 'n Engel in me nek schopte en zei: “Bid, beest!” Ik viel op mijn murgpijpen⁽¹¹⁾ en wier met de pitjalling⁽¹²⁾ an wal gesmete op 'n onbewoont eilant. Daar zag 'k 'n gallig staan en daar honge vier kerels an te waaie. Den eene dat was en bakker, die vals gewicht gebreuikt hat; de tweede was 'n knaappie, die de ribbekast van zen maat voor de scheê van zen mes had angezien; de derde dat was 'n kouwelikke pottentaat⁽¹³⁾, die van zen buurmans heuis 'n Sint Maartens vuurtje gestookt hat om zich te warmen.’

‘En de vierde,’ vroeg Geis, toe Sander ophiel met vertelle.

‘De vierde,’ zei Sander teugens hem, ‘dat was jou vader, Gijsmaat.’

‘Dat liegje, zei Geis; mein vaader is op 't Karthoiser kerkhof⁽¹⁴⁾ begrave.’

Met klapte men allemaal in de hande, dattet zoo daaverde en gawen Sander de weddinkschap gewonne. Geis lachte zelf mé, toen ie hoorde, wat 't geval eigentlijk was, en we hebben er wat 'n lolligen avond meê gehat, Piet! Jaa, 't is een raare kerel, die Sander.

Mr. J. Van Lennep.

(1) Snertbalie, balie (vat) met snert, groene erwten. Snert is een weinig begeerd voedsel aan boord.

(2) Rijstkadraaijen, kleine schepen om rijst te vervoeren en bij kleine hoeveelheden te verkoopen, hier werkwoordelijk gebruikt.

(3) Prauwmajang, een kleine prauw.

(4) Veertig-persenter, woekeraar, gelijk men vele onder de Chineezen vindt.

(5) Swarte boek, schuldboek.

(6) Zee-Deventer-koeken, inboorlingen van het eiland Bali; Deventerkocken wegens hunne gele kleur, en zee-Deventer-koeken omdat ze veel op zee varen.

(7) Vrouwe-verdriet, ‘de Westmousson, die de terugkomst van het scheepsvolk in het vaderland tot verdriet der vrouwen vertraagt.’ (Halbertsma.)

(8) Sleuis, een hooge steenen boog (brug), als men te Amsterdam vindt. Vroeger vond men die bogen ook boven sluizen.

(9) In me nek keek, van de achterzijde kwam.

(10) Dingsig, aangedaan, verlegen.

(11) Murgpijpen, lett. mergpijpen, knieën.

(12) Pitjalling, schip.

(13) Kouwelikke pottentaat, een heerschap (potentaat) die het doorgaans koud heeft.

(14) Karthoiser kerkhof, Karthuizer kerkhof, in Amsterdam zeer bekend.