Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 1: Frankrijk - Zuid-Nederland - Noord-Nederland (1882)

Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 1: Frankrijk - Zuid-Nederland - Noord-Nederland

(1882)–L. Leopold, Joh. A. Leopold– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 115]
Roosje. (Walcheren.) D'r was in Zeeland es 'n man; I âo 'n âordig kind, 'n Meisje dat van iedereen Om 't zeerste wier bemind. De man, zo as m'n diinke kan, Was groos op zokke 'n schat; Te meer-daer i z'n lieve vrouw Daerbi verloren ad. Wat nam i Roosje minnigmael, Al zuchtend, in z'n erm, En kuste mit 'n traen in 't ōag Eur rooje kaekjes werm! Dan zei die weeke, goeje man: ‘Je eit geen moeder meer!’ - ‘Ja wel!’ zei dan et zoete kind, ‘Bi onzen lieven 'Eer! Dat eit ji ommers zelf êzeid? Maer waerom giing zi 'een? Zi âo miin nie zo lief as ji, Wan zi liet ons alleen!’ De vâoder sprak geen iinkel woord, Maer kuste 't kleine wicht; En, onder 't kussen, dekte 'n strōam Van traênen z'n gezicht. Dit meisje wier wel schilik groot, Zi was de roem der stad: Geen vâoder, die eur, vor zien zeun, Ni reeds êkozen ad! Wa' was dat lieve meisje mooi, Wat âo-ze 'n net postuur. Wa' was zi āordig en beleefd, Zo deugdzaem, zo vol vier! Zoo vrindlik as de schoone maen As ze opkomt uut de zee En op de blanke dunen schiint; Zo vrindlik was ze meê. Eur lieflikke ōagen wâeren bruun, Nie vierig, - kwiinend, zacht; Eur lachje was as 't morgenrood Dat an de kibbenGa naar voetnoot(1) lacht. En as zi mit de Zeeuwsche jeugd Een luchje schepte an 't strang, Dan las ze, op elken tred, eur naem Geschreven in et zand. Geen joengeliing, die ni veur aer Mit eerbied was bezield; Eur ni vor de âolerschoonste blom Der Zeeuwsche meisjes ield. D'r leeft in Zeeland in het strang Een kleine ronde visch, Die vor der Zeeuwen kieschen smaek Een lekker voedsel is. Des zeumers, as de zujewind Langs kleine golven speelt, En vrindlik 't gloeiende gelāot Des nivren landmans streelt; Dan gaet de jeugd mit spâe en ploeg Naer 't breeje, vlakke strang, En ploegt dan vul van vrooilik'eit 'Et dorre, natte zand. Dan griipt, in de opgeploegde veur, Een rappe 'and d'n visch, En dikkels is de vlugste 'and Te traeg bi dizzen visch.
[pagina 116]
Intusschen speelt en stoeit de jeugd En floddert deur et nat, Dat schu-mend, mit 'n groot gedruus In mond en ōagen spat. De joengliink griipt 'n meisjen op En draegt 'r mé in zee, Et meisje roept en vriinktGa naar voetnoot(1) vergeefs: I draegt 'r mé in zee. 't Was es 'n schoone zeumerdag, En 't puukje van de jeugd Giing naer et strang mé spâede en ploeg En voelde niks as vreugd. Et lieve Roosje was er bi, En ieder joengeliing Vergat den ploeg, vergat den visch, As z' an z'n zide giing. Een joengliing, die eur 't meest beviel Bleef immer an eur zi'; I zeide Roosje minnigmael De zoetste koozeri. Noe drukt i es eur zachte and, Daer i een kusje steelt, En, met de lokjes om eur als, Eur brune lokjes speelt. Et meisje vriinkt zich los en zeit: ‘Joe stoutert dat-je ziit, Plaeg noe ōak de âore meissen wat, Je plaegt mi'n ōak âoltied! Ai, gae naer d'âore meissen 'een! En laet me noe mé vrêe.’ - ‘“Zo ji me noe geen kusje geeft, Dan draeg ik joe in zee.”’ Zo spreekt de joengliing - en zi vlucht, Zi vlucht al lachend 'een. I volgt eur nae, en slaet z'n erm Al lachend om d'r 'een. Noe roept en schâetert âol de jeugd: ‘Draeg Roosje noe in zee!’ I griipt 'r iliings van d'n grond En lōapt mit eur in zee. De sterke joengliing kust den last, Dien i zoo gretig tostGa naar voetnoot(2), En klemt et âolerliefste kind Nog vaster an z'n bost. Et meisje roept en bidt vergeefs; I gaet al floddrend vort; Et wâeter spat, en klost, en bruust, Dat i eur naeuwliks oort. Op 't lest was i zoo varre êgaen, Dat iedereen an 't strang, Vol vrees en schrik, gedurig riep: ‘Genoeg, keer weer naer 't strang!’ Op eens, dat i teruggekeert, Staet i vertwufeld stil: ‘Elp Roosje!’ roept-i, ‘Groote God!’ En Roosje geeft 'n gil. ‘M'n vrinden, elpt me! ach! ik ziink Ier in 'n drāoikolk nêer!’ Et meisje griipt em om z'n als En zienkt mit em ter neêr. En ziinkt, en draoit voor 't lest eur 'oodGa naar voetnoot(3) Stilzwiigend naer et strang, Doch was, in 't eigen ōagenblik Verzwolgen in et zand! Daer stoeng de jeugd, geliik versteend; Geen mensch, die zuchtte of sprak, Tot eindlik, uut eens ieders ōag Een strōam van trâenen brak. ‘M'n God! is 't waer? Is Roosje dood? Leit Roosje daer in zee?’ Zoo gilt en klaegt noe iedereen; De dunen gillen meè.
[pagina 117]
Wel schilik wier het droef geval Verkondigd in de stad; Geen mensch, oe norsch, oe ard i waer, Die ni verslâegen zat. De jeugd giing zwi-gend van et strang En zag gedurig om; Een iders art was vol gevoel, Maer iders toeng was stom! De maen klom stil en stâetig op, En scheen op 't āeklig graf, Waerin et lieve, joenge paer Et letste zuchtje gaf. De wind stak evig op uut zee, De bâeren beukten 't strang, En schilik was de droeve maer Verspreid deur 't gansche land. (J. Bellamy.) K. Baart.	voetnoot(1) Kibben, kimmen. voetnoot(1) Vriinkt, wringt. voetnoot(2) Tost, torst. voetnoot(3) 'Ood, hoofd.

Vorige Volgende

Over het gehele werk

titels

Van de Schelde tot de Weichsel (3 delen)